کتاب رحمت حکیمانه

کتاب الکترونیکی «رحمت حکیمانه» (بازخوانی پروندهٔ شبهات تاریخی و دینی خشونت در اسلام) نوشتهٔ «هادی وکیلی» و منتشرشده توسط به‌نشر، به بررسی و پاسخ‌گویی به پرسش‌ها و شبهات رایج دربارهٔ نسبت اسلام و خشونت می‌پردازد. این اثر با رویکردی تحلیلی و مستند، به واکاوی تاریخی و دینی موضوع خشونت در اسلام پرداخته و تلاش کرده با استناد به منابع اصلی، تصویری دقیق‌تر از آموزه‌ها و سیرهٔ پیامبر اسلام (ص) ارائه دهد. نسخهٔ الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب رحمت حکیمانه اثر هادی وکیلی

کتاب «رحمت حکیمانه» (بازخوانی پروندهٔ شبهات تاریخی و دینی خشونت در اسلام) در فضایی نوشته شده که بحث دربارهٔ خشونت در اسلام به یکی از موضوعات داغ و محل مناقشه تبدیل شده است. نویسنده با تکیه بر تجربیات خود در جلسات دانشگاهی و گفت‌وگو با نسل جوان، مجموعه‌ای از پرسش‌ها و شبهات پرتکرار را گردآوری کرده و به آن‌ها پاسخ داده است. کتاب حاضر ضمن مرور پیشینهٔ تاریخی این شبهات به‌ویژه نقش مستشرقان و رسانه‌های غربی در شکل‌گیری تصویر خشن از اسلام، تلاش می‌کند با رویکردی مستند و تحلیلی به بررسی ریشه‌ها و پاسخ‌های منطقی و دینی بپردازد. این کتاب علاوه‌بر پرداختن به مبانی نظری و روش‌شناسی مواجهه با شبهات، نمونه‌هایی از سیرهٔ پیامبر اسلام و تحلیل آیات قرآن دربارهٔ جهاد و خشونت را ارائه داده است. کتاب حاضر به قلم «هادی وکیلی» در دوره‌ای نوشته شده که ابزارهای انتشار شبهه و تردید دربارهٔ اسلام بیش از هر زمان دیگری در دسترس است؛ ازاین‌رو نویسنده سعی دارد با ارائهٔ پاسخ‌های مستدل، راهی برای مواجههٔ علمی و منصفانه با این پرسش‌ها نشان دهد.

خلاصه کتاب رحمت حکیمانه

نویسندهٔ کتاب «رحمت حکیمانه» ابتدا به اهمیت پرسشگری و تفاوت میان سؤال و شبهه می‌پردازد و تأکید می‌کند که مواجهه با شبهات باید با انصاف و عقلانیت همراه باشد؛ سپس سه دستهٔ اصلی شبهات دربارهٔ اسلام و پیامبر اسلام را معرفی می‌کند؛ شبهات مبتنی بر جعل تاریخی، شبهات ناشی از بدفهمی و تفسیر نادرست و شبهات ترکیبی از حق و باطل. بخش مهمی از کتاب به بررسی پیشینهٔ تاریخی شبههٔ خشونت در اسلام اختصاص دارد و نشان می‌دهد که این اتهام، ریشه در آثار مستشرقان و تبلیغات رسانه‌ای دارد. نویسنده با تحلیل مفاهیم خشونت، عدالت و رحمت توضیح می‌دهد که خشونت در آموزه‌های اسلامی همواره در چارچوب عقلانیت و ضرورت اجتماعی تعریف شده و هرگز به‌عنوان هدف یا ارزش ذاتی مطرح نشده است. او در ادامه با استناد به آیات قرآن و سیرهٔ پیامبر اسلام، نمونه‌هایی از رفتارهای مبتنی بر رحمت، مدارا و عفو پیامبر را شرح و نشان می‌دهد که حتی در شرایط قدرت و پیروزی، اصل بر رحمت و گذشت بوده است. نویسنده همچنین به بررسی جنگ‌ها و جهاد در اسلام می‌پردازد و با تحلیل تاریخی و فقهی، تفاوت میان جهاد تدافعی و تهاجمی را توضیح می‌دهد. در بخش‌هایی از کتاب ماجرای برخورد پیامبر با یهودیان مدینه و واقعهٔ بنی‌قریظه به‌تفصیل بررسی و تلاش شده است با استناد به منابع تاریخی و حقوقی، تناسب جرم و مجازات و زمینه‌های وقوع این رخدادها روشن شود. در مجموع، کتاب بر این نکته تأکید دارد که خشونت در اسلام نه یک اصل، بلکه واکنشی عقلانی و محدود به شرایط خاص است و آموزه‌های رحمت و مدارا در سیرهٔ پیامبر و آیات قرآن جایگاه محوری دارند.

