کتاب چگونه در دنیای مدرن دوام بیاوریم

کتاب چگونه در دنیای مدرن دوام بیاوریم نوشتهٔ آلن دوباتن و ترجمهٔ علیرضا شفیعی نسب است. انتشارات کتابسرای نیک این کتاب را منتشر کرده است؛ راهنمایی برای درک دوره‌های بی‌ثباتی و یافتن آرامش.

درباره کتاب چگونه در دنیای مدرن دوام بیاوریم

کتاب چگونه در دنیای مدرن دوام بیاوریم (How to Survive the Modern World) را راهنمای نهایی برای پیمایش در زمان‌های غیرعادی انسان دانسته‌اند. این کتاب به رابطهٔ ما با اخبار، هویت ما، شغل ما، رابطهٔ ما با دنیای طبیعی، تحسین ما از علم و فناوری، اعتقاد ما به فردگرایی و سکولاریسم و سوءظن ما به سکوت و تنهایی پرداخته است. این کتاب به ما کمک می‌کند تا رابطه‌ای آرام‌تر، معتبرتر، انعطاف‌پذیرتر و راحت‌تر با پیچیدگی‌های عصر خویش برقرار کنیم. اگر دوران مدرن را مانند یک بیماری در نظر بگیرید، این کتاب هم برای تشخیص این بیماری و هم برای درمان آرامش‌بخش و سرشار از امیدِ آن در ۱۵ فصل نوشته شده است.

خواندن کتاب چگونه در دنیای مدرن دوام بیاوریم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه در باب دوره‌های بی‌ثباتی و یافتن آرامش پیشنهاد می‌کنیم.

درباره آلن دوباتن

آلن دوباتن نویسنده، فیلسوف و مجری تلویزیونی است که دغدغه‌اش نوشتن دربارهٔ زندگی روزمره به‌شیوه‌ای فلسفی است. او در تمام نوشته‌هایش می‌کوشد فلسفه را وارد زندگی عادی انسان کند. آلن دوباتن در سال ۱۹۶۹ در شهر زوریخ سوئیس به دنیا آمده است. او مشغول مدیریت در مؤسسهٔ خود به نام «مدرسه‌ٔ زندگی» بوده است. این نویسنده به‌عنوان نویسنده‌ٔ فلسفه‌ٔ روزانه شناخته می‌شود. او درباره‌ٔ موضوعاتی می‌نویسد که هرروزه همه‌ٔ انسان‌ها با آن‌ها دست‌وپنجه نرم می‌کنند؛ موضوعاتی مانند عشق، سفر، هنر، معماری و ادبیات. کتاب‌های آلن دوباتن به بیش از ۳۰ زبان دنیا از جمله پارسی ترجمه‌ شده‌اند. دوباتن دورهٔ دکتری فلسفه را در دانشگاه هاروارد آغاز کرد، ولی برای نوشتن کتاب‌های فلسفی به زبان ساده، آن را نیمه‌کاره رها کرد. کتاب‌های «تسلی‌بخشی‌های فلسفه» و «هنر سیر و سفر» از کتاب‌های این نویسنده هستند. اولین کتاب آلن دوباتن به نام «جستارهایی در باب عشق» در سال ۱۹۹۳ زمانی که او ۲۴ سال داشت، منتشر شد. کتابی که بسیار زود در فهرست کتاب‌های پرفروش قرار گرفت و بیش از ۲ میلیون نسخه از آن به فروش رفت.

