کتاب اپیکور و هنر خوش باشی

کتاب اپیکور و هنر خوش‌‌باشی با نام اصلی Fourfold Remedy نوشته جان سلارز و ترجمه اسد ناصحی، اثری در حوزه‌‌ی فلسفه‌ی یونان باستان است که به بررسی آموزه‌های اپیکور و تأثیر آن‌ها بر زندگی امروز پرداخته است. این کتاب توسط نشر سفیر فرهنگ و هنر منتشر شده و با نگاهی تحلیلی، مفاهیم کلیدی مکتب اپیکوری را واکاوی کرده است. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب اپیکور و هنر خوش باشی

کتاب اپیکور و هنر خوش‌باشی به فلسفه‌ی اپیکور، فیلسوف یونانی و تأثیرات عمیق او بر اندیشه‌های غربی می‌پردازد. این کتاب در دوره‌ای نوشته شده که توجه به فلسفه‌های عملی و راهکارهای زیستن، دوباره اهمیت یافته است. نویسنده، جان سلارز باتکیه‌بر منابع تاریخی و آثار شاگردان اپیکور، تصویری از مکتب اپیکوری ارائه می‌دهد که فراتر از برداشت‌های رایج درباره‌ی لذت‌گرایی صرف است. کتاب به سوءتفاهم‌های تاریخی درباره‌ی اپیکور و پیروانش اشاره می‌کند و نشان می‌دهد که آموزه‌های او بیشتر بر آرامش ذهنی و پرهیز از رنج استوار است تا جست‌وجوی لذت‌های جسمانی؛ همچنین ارتباط و تفاوت‌های مکتب اپیکوری با رواقی‌گری و تأثیر آن بر روان‌درمانی مدرن بررسی می‌شود. نویسنده با زبانی روشن، سیر تاریخی و فلسفی این مکتب را از یونان باستان تا تأثیراتش بر شاعران و اندیشمندان رومی و حتی روان‌درمانگران معاصر دنبال می‌کند. کتاب حاضر خواننده را با مفاهیمی چون آتاراکسیا (آرامش ذهنی)، اهمیت دوستی، نگرش به مرگ و طبیعت و نقش فلسفه در درمان اضطراب‌های انسانی آشنا می‌سازد.

ماجرا از این قرار است که در یکی از باغ‌های سرسبز آتن در دوران باستان، مردی میان‌سال شاگردانش را گرد هم می‌آورْد و از آرامش می‌گفت؛ از رهایی از ترس و از لذت‌های ساده‌ای که زندگی را زیبا می‌سازد. او اپیکور بود؛ فیلسوفی که به‌جای بحث‌های انتزاعی و آئین‌های پرزرق‌وبرق، به انسان و شادی‌های طبیعی او اندیشید. کتاب حاضر، روایتی معاصر از همان گفت‌وگوهای باغ اپیکور است؛ روایتی که می‌کوشد نشان دهد آموزه‌های او پس از ۲۰۰۰ سال هنوز برای ما سخن تازه دارد. جان سِلرز، نویسنده‌ی کتاب حاضر، شما را از همین باغ آغازین راهی سفری فکری می‌کند. او با زبانی روشن و بی‌تکلف، فلسفه‌ای را که زمانی فقط در حلقه‌ی شاگردان اپیکور زمزمه می‌شد، برای خواننده‌ی امروز بازگو کرده است. مترجم کتاب، اسد ناصحی نیز این گفت‌وگو را به فارسی برگردانده تا مخاطب پارسی‌زبان بتواند قدم‌به‌قدم با فیلسوفی هم‌سفر شود که زندگی را جشن می‌گرفت؛ نه ملال را.

خلاصه کتاب اپیکور و هنر خوش باشی

اپیکور تفاوت میان رنج و لذت را بنیاد خوشبختی می‌داند. او می‌گوید کافی است به جایگاه این دو در زندگی بیندیشیم: گرسنگی رنج است و رفع آن خود لذت. از همین نگاه ساده، فلسفه‌ای برمی‌خیزد که از انسان می‌خواهد پیش از هر کار بپرسد: این عمل به شادی می‌افزاید یا رنجی می‌کاهد؟ با ورق‌زدن فصل‌ها، خواننده به نقطه‌ای می‌رسد که فیلسوف پرسشی اساسی مطرح می‌کند: از زندگی چه می‌خواهیم؟ انباشتن زر و مال یا دستیابی به آرامشی پایدار؟ اپیکور هشدار می‌دهد که حرص و زیاده‌خواهی، ما را اسیر چرخه‌ای می‌کند که امروز روان‌شناسان آن را «تردمیل لذت‌طلبی» می‌نامند. او دعوت می‌کند که میان نیازهای حقیقی و امیال بی‌پایان فرق بگذاریم.