چرا باید کتاب رحمت حکیمانه را خواند؟

این کتاب با جمع‌آوری و پاسخ‌گویی به پرتکرارترین شبهات تاریخی و دینی دربارهٔ خشونت در اسلام، فرصتی فراهم می‌کند تا مخاطب با استدلال‌های مستند و تحلیلی، ابعاد مختلف این موضوع را از منظر قرآن، سیرهٔ پیامبر و منابع تاریخی بررسی کند. اثر حاضر علاوه‌بر پاسخ به شبهات، روش مواجههٔ علمی و منصفانه با پرسش‌های دینی را آموزش می‌دهد و به مخاطب کمک می‌کند تا میان روایت‌های رسانه‌ای و واقعیت‌های تاریخی تمایز قائل شود.

خواندن کتاب رحمت حکیمانه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

مطالعهٔ این کتاب برای علاقه‌مندان به مطالعات دینی، پژوهشگران حوزهٔ تاریخ اسلام، دانشجویان رشته‌های الهیات و علوم انسانی و کسانی که با پرسش‌ها و شبهات مربوط به خشونت در اسلام مواجه هستند، مفید است؛ همچنین این اثر برای افرادی که دغدغهٔ گفت‌وگوی بین‌دینی یا پاسخ به شبهات رایج در فضای عمومی و رسانه‌ای را دارند، راهگشا خواهد بود.

بخشی از کتاب رحمت حکیمانه

«اما دربارهٔ موضع امام درخصوص جنگ‌ها و فتوحات خُلفا باید گفت اسناد موجودِ دراختیار نشان می‌دهد که امام علی (ع) در هیچ‌کدام از جنگ‌ها یا فتوحات دورهٔ خُلفا شرکت نکرد. هیچ منبع سنّی یا شیعه چنین مطلبی ندارد؛ حتی یک سند خلاف آن داریم که امام از شرکت در یکی از این جنگ‌ها استنکاف ورزیده است. مسعودی در مروج‌الذهب روایتی می‌آورد که در جنگ‌های دورهٔ عمر، بین عثمان و عمر گفت‌وگویی درگرفت دربارهٔ اینکه جنگ را چگونه فرماندهی کنند که پیروز شوند. عثمان به عمر گفت: یک نفر هست که اگر فرماندهی جنگ را قبول کند، حتماً پیروز می‌شویم. عمر پرسید او چه کسی است؟ عثمان پاسخ داد علی (ع) است. عمر گفت برو و با او سخن بگو. اگر قبول کرد، او را فرماندهٔ جنگ می‌کنم. عثمان با امام دیدار کرد. تاریخ نوشته است: «فأبی علی ذلک و کرهه»؛ علی (ع) از این کار ابا کرد و از آن کراهت داشت. عثمان هم نزد عمر برگشت و به او گفت علی (ع) حضور در جنگ را نمی‌پذیرد. وقتی سیرهٔ خود امام (ع) را نیز مطالعه می‌کنیم، می‌بینیم که به مدت ۲۵ سال در دوران حکومت ابوبکر و عمر و عثمان، در هیچ منبعی، حتی در متون شیعی از رفتارها و جهاد نظامی و رشادت‌های جنگی امام خبری نیست؛ یعنی امام مطلقاً به حوزهٔ جنگ‌ها و فتوحات، چه فتح ایران و چه روم و چه مناطق دیگر ورود نداشته است.»