کتاب شعر سیاسی در دوره پهلوی دوم

کتاب «شعر سیاسی در دوره پهلوی دوم» نوشتۀ احمد درستی است و انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی آن را منتشر کرده است. این کتاب ۴ جریان شعر سیاسی ایران را بررسی می‌کند.

درباره کتاب شعر سیاسی در دوره پهلوی دوم

شعر سیاسی یک بخش از ادبیات سیاسی به شمار می‌رود که موضوعات مختلف سیاسی‌اجتماعی جامعه را در قالب شعر مطرح کرده و آن‌ها را نقد می‌کند. این نوع از ادبیات از شرایط اجتماعی سیاسی و تحولات جامعه تأثیر می‌پذیرد و نسبت به آن موضع‌گیری می‌کند. در دورۀ پهلوی دوم، کشور ایران دستخوش تغییر و تحولات مهمی شد که موضع‌گیری‌های مختلف را در پی داشت و شعر سیاسی را هم به چند دسته تقسیم شد.

اشعار دارای مواضع چپ، شعرهایی در قالب مواضع ملی‌گرایانه، شعرهایی با مواضع اسلامی و در مخالفت با رژیم پهلوی معروف به شعر اسلام‌گرا، این سه نوع شعر سیاسی مخالف وضع موجود بودند و به‌نوعی هر ۳ گروه از طریق شعرهای خود با سیاست‌ها و یا اصل رژیم سلطنتی پهلوی مبارزه می‌کردند. گروه چهارمی هم بودند که از سلطنت شاه حمایت می‌کردند، شاه‌دوستی را با ایران‌دوستی یکسان می‌دانستند و تلاش می‌کردند با شعرهایشان فرهنگ سیاسی جدیدی را در جامعۀ ایران ایجاد کنند. کتاب شعر سیاسی در دوره پهلوی دوم، این ۴ جریان شعر سیاسی ایران در دورۀ زمانی سال‌های ۱۳۲۰ تا ۱۳۵۷ را بررسی کرده ضمن تحلیل زمینه‌های پیدایش هرکدام از این ۴ جریان، مواضعشان نسبت به تحولات سیاسی‌اجتماعی و همچنین نمونه‌‌هایی از اشعار آن‌ها را ارائه کرده است.

خواندن کتاب شعر سیاسی در دوره پهلوی دوم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران شعر فارسی و علاقه‌مندان به مسائل و تحولات سیاسی‌اجتماعی ایران پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب  شعر سیاسی در دوره پهلوی دوم

«ادبیات واقعیت‌های جهان واقع را بازآفرینی می‌کند. برای این منظور در خلق واقعیت‌ها ازیک‌طرف چیزهایی را می‌آفریند که هرگز در جهان واقع نظیرشان وجود ندارد، بدین معنی که قهرمان یا شخصیت داستان چه‌بسا ساخته و پرداختۀ ذهن نویسنده باشد و دارای چنان خصوصیاتی که به‌ندرت عین همان خصلت‌ها و ویژگی‌ها را بتوان در کسی سراغ داشت و از طرف دیگر چیزهایی می‌آفریند که شبیه افراد و اشیای دنیای واقعی است؛ رستم و سهراب شاهنامه در عین آن که شبیه هیچ پدر و پسری نیستند، اما در عواطف و احساسات فرزندی و پدری همچون دیگر افراد انسانی‌اند. در خلق اثر ادبی ابداع آزادانه‌ای صورت می‌گیرد؛ اما درعین‌حال این ابداع متکی بر واقعیت‌‌هایی جهان واقع است. خالق اثر ادبی در برخورد با واقعیت‌ها گزینشی عمل می‌کند حوادث و رویدادهای زندگی نتیجه و معلول عوامل متعددی هستند و حتی بسیاری از عوامل شکل‌دهنده به واقعیت از دید ناظران پنهان می‌ماند. خالق اثر ادبی نیز از این قاعده مستثنی نیست و هنگامی که به بیان و شرح حادثه با رخداد یا قهرمانی می‌پردازد، علاوه بر این که آگاهانه برخی از وجوه واقعیت خارجی را نادیده می‌گیرد، برخی از عوامل نیز که در پشت حوادث ظاهری قرار دارند همچون نیات واقعی و اندرونی قهرمان از دید او نیز پنهان می‌مانند و هر قدر تلاش کند تا وفادار بماند، قادر به بیان و انتقال کامل آن به خواننده نخواهد بود.»