کتاب نوشتن در مردم نگاری

کتاب الکترونیکی «نوشتن در مردم‌نگاری» نوشتهٔ سیدقاسم حسنی اثری پژوهشی است که نشر اندیشه احسان آن را منتشر کرده است. این کتاب به بررسی جایگاه و اهمیت نوشتن در حوزهٔ مردم‌نگاری و انسان‌شناسی می‌پردازد و تلاش دارد روند تاریخی، چرخش‌ها و ژانرهای مختلف نوشتار مردم‌نگارانه را واکاوی کند. «نوشتن در مردم‌نگاری» برای دانشجویان، پژوهشگران علوم اجتماعی و علاقه‌مندان به روش‌های تحقیق کیفی و مردم‌نگاری، منبعی کاربردی و تحلیلی به‌شمار می‌آید. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب نوشتن در مردم نگاری

این کتاب با تمرکز بر نوشتن در مردم‌نگاری، به‌عنوان یکی از شاخه‌های مهم انسان‌شناسی و علوم اجتماعی، به بررسی نقش نوشتار در تولید و انتقال دانش می‌پردازد. سیدقاسم حسنی در «نوشتن در مردم‌نگاری» با رویکردی تحلیلی، ابتدا جایگاه نوشتن را در فعالیت‌های آکادمیک و به‌ویژه در مردم‌نگاری تبیین کرده و سپس به روند تاریخی تحول نوشتار مردم‌نگارانه می‌پردازد. اثر حاضر در قالب ناداستان و با ساختاری آموزشی و تحلیلی، به بررسی چرخش‌های فکری و ژانرهای مختلف نوشتاری در مردم‌نگاری می‌پردازد؛ از موج‌های مستندسازی فرهنگ‌های بومی تا چرخش‌های زبانی، فمینیستی، پسااستعماری و انتقادی. کتاب با ارائهٔ مثال‌ها و تحلیل‌های تاریخی، نشان می‌دهد که چگونه سبک‌های نوشتاری و دغدغه‌های معرفت‌شناختی در مردم‌نگاری دچار تحول شده‌اند و چه عواملی بر شکل‌گیری ژانرهای مختلف تأثیر گذاشته‌اند. این اثر نه‌تنها برای آشنایی با تاریخچه و نظریه‌های نوشتار مردم‌نگارانه مفید است، بلکه به‌عنوان راهنمایی برای پژوهشگران و دانشجویان علوم اجتماعی در مسیر نگارش مردم‌نگاری نیز کاربرد دارد.

خلاصه کتاب نوشتن در مردم نگاری

کتاب «نوشتن در مردم‌نگاری» سیدقاسم حسنی با تأکید بر اهمیت نوشتن در فرایند تحقیق مردم‌نگارانه آغاز می‌شود و نشان می‌دهد که نوشتار نه‌تنها ابزاری برای انتقال دانش، بلکه بستری برای خلق معنا و کشف مفاهیم جدید است. نویسنده ابتدا به نقش نوشتن در تولید دانش آکادمیک و ارتباط آن با خواندن می‌پردازد و بیان می‌کند که مهارت نوشتاری، نتیجهٔ تمرین، تأمل و بازنگری مداوم است. در ادامه، کتاب به روند تاریخی نوشتن در مردم‌نگاری می‌پردازد و تحول سبک‌های نوشتاری را از تک‌نگاری‌های کلاسیک تا چرخش‌های ادبی و تفسیری بررسی می‌کند. اثر، نقش چهره‌هایی چون «کلیفورد گیرتز»، «ون مانن»، «کلیفورد و مارکوس» را در تغییر نگرش به نوشتار مردم‌نگارانه برجسته می‌کند و به موضوعاتی مانند بحران بازنمایی، قوم‌مداری، بازتابندگی، توصیف ضخیم، چندآوایی و مسئولیت‌پذیری در نوشتار مردم‌نگاری می‌پردازد. همچنین، کتاب به چرخش‌های زبانی، فمینیستی، پسااستعماری و انتقادی اشاره دارد و نشان می‌دهد که چگونه این تحولات، ژانرهای نوشتاری متنوعی مانند واقع‌گرایانه، اعترافی و امپرسیونیستی را شکل داده‌اند. در نهایت، «نوشتن در مردم‌نگاری» بر این نکته تأکید دارد که نوشتار مردم‌نگارانه همواره در حال تحول است و پژوهشگر باید با آگاهی از تاریخچه، نظریه‌ها و مسئولیت‌های اخلاقی، به خلق متنی چندلایه و معنادار بپردازد.

