کتاب فرهنگ تصویری روستای اردبیلک

کتاب الکترونیکی «فرهنگ تصویری روستای اردبیلک» نوشتهٔ صغری بهرامی و منتشرشده توسط نشر مداد جادو، اثری پژوهشی دربارهٔ فرهنگ، آداب و رسوم و زندگی اجتماعی روستای اردبیلک در استان قزوین است. این کتاب با بهره‌گیری از تصاویر و روایت‌های محلی، به معرفی جنبه‌های مختلف زندگی سنتی، پوشش، صنایع دستی، و آیین‌های مردم این روستا می‌پردازد. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب فرهنگ تصویری روستای اردبیلک

«فرهنگ تصویری روستای اردبیلک» اثری در قالب ناداستان و پژوهش فرهنگی است که به بررسی و مستندسازی فرهنگ عامه و سبک زندگی مردم روستای اردبیلک می‌پردازد. این کتاب با تکیه‌بر روایت‌های شفاهی، عکس‌ها و اسناد محلی، تصویری جامع از آداب و رسوم، پوشش‌های سنتی، ابزار و وسایل زندگی، و حتی شعرها و لطیفه‌های رایج در این روستا ارائه داده است. ساختار کتاب به‌گونه‌ای است که هر فصل به یکی از جنبه‌های زندگی روستایی اختصاص یافته؛ از کتابخانه و موزهٔ محلی گرفته تا پوشش‌های محلی، زینت‌آلات، و نقش عروسک‌ها در انتقال فرهنگ. نویسنده، صغری بهرامی، با رویکردی میدانی و با بهره‌گیری از منابع محلی و مصاحبه با اهالی، تلاش کرده است تا فرهنگ به‌جای‌مانده از نسل‌های گذشته را برای آیندگان حفظ کند. این کتاب نه‌تنها به مستندسازی پوشش و ابزار سنتی پرداخته، بلکه به تأثیر تحولات اجتماعی و ورود زندگی مدرن بر سبک زندگی و پوشش مردم روستا نیز اشاره کرده است. تصاویر متعدد و روایت‌های شخصی، کتاب را به منبعی ارزشمند برای شناخت فرهنگ بومی منطقهٔ قزوین تبدیل کرده‌اند.

خلاصه کتاب فرهنگ تصویری روستای اردبیلک

کتاب «فرهنگ تصویری روستای اردبیلک» با نگاهی جامع به زندگی مردم روستای اردبیلک، روایت خود را از معرفی جغرافیای منطقه و پیشینهٔ تاریخی قزوین آغاز می‌کند. نویسنده ابتدا به موقعیت جغرافیایی روستا، وجه تسمیهٔ آن و روایت‌های مختلف دربارهٔ نام‌گذاری اردبیلک می‌پردازد. سپس، با شرحی از شکل‌گیری کتابخانهٔ محلی و تلاش‌های جمعی برای ایجاد فضایی فرهنگی، به نقش کتابخانه در زندگی کودکان و نوجوانان روستا اشاره شده است. در ادامه، فصل‌هایی به موزهٔ روستا اختصاص یافته که ابزارآلات، وسایل قدیمی، و اشیای به‌جای‌مانده از زندگی سنتی مردم را معرفی می‌کند؛ از وسایل کشاورزی و دامداری تا زینت‌آلات و پوشاک. بخش مهمی از کتاب به پوشش‌های محلی زنان و مردان روستا اختصاص دارد. نویسنده با جزئیات به توصیف لباس‌ها، رنگ‌ها، نقش‌ها و کارکردهای هر بخش از پوشش پرداخته است؛ از دامن‌های چین‌دار و چارقدهای رنگارنگ زنان تا جلیقه‌ها و کلاه‌های مردانه. تأثیر پوشش بر سلامت جسمی و روانی، و تغییرات آن در گذر زمان نیز بررسی شده است. کتاب همچنین به نقش زنان در فعالیت‌های روزانه، کارهای کشاورزی، خانه‌داری و مشارکت در زندگی اجتماعی می‌پردازد و نمونه‌هایی از پوشش در فعالیت‌های مختلف را به تصویر می‌کشد. در بخش دیگری، به اهمیت عروسک‌های محلی و بازنمایی پوشش سنتی در آن‌ها اشاره شده است. این عروسک‌ها به‌عنوان نمادی از سبک زندگی و باورهای مردم، نقش مهمی در انتقال فرهنگ به نسل‌های جدید دارند. فصل‌های پایانی کتاب به زینت‌آلات محلی، گردنبندها، دستبندها و گوشواره‌های سنتی اختصاص یافته و در نهایت، به رسم شعرگویی و شعرخوانی در مراسم و مناسبت‌های مختلف روستا پرداخته شده است. روایت‌های شفاهی، شعرها و لطیفه‌ها، کتاب را به مجموعه‌ای زنده و پویا از فرهنگ اردبیلک تبدیل کرده‌اند.

