کتاب جاماندگان

کتاب جاماندگان نوشتهٔ تام پروتا و ترجمهٔ محمدرضا حمیدی است. انتشارات میلکان این کتاب را منتشر کرده است. این اثر رمانی علمی - تخیلی است. این رمان، کتاب برتر نیویورک‌تایمز و واشنگتن پست و نامزد جایزهٔ داستان موردعلاقه‌ٔ خوانندگان گودریدز در سال ۲۰۱۱ بوده است. نسخهٔ الکترونیکی این کتاب را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید. 

درباره کتاب جاماندگان

در کتاب جاماندگان، نوشته‌ٔ تام پروتا، جهانی تصویر می‌شود که در آن میلیون‌ها نفر به طور ناگهانی و بدون هیچ توضیحی ناپدید می‌شوند و جامعه از هم می‌پاشد. در این دنیای آشفته، بازماندگان تلاش می‌کنند تا با فقدان‌های بزرگ خود کنار بیایند و زندگی‌شان را از نو بسازند. اما سوال اینجاست که وقتی جهان برای همیشه تغییر کرده و هیچ چیز مثل قبل نیست، چه اتفاقی می‌افتد؟ «کوین گاروی»، شهردار جدید شهر خیالی میپلتن، در تلاش است تا حس عادی بودن را به زندگی مردم برگرداند. او می‌خواهد به شهرش امید بدهد و به مردم یادآوری کند که هنوز جایی برای آرامش وجود دارد، اما در خانه، با چالش‌های شخصی بزرگ‌تری روبه‌روست. همسرش، «لوری»، پس از این فاجعه، تصمیم می‌گیرد به گروه «بازماندگان گناهکار» بپیوندد، فرقه‌ای که اعضای آن سکوت می‌کنند، لباس سفید می‌پوشند و یادآور تلخی‌های از دست رفته‌ی دنیای پیشین هستند. این تصمیم باعث می‌شود که لوری از خانواده گاروی جدا شود و کوین به تنهایی تلاش کند تا خانواده‌اش را سرپا نگه دارد. رمان «جاماندگان» کتابی است درباره‌ٔ تلاش برای به‌دست آوردن چیزی که دیگر وجود ندارد. در جهانی که تمام باورها و ارزش‌ها از بین رفته‌اند، آیا می‌توان از خاکستر رنج و فقدان، چیزی به نام امید را پیدا کرد؟ پروتا با نثر خود، سؤالات بزرگی درباره‌ٔ انسانیت، هویت و روابط انسانی مطرح می‌کند. در این داستان پیچیده، هر شخصیت به نوعی در جست‌وجوی معنای جدیدی در جهانی است که هر روز بیشتر آن را از دست می‌دهد.

خواندن کتاب جاماندگان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران داستان‌های علمی - تخیلی و قالب رمان پیشنهاد می‌کنیم. اگر در ادبیات داستانی، به دنبال کتابی هستید که روابط پیچیدهٔ انسان مدرن را ترسیم کند، این کتاب گمشدهٔ شماست.

بخشی از کتاب جاماندگان

«به‌هرحال کوین از دیدن چنین جمعیت مشتاقی خوشحال بود. در قیاس با گردهمایی ناامیدکنندهٔ دسامبر، پیشرفت بزرگی محسوب می‌شد. در آن گردهمایی، کمتر از دوازده نفر حاضر بودند و حاضرانش همان مظنونان همیشگی‌ای بودند که ازقضا از ریش‌سفیدان خسیس شهر به حساب می‌آمدند و با همهٔ هزینه‌هایی که دولت می‌کرد (دولت فدرال، ایالتی، محلی)، مخالف بودند؛ به‌غیر از هزینه‌های متعلق به امنیت اجتماعی و مراقبت‌های پزشکی که زندگی خودشان به آن وابسته بود. تنها شرکت‌کنندهٔ زیر چهل سال آن گردهمایی خبرنگار روزنامهٔ مسنجر بود، دختری زیبارو که تازه از کالج فارغ‌التحصیل شده بود و دائماً سرش را به نشانهٔ تأیید، از بالای لپ‌تاپش تکان می‌داد. کوین به رؤسای شورا گفته بود رأس ساعت هفت در جلسه حاضر باشند و اگر در راه به مشکلی برخوردند، نهایتاً با پنج دقیقه تأخیری که معمول بود، خودشان را برسانند. می‌خواست برای یک بار هم که شده، طبق برنامه پیش برود و کارها را جلو ببرد و جلسه را نهایتاً تا نزدیکی‌های ساعت نُه خاتمه دهد. به نورا گفته بود حوالی آن ساعت منتظرش باشد و نمی‌خواست منتظر بگذاردش.»