چرا باید کتاب نوشتن در مردم نگاری را بخوانیم؟

این کتاب با تمرکز بر پیوند میان نوشتن و مردم‌نگاری، به خواننده امکان می‌دهد تا با سیر تحول سبک‌های نوشتاری و دغدغه‌های معرفت‌شناختی در این حوزه آشنا شود. «نوشتن در مردم‌نگاری» نه‌تنها به تاریخچه و نظریه‌های نوشتار مردم‌نگارانه می‌پردازد، بلکه با تحلیل چرخش‌های فکری و ژانرهای مختلف، به پژوهشگر کمک می‌کند تا جایگاه خود را در فرایند نگارش و بازنمایی فرهنگی بهتر درک کند. این اثر با مثال‌های متنوع و تحلیل‌های دقیق، به مخاطب نشان می‌دهد که نوشتن در مردم‌نگاری صرفاً انتقال داده نیست، بلکه فرایندی خلاقانه و انتقادی است که نیازمند تأمل، بازتابندگی و مسئولیت‌پذیری است. مطالعهٔ این کتاب می‌تواند به ارتقای مهارت‌های نوشتاری، افزایش حساسیت نسبت به مسائل بازنمایی و آشنایی با تحولات نظری و عملی در مردم‌نگاری منجر شود.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

مطالعهٔ این کتاب برای دانشجویان و پژوهشگران علوم اجتماعی، انسان‌شناسی، جامعه‌شناسی و مطالعات فرهنگی که به روش‌های تحقیق کیفی و مردم‌نگاری علاقه‌مند هستند، بسیار مفید است. همچنین برای کسانی که دغدغهٔ نوشتن علمی، بازنمایی فرهنگی و تحلیل انتقادی دارند یا در مسیر نگارش پایان‌نامه و پروژه‌های میدانی قرار دارند، راهگشا خواهد بود.

بخشی از کتاب نوشتن در مردم نگاری

«نوشتن بخشی جدایی ناپذیر از کار آکادمیک است. اگرچه ممکن است از نظر شکل و میزان متفاوت باشد، اما همه رشته‌ها از نوشتن برای جمع‌آوری مطالب، مستندسازی نتایج و انتقال نتیجه‌گیری استفاده می‌کنند. نوشتن آکادمیک مستلزم یادداشت ایده‌ها و مشاهدات، گردآوری، تولید جداول یا تدوین گزارش است و از عمده‌ترین فعالیت‌های محققان و دانشمندان به‌شمار می‌رود که با آن دانش را تولید و به نسل‌های آینده انتقال می‌دهند. انسان‌شناسان نیز از این قاعده مستثنی نیستند. نوشتن را باید محصول فرایندی دانست که نویسندگان از چیزی می‌نویسند. نوشتن‌ها را نباید صرفاً وسیله‌ای برای انتقال دانش در نظر گرفت بلکه باید آن را تمرینی دانست که سراسر هنر و خلاقیت در آن وجود دارد. به همین دلیل باید نوشتن را کانون اصلی علوم دانست که باید بدان فکر کرد و اندیشید. انسان‌شناسان به نظر می‌رسد از اولین کسانی باشند که نسبت به نوشتن حساس شده‌اند شاید یکی از دلایلی که کتاب نوشتن فرهنگ منتشر شد به این حساسیت برگردد. حساسیتی که قبلاً در انسان‌شناسی نبود. (اسشیندلر.۲۰۲۰)»