کتاب چگونه خلاقانه بنویسیم؟

کتاب چگونه خلاقانه بنویسیم؟ نوشتهٔ استیو می و ترجمهٔ اعظم ناصری است. انتشارات افراز این کتاب را منتشر کرده است. این کتاب در باب نوشتن خلاق نگاشته شده است.

درباره کتاب چگونه خلاقانه بنویسیم؟

استیو می در کتاب چگونه خلاقانه بنویسیم؟ (Doing creative writing) عناصر مختلفی برای داستان‌نویسی را بیان کرده است. به عقیدهٔ او شناخت عناصر داستانی برای داستان‌نویسان جوان ضرورت دارد. او این اثر را در سه بخش نگاشته است که در بخش اول کتاب با طرح چند پرسش، عناصر اساسی در داستان را معرفی کرده است. نویسنده در بخش دوم که «مطالعهٔ نویسندگی خلاّقانه» نام دارد، از آموزش و چگونگی فرایندهای آموزش مطالعه در باب نوشتن خلاق سخن گفته است.  بخش سوم نگاهی دارد به انواع کارهایی که به‌نوعی درگیر نویسندگی خلاقانه هستند؛ روش‌هایی که می‌توانید خودتان را منظم کنید و وقتتان را در خارج از کارگاه آموزشی سازماندهی کنید تا به بهترین تأثیر دست یابید. مهم است که بفهمید نویسندگی خلاقانه، برحسب انگیزش و خودرهبری، شاید یکی از سخت‌ترین موضوعات باشد. نکاتی که استیو می در کتاب چگونه خلاقانه بنویسیم؟ بیان کرده است، برای نویسندگی در زمینه‌های مختلفی همچون داستان‌نویسی، روزنامه‌نگاری، فیلمنامه‌نویسی و خلق ناداستان‌ها مناسب است.

خواندن کتاب چگونه خلاقانه بنویسیم؟ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به کسانی که می‌خواهند خلاقیت خود در نوشتن را افزایش دهند و علاقه‌مندان به نویسندگی خلاق پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب چگونه خلاقانه بنویسیم؟

«بنابراین، بالاخره شما آماده‌اید و وقتش رسیده که نوشتن واقعی را شروع کنید. شما پرونده‌هایی به‌شکل کپی و یا در کامپیوتر دارید که شامل طرح‌ها، برنامه‌ها، آزمایشاتی در شکل و سبک خود هستند. ممکن است تجزیه و تحلیل شخصیت‌ها و تحقیق زمینه برای موضوع یا مکان داستان داشته باشید. بنابراین ماشه را بکشید. احساس اطمینان کنید که می‌توانید تصمیماتی با اطلاعات و آگاهی، در مورد این‌که چطور قطعه‌تان را شروع کنید، بگیرید و همچنین باز مطمئن شوید که اگر مکان اشتباهی را انتخاب کرده‌اید، این یک فاجعه نیست: فقط آزمایشی دیگر است برای دانستن این‌که چه چیزی یاد خواهید گرفت.

و ممکن است ارزش تأکید داشته باشد که نباید از خودتان زیاد سؤال کنید. اگر از طریق ترکیبی از الهامات و کار سخت، این اتفاق بیفتد که یک شاهکار تمام‌شدهٔ اصیل تولید کنید، عالی است، اما روی این سطح از موفقیت خودتان به‌عنوان شیوهٔ عادی کارتان اصرار نورزید. شما در حال یادگیری هستید و نباید انتظار داشته باشید که کاری با ابتکار بسیار برجسته تولید کنید، حداقل نه به این زودی، در طی یک دورهٔ درسی.

کافی است که با تعریف فرم، قطعه‌ای را که می‌خواهید بنویسید، شروع کنید، شکل آن را کاملاً حس کنید، بفهمید که برای چه مخاطبی می‌خواهید بنویسید و سپس قطعه‌ای تولید کنید که با آن تعریف جور باشد. این همان شیوه‌ای است که دانشجویان آهنگسازی کار می‌کنند: شما باید فرم و ساختار را، قبل از آن‌که انتظار نمایش ابتکارتان را داشته باشید، بفهمید. صادق باشیم، من دانشجویانی را دیده‌ام که وقتی خود را از بار اضافی «سعی»‌ دربارهٔ این‌که اصیل و با ابتکار بنویسند، خلاص نموده‌اند، اغلب مبتکرانه‌ترین کارشان را تولید کرده‌اند.

بنابراین می‌دانید که باید از کجا شروع کنید و نوشتهٔ شما دربارهٔ کیست، و ایده‌ای در مورد این‌که چه اتفاقی قرار است بیفتد و همچنین نوع روایتی که می‌خواهید به‌کار برید، دارید، اما از نظر فیزیکی چطور می‌خواهید مشغول نوشتن شوید؟

شما دو انتخاب اصلی دارید: با دست بنویسید، یا مستقیماً با کامپیوتر کار کنید. برخی از نویسندگان روش اول را ترجیح می‌دهند و برخی دومی را. برای بعضی نویسندگان (مثل لوری‌لی، نویسندهٔ شراب سیب با رُزی۷۰) احساس مداد نرم روی کاغذ، یک حس حظ و خوشی دارد؛ برای دیگران خودکار بیک این تکلیف را کمتر «رسمی و اداری» و ترساننده می‌کند. برای بعضی دیگر، مثل خود من، با دست نوشتن خیلی خسته‌کننده و نسبت به تایپ خیلی کند پیش می‌رود: من به‌سادگی (وقتی ایده‌ها به گونه‌های مختلف لبریز می‌شوند) نمی‌توانم خودم را نگه دارم. اگر شما با دست می‌نویسید مگر هدفتان این باشد که ابتدا قطعهٔ کارتان را بنویسید و سپس آن را به یک تایپیست بدهید تا تایپش کند (مثل رمان‌نویس‌های قرن نوزدهم)، باز هم بالاخره در یک مرحله‌ای باید آن را به یک برنامهٔ پردازندهٔ لغات منتقل کنید. سپس این سؤال پیش می‌آید که در کدام مرحله باید کار را به شکل الکترونیکی دربیاورید؟ وقتی به‌دقت با این تصمیم همراه می‌شویم، به این‌جا می‌رسیم که چطور می‌خواهید کارتان را ویراستاری کنید.»