کتاب در راه آموختن

کتاب الکترونیکی در راه آموختن (در‌ ‌گفت‌‌‌وگو‌ ‌با‌ ‌بهمن‌ ‌ذکی‌‌‌پور‌ ‌دربارۀ‌ ‌آموزش‌ ‌و‌ ‌توسعه) نوشتهٔ «محمدرضا سرکارآرانی» در سال ۱۴۰۴ توسط نشر نی منتشر شده است. این کتاب حاصل مجموعه‌ای از گفت‌وگوهای عمیق و مسئله‌محور میان نویسنده و «بهمن ذکی‌پور» دربارهٔ آموزش، توسعه و تجربه‌های زیسته در حوزهٔ تعلیم و تربیت است. محوریت کتاب بررسی روندهای آموزشی، درس‌پژوهی و نقش فرهنگ در یادگیری، به‌ویژه با تمرکز بر تجربه‌های ایران و ژاپن، است. نسخهٔ الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب در راه آموختن اثر محمدرضا سرکارآرانی

کتاب «در راه آموختن» اثری در قالب گفت‌وگو است که به بررسی مسائل آموزش و توسعه از منظر تجربه‌های شخصی و حرفه‌ای «محمدرضا سرکارآرانی» می‌پردازد. کتاب شامل هفت فصل است که هر فصل به یک مسئلهٔ کلیدی در حوزهٔ آموزش اختصاص یافته است. این گفت‌وگوها طی چند سال و در مکان‌های مختلف، از کتابخانهٔ مجلس ژاپن تا مدارس و دانشگاه‌ها، انجام شده‌اند و به‌تدریج از موضوعات کلی به دغدغه‌های عمیق‌تر و مسئله‌محور حرکت کرده‌اند.

کتاب با روایتی از سیر زندگی و اندیشهٔ نویسنده آغاز می‌شود و سپس به موضوعاتی چون آموزش در مدرسه، مسئلهٔ زبان، درس‌پژوهی، معلمی، آموزش و توسعه و آیندهٔ آموزش می‌پردازد. در این مسیر، تجربه‌های زیسته، مقایسهٔ نظام‌های آموزشی ایران و ژاپن و تأملات انتقادی دربارهٔ فرهنگ و سیاست‌های آموزشی محور بحث قرار گرفته‌اند. قالب کتاب «در راه آموختن» گفت‌وگومحور است و تلاش شده تا هر فصل حول یک مسئلهٔ مشخص شکل بگیرد و از تکرار و پراکندگی پرهیز شود. این اثر نه‌تنها به روایت تجربه‌های فردی و حرفه‌ای می‌پردازد، بلکه با نگاهی تحلیلی، نقش زبان، فرهنگ و سیاست را در فرایند آموزش و یادگیری بررسی می‌کند.

خلاصه کتاب در راه آموختن

کتاب «در راه آموختن» با روایتی از آغاز آشنایی و همکاری میان محمدرضا سرکارآرانی و بهمن ذکی‌پور شروع می‌شود و به‌تدریج وارد گفت‌وگوهایی می‌شود که محوریت آن‌ها مسائل بنیادین آموزش و توسعه است. نویسنده باتکیه‌بر تجربه‌های خود در ایران و ژاپن، به بررسی تفاوت‌های نظام‌های آموزشی، نقش معلم، اهمیت درس‌پژوهی و جایگاه زبان در یادگیری می‌پردازد. دغدغهٔ اصلی کتابْ فهم عمیق‌تر فرایند آموزش و یافتن راه‌هایی برای بهبود آن است نه ارائهٔ نسخه‌های قطعی یا راه‌حل‌های ساده. در این مسیر، نویسنده از تجربه‌های زیسته، خاطرات، چالش‌های زبانی و فرهنگی و مقایسهٔ سیاست‌های آموزشی دو کشور بهره می‌گیرد تا نشان دهد چگونه آموزش می‌تواند به توسعهٔ فردی و اجتماعی منجر شود.

این کتاب بر اهمیت نگاه انتقادی، شناخت «دیگری» و آینه‌گردانی تجربه‌ها تأکید دارد و تلاش می‌کند با طرح پرسش‌های تازه، مخاطب را به تأمل دربارهٔ موانع و فرصت‌های آموزش در بافت‌های مختلف فرهنگی و اجتماعی دعوت کند. پیام اصلی کتاب این است که آموزش و یادگیری فرایندی پویا و مسئله‌محور است که نیازمند بازاندیشی مداوم، توجه به زمینه‌های فرهنگی و مشارکت فعال معلمان و دانش‌آموزان است.

