کتاب در طلب توجه

کتاب در طلب توجه نوشتهٔ آدام فیلیپس و ترجمهٔ پوریا صحرانورد است. انتشارات بذر خرد این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی در باب نگرش روان‌کاوانه و ادبی به مفهوم «توجه». 

درباره کتاب در طلب توجه

نویسنده تلاش کرده است در این کتاب به پرسش‌هایی در زمینهٔ «توجه» پاسخ دهد. توجه چیست و چرا در طلب آن هستیم؟ فرهنگ ما چگونه توجه را از منظر اخلاقی و به‌عنوان نیرویی می‌بیند که نیاز به هدایت و کنترل دارد؟ چه ارتباطی میان احساس شرم و توجه وجود دارد؟ خلاءهای توجه ما با چه چیزهایی پر می‌شود؟ کتاب در طلب توجه به قلم نویسنده‌ای نوشته شده که می‌تواند عمیق‌ترین انگیزه‌ها و غرایزمان را برای ما روشن کند. این کتاب که سه فصل دارد و با یک پیوست به نام «حواس‌پرتی گرین‌بلات» به پایان رسیده، حاوی رساله‌هایی است که از سخنرانی‌ها و کنفرانس‌ها سرچشمه گرفته و برای این کتاب بازنگری شده است. اثر حاضر را درآمدی کوتاه، جذاب و به‌یادماندنی دربارهٔ مفهوم «توجه» دانسته‌اند که موضوعاتی مربوط به علایق و تمایلات تا وسواس‌های فکری و مشغولیت‌های ذهنی و همچنین خواسته‌های درونی و خصوصی تا ارزش‌های جمعی و فرهنگی را در بر می‌گیرد. آدام فیلیپس از منظر روان‌کاوی به این موضوعات پرداخته و داستان‌ها و نقدهای ادبیِ جذابی را در سیر کتاب چاشنی آن کرده است.

خواندن کتاب در طلب توجه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران روان‌شناسی عمومی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره آدام فیلیپس

آدام فیلیپس در ۱۹ سپتامبر ۱۹۵۴ در کاردیف ولز زاده شد. او در نوجوانی به ادبیات علاقه‌مند شد و در کالج «کلیفتون» تحصیل کرد. او یک روان‌درمانگر و نویسندهٔ بریتانیایی در حوزهٔ روان‌کاوی است. مطالعهٔ زندگی‌نامهٔ «کارل یونگ» الهام‌بخش او شد تا روان‌کاو شود. او معتقد است که روان‌کاوی ارتباط نزدیکی به شعر دارد تا پزشکی. او از ۲۷سالگی، برای شروع کار روان‌کاوی آماده بود و ازآنجاکه علاقهٔ خاصی به کودکان داشت، به‌عنوان روان‌درمانگر کودک شروع به کار کرد. آدام فیلیپس برای منابع فکری خود از فلسفه، ادبیات و سیاست استفاده می‌کند. این نویسنده از سال ۲۰۰۳ ویراستار ترجمه‌های جدید نوشته‌های زیگموند فروید در انتشارات «پنگوئن» بوده است. کتاب‌های «در طلب توجه»، «لذت‌های ناممنوع»، «حسرت»، «عاقل‌شدن» و «در باب تعادل» از آثار مکتوب او است.

بخشی از کتاب در طلب توجه

«اینکه «گویی تنفر حواس او [آمیچای] را از همهٔ چیزهایی که مصمم بود مشاهده و احساس کند پرت می‌کرد» قضیه‌ای پیچیده است، به‌خصوص کلمهٔ «گویی»: گویی آمیچای می‌توانست احساسی به‌شدت تعیین‌کننده مانند تنفر برای «پرت‌شدن حواس» خود پیدا کند (به‌خصوص با درنظرگرفتن سوابقی چنان هولناک). گرین‌بلات با توصیف آن به‌عنوان یک عامل حواس‌پرتی به این موضوع اشاره دارد که آمیچای می‌توانست حواس پرت‌شدهٔ خود را بازگرداند یا می‌توانست حواس خود را از آن عامل حواس‌پرتی پرت کند. او از لحاظی چیزی را که مصمم بود ببیند و احساس کند، می‌شناخت و ازاین‌رو، وقتی با عامل حواس‌پرتی مواجه می‌شد، آن را هم می‌شناخت؛ او می‌دانست که حواس‌پرتیِ ناشی از تنفر یک عامل حواس‌پرتی بود (و نه یک عامل محرک، انگیزه، الهام، سردرگمی، یا درواقع شکست). اشعار آمیچای می‌توانستند حواس او را از نفرتش پرت کنند، نفرت او می‌توانست حواس او را از اشعارش پرت کند، یا شعر و تنفر می‌توانستند به‌طور متقابل به یکدیگر جان ببخشند. تمام این احتمالات ما را به فکر وامی‌دارند. شاید نتوانیم زندگی‌های مصون از تنفر را تصور کنیم، ولی می‌توانیم تصور کنیم که اگر تنفر را به‌عنوان یک عامل حواس‌پرتی در نظر بگیریم، زندگی‌مان چه تغییری می‌کند و به دنبال آن فکر کنیم که از چه چیزی ممکن است حواسمان را پرت کند؛ یا کسی که بدین نحو دربارهٔ تنفر فکر می‌کند یا آن را از زاویه‌ای جدید می‌نگرد باید واجد چه شرایطی باشد. بدین معنی که در هیچ شرایطی به‌سادگی متنفر نشویم و از تنفر برای پرت‌کردن حواس خود استفاده کنیم؛ اینکه بتوانیم موضوع تنفر را با موضوع حواس‌پرتی مرتبط سازیم، خود گویای ماجراست. ممکن است تاریخچه‌ای برای عوامل حواس‌پرتی و [خود] حواس‌پرتی وجود داشته باشد ـ و آثار گرین‌بلات به ما این امکان را می‌دهند تا چنین تفکری را در قالب جالب‌توجه‌تری داشته باشیم: هم تاریخچهٔ عوامل تشکیل‌دهندهٔ هر دو و هم اَشکالی که به خود می‌گیرند. و همهٔ این‌ها را باید با این دیدگاه در نظر گرفت که تعریف یک عامل به‌عنوان حواس‌پرتی در هر مقطعی از زمان مانع چه مسائلی شده و چه امکاناتی را ایجاد کرده است (هرچند به اختصار شایان ذکر است که معانی «پرت‌کردن حواس»، «عامل حواس‌پرتی»، و «حواس‌پرتی یا حواس‌پرت‌شدگی» که در واژه‌نامهٔ انگلیسی آکسفورد ذکر شده‌اند عملاً از قرن پانزدهم تا به امروز بدون تغییر باقی مانده‌اند، حتی اگر مطالبی که این واژه‌ها در آن به کار رفته‌اند، تغییر کرده باشد).»