در میانه‌ی راه، کتاب به یکی از دلنشین‌ترین آموزه‌های او می‌رسد؛ دوستی. اپیکور باور داشت انسان بدون پیوندهای صادقانه و برابر، به آرامش دست نمی‌یابد. «دوستی، پناهگاه روح است»؛ جمله‌ای که نویسنده در این فصل نقل می‌کند و نشان می‌دهد چرا در باغ او، سفره‌ی مشترک از طعام ساده اما فضایی از اعتماد و شادی می‌آفرید. سپس نوبت به آسمان و طبیعت می‌رسد. اپیکور با طرح آموزه‌ی چهارگانه‌ی مشهور خود، «تِترافارماکوس» می‌کوشد نشان دهد بیشتر ترس‌های بشر از نادانی می‌آید؛ از خدایان می‌ترسیم چون نمی‌دانیم بی‌طرفند و از مرگ می‌هراسیم چون نمی‌دانیم پایان احساس است. به‌باور او شناخت قوانین طبیعت و باور به اتم‌ها، ما را از سایه‌ی خرافات و بیم‌های واهی می‌رهاند.

یکی از تأثیرگذارترین ایستگاه‌های این سفر، فصل مرگ است. اپیکور می‌نویسد «تا ما هستیم، مرگ نیست؛ و چون او برسد، ما دیگر نیستیم». همین نگاه ساده اما عمیق، هراسی را که از دیرباز با بشر بوده می‌زداید و به انسان یادآور می‌شود که باید بر بهره‌بردن از لحظه‌های زندگی تمرکز کند. کتاب در پایان، خواننده را به واپسین سال‌های زندگی فیلسوف می‌برد؛ جایی که اپیکور، گرفتار بیماری جان‌فرسا، هنوز برای دوستانش نامه‌هایی سرشار از امید و آرامش می‌نوشت. این بخش نشان می‌دهد او به فلسفه‌اش وفادار ماند و تا واپسین‌دم زندگی را با سادگی و رضایت زیست. این سفر فکری اگرچه از دل تاریخ می‌گذرد، مقصدش امروز ما است. هر فصل از کتاب پلی است میان فلسفه و زندگی روزمره؛ از دوستی و شادی‌های کوچک گرفته تا رهایی از هراس مرگ و دل‌نگرانی‌های بی‌پایان.

«فلسفه برای زیستن است، نه برای جدل». این پیام پنهان در سراسر کتاب است؛ پیامی که آن را برای دانشجویان علوم انسانی، علاقه‌مندان به فلسفه و هر خواننده‌ای که در جست‌وجوی آرامش و بازنگری در ارزش‌های زندگی است، خواندنی و الهام‌بخش می‌کند.

چرا باید کتاب اپیکور و هنر خوش باشی را خواند؟

این کتاب فرصتی فراهم می‌کند تا خواننده با یکی از مکاتب فلسفی آشنا شود که به‌اشتباه تفسیر شده است و دریابد که خوشی و رضایت، نه در مصرف‌گرایی و لذت‌جویی بی‌حد، بلکه در آرامش ذهنی و شناخت نیازهای واقعی نهفته است. خواندن این اثر، دیدگاه تازه‌ای درباره‌ی رابطه‌ی انسان با لذت، رنج، مرگ و دوستی ارائه می‌دهد و می‌تواند به کاهش اضطراب‌های روزمره و یافتن معنای زندگی کمک کند.

خواندن کتاب اپیکور و هنر خوش باشی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

مطالعه‌ی این کتاب برای علاقه‌مندان به فلسفه، روان‌شناسی، خودشناسی و کسانی که به‌دنبال راهی برای کاهش اضطراب و افزایش رضایت از زندگی هستند، مفید است؛ همچنین به دانشجویان رشته‌های فلسفه و علوم انسانی که به مکاتب یونان باستان علاقه دارند، پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب اپیکور و هنر خوش باشی

«واقعاً برای شاد زیستن به چه چیزهایی نیاز داریم؟ خیلی از ما مقدار بی‌حسابی وقت و توان صرف می‌کنیم تا چیزهایی را به دست بیاوریم که به خیال‌مان ضروری هستند تا خوب زندگی کنیم. اما چند نفر از ما لحظه‌ای درنگ کرده‌ایم تا فکر کنیم جیست که الحق لازم است تا راضی و خشنود باشیم؟ دست کم دو هزار سال پیش بود که اپیکور، فیلسوف یونانی، در این‌باره لحظه‌ای درنگ کرد. نشست و فکر کرد چیست که واقعاً خواهانش هستیم و چه لازم است و چه نیست تا آن خواهش محقق بشود. جوابش به‌ظاهر ساده بود: لذت. لذت. غایت چیزی‌ست که واقعاً می‌طلبیم. امروزه معمولاً واژۀ «اپیکوری» را با حظی که از غذا و نوشیدنی خوب می‌بریم و ارضای پرولع امیال جسمانی و خودپرستی مترادف می‌گیریم. اما این‌ها کجا و تصوری که اپیکوریان قدیم از زندگی لذت‌بخش داشتند کجا. دغدغه اپیکور بیشتر لذت‌های ذهنی بود تا جسمانی و از بعضی جهات بیشتر دغدغه پرهیز از رنج داشت تا دنبال لذت رفتن. تصورش از زندگی ایده‌ال آدمی نه به ارضای امیال جسمانی بلکه رسیدن به حالتی رها از همهٔ رنج‌های ذهنی و روانی معطوف بود. خودش اسمش را گذاشته بود آتاراکسیا.»