چرا باید کتاب در راه آموختن را بخوانیم؟

این کتاب با رویکردی مسئله‌محور و گفت‌وگومحور، تجربه‌های زیسته و تحلیل‌های انتقادی را در کنار هم قرار داده است. خواندن کتاب «در راه آموختن» فرصتی فراهم می‌کند تا مخاطب با چالش‌ها و پیچیدگی‌های آموزش در دو فرهنگ متفاوت آشنا شود و به اهمیت نقش معلم، زبان و فرهنگ در فرایند یادگیری پی ببرد. این اثر نه‌تنها برای علاقه‌مندان به آموزش و توسعه، بلکه برای کسانی که به‌دنبال فهم عمیق‌تر تفاوت‌های فرهنگی و تأثیر آن‌ها بر نظام‌های آموزشی هستند، قابل‌توجه است. کتاب با طرح پرسش‌های تازه و روایت تجربه‌های واقعی، زمینه‌ای برای بازاندیشی در سیاست‌ها و روش‌های آموزشی فراهم می‌کند.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

مطالعهٔ این کتاب به پژوهشگران و دانشجویان حوزهٔ علوم تربیتی، معلمان، مدیران آموزشی و علاقه‌مندان به مطالعات میان‌فرهنگی پیشنهاد می‌شود. همچنین خواندن آن برای کسانی که دغدغهٔ بهبود نظام آموزشی، توسعهٔ حرفه‌ای معلمان یا شناخت تفاوت‌های فرهنگی در آموزش را دارند، مفید خواهد بود.

درباره محمدرضا سرکارآرانی

«محمدرضا سرکارآرانی» در شهریور ۱۳۴۴ در شهرستان آران و بیدگل متولد شد. او پس از طی تحصیلات دانشگاهی در دانشگاه‌های شهید بهشتی و تربیت مدرس، در سال ۱۳۷۸ موفق به اخذ دکتری در رشتهٔ آموزش تطبیقی و بین‌الملل از دانشگاه ناگویا در ژاپن شد.

در سال ۱۳۸۳ به‌عنوان پژوهشگر برگزیدهٔ «انجمن توسعهٔ علم ژاپن» معرفی شد و هم‌زمان بورس پژوهشی پسادکتری این انجمن را به مدت ۲۴ ماه دریافت کرد. وی در سال ۱۳۸۵ دورهٔ پسادکتری خود را در زمینهٔ روش‌های بهسازی آموزش در دانشگاه ناگویا با موفقیت به پایان رساند و به ایران بازگشت.

سرکارآرانی دانشیار دانشگاه علامهٔ طباطبایی، استاد وابستهٔ دانشکدهٔ مطالعات جهان دانشگاه تهران و استاد مدعو دانشگاه ناگویا بوده است. وی تا کنون بیش از ۴۰ مقالهٔ علمی‌پژوهشی به زبان‌های فارسی، انگلیسی و ژاپنی در نشریات معتبر ایران، ژاپن و مجلات بین‌المللی منتشر کرده و در کنفرانس‌های علمی متعددی در کشورهای مختلف از جمله ایران، ژاپن، آلمان، فرانسه، هنگ‌کنگ، چین، کره‌ٔ جنوبی، هلند، بلغارستان، مجارستان و انگلستان شرکت کرده و مقاله ارائه داده است.

آثار علمی او شامل نگارش فصل‌هایی از چندین کتاب به زبان‌های فارسی، انگلیسی و ژاپنی و انتشار کتاب‌های متعدد در ایران است که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به «مدیریت دانش»، «فرهنگ آموزش»، «اصلاحات آموزشی و مدرن‌سازی»، «یادگیری و شکاف دیجیتالی»، «فناوری برای آموزش»، «الفبای مدیریت کلاس درس»، «آموزش به‌مثابه فرهنگ» و «پژوهش در کلاس درس» اشاره کرد. همچنین کتاب انگلیسی او با عنوان «درس‌پژوهی به‌مثابه راهبرد اصلاحات آموزشی در جامعهٔ یادگیرنده» که همراه با دو همکار ژاپنی و انگلیسی تألیف کرده، در سال ۲۰۰۶ منتشر شد و بعدها به زبان چینی نیز ترجمه شد.

محورهای اصلی پژوهش‌های او شامل فرهنگ آموزش، مطالعات تطبیقی آموزش و سنت‌های دانشگاهی، آموزش عالی و مدیریت دانش و مدل‌های نوین بهسازی آموزش به‌ویژه «درس‌پژوهی» است.

بخشی از کتاب در راه آموختن

«زمانی که از دانشگاه ناگویا فارغ‌التحصیل شدم و در سال ۱۳۷۸ به ایران بازگشتم، قصد داشتم شیوهٔ درس‌پژوهی را به‌عنوان الگویی برای بهسازی آموزش در ایران معرفی و ترویج کنم. در همان سال اولین مقالهٔ من با عنوان «پژوهش مشارکتی معلمان در کلاس درس: تجربهٔ ژاپن در پرورش حرفه‌ای معلمان در مدرسه» به زبان فارسی منتشر شده بود. اما، اگر راستش را بخواهید این ایده، در عمل، یکی‌دو سالی با بی‌اقبالی همکاران دانشگاهی و دست‌اندرکاران آموزشی روبه‌رو شد. به‌همین خاطر در فکر راهی بودم تا هم گره از کار خود بگشایم و هم موانع ترویج ایده‌ام را شناسایی کنم و از سر راه بردارم.»