کتاب فصل‌های زندگی (کتاب سوم)

. بین کسی که جانش را از دست داده با کسی که امیدش را از دست داده، تفاوت ناچیزی است.

نخستین درس بزرگ زندگی برای آموختن این است که زمستان هرلحظه خواهد آمد؛ نه تنها به صورت زمستان سرما، و باد، و یخ، و برف، بلکه در چهرۀ زمستان انسانی یأس، بی‌کسی، و ناامیدی، و مصیبت. هنگامی‌که نیایش‌ها بی‌پاسخ می‌مانند، یا زمانی‌که از کردار فرزندان‌مان یکه خورده و مبهوت می‌مانیم، زمستان فرارسیده است. هنگامی‌که اوضاع اقتصاد به زیان ما پیش می‌رود، یا هنگامی‌که طلب‌کاران به سراغ‌مان می‌آیند، زمستان فرارسیده است. هنگامی‌که رقیبان تهدید می‌کنند، یا هنگامی‌که دوستی سودجویی می‌کنند، زمستان فرارسیده است. زمستان به شکل‌های زیادی، و در هر لحظه، ظاهر می‌شود، چه برای برزگر و چه برای مرد تجارت، یا حتی چه برای زندگی شخصی خودمان. زمستان که می‌آید ما را در دو حالت می‌یابد: فردی با آمادگی قبلی یا بدون آمادگی.

آیا گل‌های مینای چمنی به خاطر همین سرما و باد، شکایتی کردند! نه، شکایت نکردند، و روییدند تا برای ما یادآوری، هشدار، و وعده‌ای خوش باشند. آیا گل‌های سوسن، چون از بازگشت نامنتظرۀ زمستان می‌ترسیدند، خود را در زیر پوسته‌ی زمین پنهان کردند یا به این دلیل که از ساس‌ها و علف‌های هرز تابستان می‌ترسیدند، جلوی رشد خود را گرفتند!

آنان که می‌خواهند وارد حریم فکر و اندیشه‌ی شما شوند، باید اعتبار و صلاحیت‌شان به دقت بررسی شود. خیلی از اوقات کلمات، عقیده‌ها، و نظرات دیگران پیوسته برای‌مان تلفات به بار می‌آورد.

برای آنهایی که آمادگی داشتند، زمستان بهار است اما به شکلی دیگر. و برای آنهایی که آمادگی ضعیفی داشتند، زمستان پر از وحشت

کسانی که جداً می‌پذیرند سزاوار استقلال مالی هستند و روزی به آن خواهند رسید؛ بایستی آینۀ جلوی زندگی را بشکنند و بر چیزهایی که در جلوشان هست، متمرکز شوند.

کسانی که نگرش‌های سمی، عقاید عجیب، و صحبت‌های نیش‌داری دارند، به دنبال یک آدم ساده‌ای هستند که به آنها گوش دهد. آنها دوست دارند زباله‌های کلامی خود را داخل کارگاه ذهنی‌اش بریزند. پیکار اصلی در زندگی هر کس این است که یاد بگیرد نگهبان ورودی ذهن خود باشد؛ این خود، هنر است. آنان که می‌خواهند وارد حریم فکر و اندیشه‌ی شما شوند، باید اعتبار و صلاحیت‌شان به دقت بررسی شود.

به آدمی همۀ مواد خام لازم برای پیشرفت ارزانی شده است؛ از قبیل تخیل، ایده، الهام، و ظرفیت فکری دست‌نخورده ... که این ظرفیت کاملاً بدون محدودیت است. تنها محدودیت نهاده شده بر توانایی‌های ما، ناتوانی ما در درک سادۀ طبیعت نامحدودمان است. آگاهی یافتن از توانایی‌های حیرت‌زا و نامحدودمان به آسانی میسر نیست. این‌که مشتاق آرمان، یا شغل خود شویم. این‌که با وجود توصیه‌ی دوستان نابخرد که می‌گویند دست از تلاش بکش، باز هم به راه‌مان ادامه دهیم. این‌که نسبت به هر چه رخ می‌دهد، اعم از شادی و غم‌های زندگی، احساس خوبی داشته باشیم. این‌که ورای همۀ اینها عاشق خودمان باشیم، به‌ویژه زمانی‌که آگاهانه بر شکست‌ها، تردیدها و شوربختی‌ها واقفیم.

بهار صرفاً خود را به عنوان مجالی برای سود جستن می‌نمایاند. بهار نه تنها فواید کاشتن را تذکر نمی‌دهد، پیامدهای نکاشتن را هم هشدار نمی‌دهد. بهار احساسی نسبت به برزگر خاک نداد. خداوند بود که به شما شعور داد تا از صندلی‌های راحت خود برخیزید و در فصل مناسب به مزارع وارد شوید.

مقدار زیادی از تلاش‌ها و فرصت‌ها در فصل بهار، به عمق و اندازۀ ایمان ما برمی‌گردد. زندگی هیچ تضمینی نمی‌کند که کاشتن بذر برداشت محصول را در پی خواهد داشت. ما تنها تجربۀ اثبات‌شدۀ دیگران را جلوی خود می‌بینیم. توفان زندگی شاید که تلاش‌هایی را که در مزارع فرصت‌ها صرف کرده‌ایم، باطل کند. ولی صرف هیچ تلاشی در طول بهار، ضمانت هیچ نتیجه‌ای در پاییز است. ایمان، ما را با یک قانون قطعی و بی‌برگشت که پیش‌تر در بهشت مقرر شده است آشنا می‌سازد. این قانون به ما اطمینان می‌دهد که در برابر هر تلاش انسان، پاداشی مضاعف است. در برابر هر مشت بذری که می‌کاریم، یک باغچه درو می‌کنیم. در برابر هر ایدۀ خوبی که به دیگری می‌دهیم، چندین ایده‌ي عالي دریافت می‌كنیم.