چرا باید کتاب فرهنگ تصویری روستای اردبیلک را بخوانیم؟

این کتاب با ارائهٔ تصویری دقیق و مستند از فرهنگ بومی روستای اردبیلک، فرصتی فراهم می‌کند تا خواننده با جزئیات زندگی سنتی، پوشش، آیین‌ها و باورهای مردم این منطقه آشنا شود. روایت‌های شخصی، عکس‌های متعدد و مستندسازی ابزار و پوشش‌های محلی، کتاب را به منبعی ارزشمند برای پژوهشگران، علاقه‌مندان به فرهنگ عامه و کسانی که دغدغهٔ حفظ میراث فرهنگی دارند، تبدیل کرده است. همچنین، توجه به تغییرات اجتماعی و تأثیر زندگی مدرن بر سنت‌ها، کتاب را به اثری خواندنی برای کسانی بدل می‌کند که به دنبال فهم پیوند گذشته و حال در جوامع روستایی هستند.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

مطالعهٔ این کتاب به پژوهشگران حوزهٔ مردم‌شناسی، دانشجویان رشته‌های علوم اجتماعی و تاریخ، علاقه‌مندان به فرهنگ عامه و کسانی که به دنبال شناخت سبک زندگی و پوشش‌های سنتی مناطق ایران هستند، پیشنهاد می‌شود. همچنین برای کسانی که دغدغهٔ حفظ میراث فرهنگی و بومی دارند یا به دنبال الهام برای فعالیت‌های فرهنگی و هنری مرتبط با روستاها هستند، مفید خواهد بود.

بخشی از کتاب فرهنگ تصویری روستای اردبیلک

«در گذشته جوراب پوشیدن در بین زنان منطقه مرسوم نبود. فقط زیر همان قرقری یک زیرشلوار کوتاه می‌پوشیدند و ساق پاها عموماً برهنه بود. بعد از انقلاب، پوشیدن جوراب معمول شد. در تابستان‌ها، جوراب معمولی بلند و در زمستان‌ها، جوراب پشمی دست‌بافت خود را می‌پوشیدند که برای زنان، نقش‌های تزئینی زیبا با رنگ‌های قرمز و سبز و کرم بود و برای مردان بیشتر پشمی با نقش و نگار کمتر و قهوه‌ای رنگ یا سیاه‌رنگ. گاهی هم فقط برای ساق‌ها بافته می‌شد که به «گل جوروف» معروف بود و با بند بلندی به دور پا بسته و محکم می‌شد. چادر(چادر) برای عروس چادری سفید با گل‌های ریز انتخاب می‌کردند و می‌بایست عروس تا چند ماه بعد از عروسی، علاوه بر شله‌گلی و کله‌قی، چادر هم بیندازد و از همه رو بگیرد. حتی اگر صحرا هم می‌رفت، چادر سرش باشد و گاهی که مجبور بودند بروند و هیزم بیاورند، چادر را دور کمر خود می‌بستند و هیزم را روی سر می‌گذاشتند.»