کتاب همه دوستان من

کتاب همه دوستان من نوشتهٔ رضا کرم رضایی است. گروه انتشاراتی ققنوس این ناداستان را روانهٔ بازار کرده است. این کتاب را می‌توانید از طاقچه دریافت کنید. این اثر دربردارندهٔ زندگی رضا کرم رضایی و خاطراتش از نقش‌آفرینان خاطره‌انگیز است.

درباره کتاب همه دوستان من

کتاب همه دوستان من برابر با یک ناداستان در قالب زندگی‌نامه و خاطره است. رضا کرم رضایی در این کتاب از زندگی خود و خاطراتش سخن گفته است. در پایان کتاب نیز مجموعه عکس‌های رضا کرم‌رضایی از روزگار نوجوانی بزرگ‌سالی ضمیمه شده است. رضا کرم‌رضایی زادهٔ ۱۵ مهر ۱۳۱۶ و بازیگر، نمایشنامه‌نویس و کارگردان و مترجم ایرانی بود. او در ۱۴ فروردین ۱۳۸۹ از دنیا رفت.

در یک تقسیم‌بندی می‌توان ادبیات را به دو گونهٔ داستانی و غیرداستانی تقسیم کرد. ناداستان (nonfiction) معمولاً به مجموعه نوشته‌هایی که باید جزو ادبیات غیرداستانی قرار بگیرد، اطلاق می‌شود. در این گونه، نویسنده با نیت خیر، برای توسعهٔ حقیقت، تشریح وقایع، معرفی اشخاص یا ارائهٔ اطلاعات و به‌دلایلی دیگر شروع به نوشتن می‌کند. در مقابل، در نوشته‌های غیرواقعیت‌محور (داستان)، خالق اثر صریحاً یا تلویحاً از واقعیت سر باز می‌زند و این گونه به‌عنوان ادبیات داستانی (غیرواقعیت‌محور) طبقه‌بندی می‌شود. هدف ادبیات غیرداستانی تعلیم هم‌نوعان است (البته نه به‌معنای آموزش کلاسیک و کاملاً علمی و تخصصی که عاری از ملاحظات زیباشناختی است)؛ همچنین تغییر و اصلاح نگرش، رشد افکار، ترغیب یا بیان تجارب و واقعیات از طریق مکاشفهٔ مبتنی بر واقعیت، از هدف‌های دیگر ناداستان‌نویسی است. ژانر ادبیات غیرداستانی به مضمون‌های بی‌شماری می‌پردازد و فرم‌های گوناگونی دارد. انواع ادبی غیرداستانی می‌تواند شامل این‌ها باشند: جستارها، زندگی‌نامه‌ها، کتاب‌های تاریخی، کتاب‌های علمی - آموزشی، گزارش‌های ویژه، یادداشت‌ها، گفت‌وگوها، یادداشت‌های روزانه، سفرنامه‌ها، نامه‌ها، سندها، خاطره‌ها و نقدهای ادبی.

خواندن کتاب همه دوستان من را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ناداستان و قالب زندگی‌نامه و خاطره پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب همه دوستان من

«رژیم که غافلگیر شده بود، گیج و گنگ عمل می‌کرد. شاه هویدا نخست‌وزیر سیزده ساله‌اش را به هندوستان فرستاد و آموزگار را نخست‌وزیر کرد. اما تظاهرات و اعتراضات مردم شدیدتر شد. شاه، هویدا را از هندوستان فرا خواند و به زندانش انداخت که بگوید مقصر اصلی تمام نابسامانی‌ها هویدا بوده است. تقویم را دوباره مانند سابق به تاریخ هجری شمسی برگرداند. در تلویزیون گفت، قبول دارد اشتباهایی شده و دیگر تکرار نمی‌شود. اما بی‌فایده بود. سیل خروشانی به راه افتاده بود و به هیچ طریقی نمی‌شد جلوی آن را گرفت، خاکستر کنار رفته بود و آتش زیر آن شعله‌ور شده بود. شاه شریف امامی را نخست‌وزیر کرد، باز هم چیزی عوض نشد. وقتی آیت‌الله خمینی که نهضت را رهبری می‌کرد، از عراق به فرانسه مهاجرت کرد، خبرهای ایران در صدر خبرهای جهان قرار گرفت. شاه دربه‌در به دنبال یک نخست‌وزیر مورد اعتماد مردم می‌گشت، اما هیچ کس نبود. اگر هم بود قبول نمی‌کرد. در واقع هیچ کس پست‌های بالا را قبول نمی‌کرد. همه اموالشان را نقد می‌کردند و با آن فرار می‌کردند. وزرا، وکلا، ثروتمندان و بورژواهای کمپرادور، با ثروت‌های بادآورده‌شان فرار می‌کردند. فقط ثروتمندان و بورژواهای سنتی، یعنی بازاریان به کسب و کارشان چسبیده بودند و مخارج انقلاب را هم تأمین می‌کردند.

روزنامه‌ها هر روز لیستی از دلارهایی که ثروتمندان از بانک مرکزی به خارج حواله داده بودند یا با خودشان به خارج برده بودند، با ذکر نام اشخاص مربوطه منتشر می‌کردند. این ارقام بزرگ و نجومی مردم را بیش از پیش عصبانی کرده بود. چنان حیرتی می‌کردند که انگار نمی‌دانستند این همه پول در مملکت وجود داشته است، یا این همه سرمایه‌دار در مملکت هست. کار فرار و خارج کردن پول به درباریان و اطرافیان نزدیک شاه کشید و او تنها ماند. سرانجام او هم به همراه فرح با دو هواپیمای پر و چشمان اشکبار از ایران خارج شد. قبل از رفتن، بختیار را نخست‌وزیر کرده بود. بختیار تنها عضو جبهه ملی دوم یا سوم بود که این پست را پذیرفته بود. روزنامه‌های آن روز با تیتر یا عنوان بسیار درشت، طوری که نیمی از صفحه اول را پر کرده بود، نوشته بودند، شاه رفت. همه ریخته بودند بیرون و شادی می‌کردند. جوان‌ها روزنامه‌ها را بالا گرفته بودند و به جمعیت نشان می‌دادند. امیدواری به آینده در چشمان آدم‌ها موج می‌زد. انگار که مملکت به بزرگ‌ترین پیروزی رسیده بود. همه جشن گرفته بودند و با این که روز بود، چراغ ماشین‌ها را روشن کرده بودند. من هم که با زن و بچه به تماشا آمده بودم، همین کار را کردم.»