کتاب خنده های خطرناک

کتاب خنده های خطرناک با عنوان اصلی Dangerous laughter نوشتهٔ استیون میل هاوزر و ترجمهٔ مهنام نجفی است. نشر نی این مجموعه داستان آمریکایی را منتشر کرده است. نسخهٔ الکترونیکی این کتاب را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب خنده های خطرناک

کتاب خنده های خطرناک نوشتهٔ استیون میل هاوزر نویسندهٔ آمریکایی، مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه به زبان انگلیسی است. میل هاوزر که در سال ۱۹۴۳ در نیویورک متولد شد، با آثاری چون رمان برندهٔ جایزه پولیتزر «مارتین درسلر» و شناخته می‌شود. آثار او در دهه‌های اخیر مورد توجه منتقدان و مخاطبان قرار گرفته و جوایز متعددی را برای او به ارمغان آورده است. دو کتاب در مورد آثار میل هاوزر نوشته شده که اهمیت او را در ادبیات معاصر آمریکا نشان می‌دهد. داستان‌های او در گلچین‌های مهم ادبیات آمریکا نیز منتشر شده‌اند. منتقدان، آثار میل هاوزر را در ژانر فانتزی طبقه‌بندی می‌کنند و شباهت‌هایی بین سبک او و نویسندگانی مانند ادگار آلن پو و خورخه لوئیس بورخس یافته‌اند. آثار او به ۱۴ زبان ترجمه شده‌اند. کتاب خنده‌های خطرناک شامل ۱۳ داستان است که در چهار بخش مجزا تنظیم شده است. این کتاب در سال ۲۰۰۸ در فهرست ده کتاب برتر سال نیویورک‌تایمز قرار گرفت. ویژگی بارز داستان‌های میل هاوزر، تلفیق خیال با واقعیت، کمدی با تراژدی، ترس و فلسفه‌ورزی است. در داستان‌های او، اشیا و پدیده‌ها از حالت عادی خود خارج شده و به چیزهای ناشناخته و غریبی تبدیل می‌شوند. این تغییرات، ماجراهای هیجان‌انگیز و پرخطری را برای کشف معماها، جست‌وجو در قلمروهای ناشناخته و تجربه احساسات و امکانات جدید رقم می‌زند. در این مسیر، موقعیت‌های خنده‌دار و مضحک نیز به وجود می‌آید و عبور از بزنگاه‌ها با سبکسری و دیوانگی همراه است.

خواندن کتاب خنده های خطرناک را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی آمریکا و علاقه‌مندان به قالب داستان کوتاه پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب خنده های خطرناک

«گنبدهای اولیه کاستی‌های مهمی داشت که خیلی زود معلوم شد. دسته‌های پرشماری از انواع پرندگان، کلاغ و زاغ و گنجشک، بالای گنبد می‌نشستند، چشم‌انداز آسمان را مسدود می‌کردند، و از خود لکه‌های بزرگی از فضولات، لکه‌های سفید مایل به زرد، به جا می‌گذاشتند. بدتر از آن، خیلی از پرندگان فریبِ وی‌وی‌گلاسِ شفافِ گنبد را می‌خوردند و مستقیم به سوی دیوارهای ضخیم پرواز می‌کردند و کشته یا زخمی به زمین می‌افتادند. گنبدسازان برای حل این مشکل مجبور بودند هر روز گروه‌هایی برای پاکسازی بفرستند تا بیرون گنبدها را بشویند و پرنده‌های زخمی و مرده را جمع‌آوری کنند، همچنین جعبه‌های کوچکی روی گنبدها نصب کنند که با تولید صدای آزاردهنده‌ای زنبورها و مگس‌ها و پرنده‌ها و سوسک‌ها را از نشستن روی سطح براق گنبدها منصرف کند. به‌تدریج مشکلات دیگری هم بروز کرد: آب باران، پس از تبخیر، لکه‌های تیره‌ای از خود به جا می‌گذاشت که باید پاک می‌شد. ذرات معلق در هوا به‌تدریج لایه‌ای از دوده روی گنبد می‌ساخت. حتی توی گنبدها هم مشکلاتی بروز کرد. مهِ ناشی از دستگاه‌های آب‌پاش بر رویهٔ داخلی گنبد می‌نشست و به گرفتگی فضا و تیرگی چشم‌انداز آن می‌افزود. گنبدسازان مسئولانه همهٔ شکایات را پی‌گیری می‌کردند. آن‌ها در دفاع از خود بر این نکته تأکید می‌کردند که بسیاری از این مشکلاتِ کوچک صرفاً مربوط به تابستان است و با تغییر فصل برطرف می‌شود. مالکان گنبدها صبر کردند، ولی با شروع فصل سرما، یخبندان لکه‌های مهیب و غم‌افزایی را بر سطح شفاف گنبدها ایجاد کرد که با بارش اولین برف تیره‌تر هم شد.»