کتاب سیزده

سیزده اثری داستانی نوشته علی میرصادقی است.او در کتاب سیزده داستان جوانی را نوشته است که زندگی روزمره‌ی معمولی‌اش را دارد اما روزی بعد از صحبت‌هایش با استادش، تصمیم می‌گیرد باورهایش را تغییر دهد.

درباره‌ی کتاب سیزده

علی میرصادقی در کتاب سیزده از زبان نوجوانی صحبت می‌کند که اتفاقات روزمره‌اش را بازگو می‌کند. همه‌چیز از زمانی آغاز می‌شود که او مجبور می‌شود برای دیدن استاد کاراته‌اش به دفتر او برود. استادش شروع به صحبت می‌کند و از او می‌خواهد که باورهایش را تغییر دهد. اما آیا کسی می‌تواند بگوید باور چیست؟ با خواندن داستان سیزده و همراه شدن در این سفر می‌توانید به پاسخ این پرسش برسید. 

علی میرصادقی درباره کتابش می نویسد: وقتی از من خواستند که خلاصه‌ای راجع‌ به داستان سیزده برای پشت جلد بنویسم، ساعت‌ها فکر کردم؛ اما نشد. چون اصلا سیزده یک کتاب نیست. یک داستان نیست. یک سفر است که هرکس می‌تواند به شیوه خودش آن را به پایان برساند. «من در این کتاب کنار شما هستم، شما را جذب آن می‌کنم اما وقتی به خودتان می‌آیید، می‌بینید که دیگر کنارتان نیستم و آن‌گاه شما وارد زندگی جدیدتان می‌شوید.»

کتاب سیزده را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

کتاب سیزده یک کتاب انگیزشی است. این کتاب برای نوجوانان و جوانانی که در ابتدای راه هدف‌گذاری هستند، کمک می‌کند تا با بینشی روشن در مسیر پیش رویشان قرار بگیرند. 

درباره‌ی علی میرصادقی

علی میرصادقی متولد سال ۱۳۶۰ است. او که در حال حاضر دانشجوی دکتری در رشته‌ی روانشناسی است از  ۱۸ سالگی کار مشاوره دادن در زمینه تحصیلات و موفقیت برای نوجوانان را آغاز کرده است و تالیفاتی نیز در این زمینه دارد. در حال حاضر علی میرصادقی را به عنوان کارآفرین موسسه آموزشی و انتشاراتی می‌شناسند. او مراکز مطالعاتی بارسا را نیز راه اندازی کرد تا به نوجوانان و جوانان بسیاری برای ادامه‌ی راه تحصیلاتشان کمک کرده باشد. 

جملاتی از کتاب سیزده

ساعت‌های قبل خواب را خیلی دوست دارم. تنها زمانی است که آزادم؛ آزادی به وسعت یک تخت و چند متر جلوتر تا دم در اتاقم. هر چند که می‌فهمم در اتاقم آنقدر شل نیست که خودش بعضی وقتها باز شود یا آنقدر هوشمند نیست که خودش بسته شود!! من هم مثل خیلی‌های دیگر در زندانم چک می‌شوم، برای همین مجبور هستم زانوهایم را موقع خواب به حالت قائم دربیاورم تا لحاف روی آنها بشود سنگرگاه موبایلم. صفحه‌ی بازیگرای سینمای این وری و اون وری، مدل‌های اون وری و چرندیات یه سری ادمین خل و چل و استاتوس‌های دوست‌های دیوانه‌ام را بالا و پایین می‌کنم. من هم صفحه دارم اما بدون هیچ پستی. پدرم تازگی‌ها توی اینستا می‌چرخد و بامزه این که به من می‌گوید "با این سنت خجالت نمی‌کشی همش توی موبایلتی؟"

عکس پروفایلم، جانی دپ است. اینطوری فقط پدر جانی دپ نگران می‌شود که بچه‌اش صفحه دارد، آن هم با دوازده فالور اَمین و مَحرم که معلوم نیست چی منو فالو می‌کنن؟!