کتاب جاده قتل

کتاب الکترونیکی جادهٔ قتل نوشتۀ سیمون سنت جیمز با ترجمۀ فروزان صاعدی در نشر گویا چاپ شده است. این کتاب در ژانر معمایی با عناصر ماورایی قرار دارد و داستان زوجی را روایت می‌کند که ماه‌عسل‌شان به ماجرایی مرموز و خطرناک تبدیل می‌شود.​

درباره کتاب جاده قتل

جادهٔ قتل داستان اِدی و آپریل کارتر، زوجی تازه ازدواج‌کرده، را دنبال می‌کند که در تابستان ۱۹۹۵ برای ماه‌عسل به سمت یک اقامتگاه دریاچه‌ای در میشیگان سفر می‌کنند. در مسیر، آن‌ها به‌اشتباه از خروجی نادرستی خارج شده و وارد جاده‌ای به نام کُلدلیک فالز می‌شوند؛ جاده‌ای که به‌عنوان محل وقوع قتل‌های مرموز شناخته می‌شود. با ورود به این منطقه، آن‌ها با حوادث غیرمنتظره و رازهای تاریکی مواجه می‌شوند که ماه‌عسل‌شان را به کابوسی ترسناک تبدیل می‌کند. این کتاب ترکیبی از تعلیق، ترس و عناصر ماورایی را ارائه می‌دهد و خواننده را درگیر ماجرایی پیچیده و هیجان‌انگیز می‌کند.​ سیمون سنت جیمز نویسنده‌ای کانادایی است که در نزدیکی تورنتو زندگی می‌کند. او پس از بیست سال فعالیت در صنعت تلویزیون، به نویسندگی تمام‌وقت روی آورد. سنت جیمز با آثاری مانند «The Sun Down Motel» و «The Broken Girls» شناخته می‌شود که هر دو در فهرست پرفروش‌های نیویورک تایمز قرار گرفته‌اند

کتاب جاده قتل را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب برای علاقه‌مندان به داستان‌های معمایی با عناصر ماورایی و خوانندگانی که به دنبال تجربه‌ای پرتنش و هیجان‌انگیز هستند، مناسب است.​

بخشی از کتاب جاده قتل

«هیچ‌وقت فکر نمی‌کردم که روزی ازدواج کنم. دوران کودکی من همانند کابوس‌های دههٔ ۱۹۷۰ بود، پر از رنگ‌های تیره، زننده و سایه‌های عمیق، مانند فیلم بچهٔ رزماری. وقتی از آن دوران کودکی خارج شدم، هرگز به عقب نگاه نکردم. در دوازده‌سالگی، اساساً یک بزرگسال بودم و مراقب خودم و مادرم بودم. در پانزده‌سالگی یاد گرفتم که همان مدل موها و همان آرایشی را داشته باشم که همهٔ دختران دیگر داشتند. هم‌رنگ جماعت شدم، به جز این واقعیت که می‌دانستم چگونه همه چیز را ظرف چهل و پنج دقیقه در یک کیسه بسته‌بندی کنم، می‌دانستم که اگر مجبور باشم چطور نیمه‌شب به ایستگاه اتوبوس بروم، می‌دانستم چگونه خودم را با یک اسم جدید معرفی کنم.

در هجده‌سالگی تنها بودم.

حتی بدون مامان، همچنان همیشه در حال جابه‌جایی بودم و هرگز آن‌قدر در یک مکان نمی‌ماندم که خیلی قابل‌توجه باشم. کارولینای جنوبی، ایلینویز، میشیگان. به‌عنوان گارسون و منشی پاسخگویی به تلفن شغل پیدا می‌کردم. مدیران رستوران هیچ مشکلی نداشتند که من را جای گارسون بگذارند، چون چهرهٔ مناسبی برای آن کار داشتم. خوشگل، دلپذیر، عمدتاً فراموش‌شدنی. همان کارهایی را می‌کردم که از دختری به سن‌وسال من انتظار می‌رود، اما هرگز اجازه نمی‌دادم کسی به من خیلی نزدیک شود. از آن دوست‌دخترهای چسبنده نبودم، بپرسم رابطه‌مان جدی است و بخواهم بدانم که می‌خواهد من به خانهٔ او نقل‌مکان کنم یا نه. یک میلیون نفر شبیه من در آمریکا بود. شک داشتم حتی پسرهایی که با آنها قرار می‌گذاشتم بعد از مدتی من را به یاد بیاورند.»