موضوعاتی که در «مدرسهٔ زندگی» تدریس می‌شوند متنوعند، اما همه‌ٔ این آموزش‌ها در راستای افزایش خودشناسی هستند؛ زیرا گردانندگان این مدرسه معتقدند تنها با خودشناسی است که می‌توانیم زندگی برتر و رضایت‌بخش‌تری داشته باشیم. مجموعه‌ٔ آموزش‌های این مدرسه در شش دسته‌ٔ کلی تقسیم‌بندی می‌شود؛ خودشناسی، ارتباطات (Relationships)، کار، آرامش، رفتار‌های اجتماعی و فرهنگ و فراغت. نویسندگان و فیلسوفان باتجربه‌ای در این مؤسسه کار می‌کنند. باتوجه‌به تفاوتِ روش‌های یادگیری، مدرسه‌ٔ زندگی آلن دوباتن، آموزه‌ها یا محصولاتش را به روش‌های مختلفی مانند کتاب، کارگاه، ویدئو، جلسه‌ روانکاوی و... ارائه می‌کند. آلن دو باتن کتاب‌های بسیاری منتشر کرده است. از میان این آثار کتاب‌های «جستارهایی در باب عشق»، «معماری خوشبختی»، «شغل موردعلاقه»، «خودشناسی»، «تسلی‌بخشی‌های فلسفه»، «هنر سیر و سفر»، «اضطراب منزلت»، «دین برای خداناباوران»، «سیر عشق»، «آرامش»، «هنر همچون درمان» و تعدادی از کتاب‌های مدرسهٔ زندگی به فارسی ترجمه‌ شده‌اند و همه‌ٔ آن‌ها در فهرست پرفروش‌ترین کتاب‌های بازار قرار گرفته‌اند.

بخشی از کتاب چگونه در دنیای مدرن دوام بیاوریم

«یکی از تغییراتی که با مدرن شدن دنیا شاهدش بودیم این بود که همه به مدرسه رفتند. در سال ۱۸۰۰، فقط پنج درصد از جمعیت اروپا و امریکای شمالی تحصیلات ابتدایی داشتند. اما در سال ۱۹۰۰، این رقم به نود درصد رسید. کودکان جهان‌اول، از کوچک‌ترین روستا تا محروم‌ترین زاغه، دعوت می‌شدند تا سر کلاس بنشینند و حساب و خواندن و نوشتن یاد بگیرند. حالا دلیل فرستادن بچه‌ها به مدرسه دقیقاً همان دلیلی بود که طی سه‌هزار سال گذشته در خانه نگهشان می‌داشتند: تولید. جوامع کشاورزیِ پیشامدرن باور داشتند که اگر کودک در اولین فرصت ممکن به مزرعه یا کارگاه برود، بیشترین کمک را به خانواده می‌کند. اما جوامع مدرن (که همان‌قدر به قدرت درآمدزایی کودکان علاقه داشتند) به این نتیجه رسیدند که سرمایه‌گذاری در تحصیل بهترین ضامن موفقیت در بلندمدت است.

مدرنیته به انواعی از یادگیری علاقه داشت که "سودمند" بودند. در دنیای پیشامدرن، معدود افرادی که به مدرسه می‌رفتند به‌خصوص دو چیز را یاد می‌گرفتند: کتاب مقدس و آثار کلاسیک. هدف یکی القای مذهب و تقدس در افراد بود و هدف دیگری آموزش وقار اشرافی.

اما دنیای جدید الزامات دیگری داشت. تمرکز به مهارت‌هایی معطوف شد که در اقتصادِ مبتنی بر فناوری فایده‌ای داشته باشند: لوقای قدیس و ویرژیل جای خود را به ریاضیات، شیمی، زیست‌شناسی و فیزیک دادند. ضمناً، به‌خصوص در کلاس‌های پایین، فرمانبرداری و تلاش در حین سکوت نیز بسیار تأکید می‌شد: این‌ها همه تدارکات کار در حوزه‌های نوپای اداری و مدیریتی بودند.

در قرن بیستم نوآوری‌های دیگری هم صورت گرفت. کودکان را تشویق می‌کردند چیزهای گِلی بسازند و تئاتر موزیکال و مباحثات علمی را روی صحنه ببرند. مهدکودک‌ها به اسباب‌بازی‌های چوبی و کیسه‌های آجر رنگارنگ مجهز شدند. این حرکات، با وجود ظاهر ترقی‌خواهانه، اساساً پاسخ به الزامات کارفرمایانی بود که مهارت‌های جدیدی متناسب با تحولات ویژهٔ تجارت می‌خواستند. فرصت‌های داستان‌نویسی به این دلیل در مدارس پیش آمد که حالا ذوق خلاقانه، اعتمادبه‌نفس برای سخنرانی در جمع و آداب معاشرت در جمع را برای موفقیت آژانس‌های تبلیغاتی و شرکت‌های تهیهٔ برنامه‌های تلویزیونی ضروری می‌دانستند.»