کتاب ژاپن رویاروی جهان (۱۹۲۵- ۱۹۵۲)

کتاب ژاپن رویاروی جهان (۱۹۲۵- ۱۹۵۲) نوشتهٔ مری ال. هنمن و ترجمهٔ بابک محقق است. نشر نی این کتاب تاریخ را منتشر کرده است.

درباره کتاب ژاپن رویاروی جهان (۱۹۲۵- ۱۹۵۲)

کتاب ژاپن رویاروی جهان (۱۹۲۵- ۱۹۵۲) سیری است در تاریخ تحولات داخلی ژاپن در فاصلهٔ سال‌های ۱۹۲۵ تا ۱۹۵۲. نویسنده به مداخلات خصمانهٔ این کشور در چین طی دو دههٔ ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ میلادی و همچنین نقش ژاپن در جنگ جهانی دوم پرداخته و در نهایت، فصل مربوط به بازسازی ژاپن در سال‌های پس از جنگ که تحت نظارت قوای متفقین و به‌ویژه آمریکا صورت گرفت، حاوی نکات بسیار مهمی است که مروری بر اسناد موجود دربارهٔ آن، جزئیات بیشتری را دربارهٔ مسیر متفاوت ژاپن در سال‌های بعد روشن می‌کند. گفته شده است که «بازگشت میجی» در سال ۱۸۶۸، واقعهٔ سیاسی بزرگی در تاریخ ژاپن بود که ضربهٔ نهایی را بر پیکر «شوگون‌سالاری توکوگاوا» (۱۸۶۸ - ۱۶۰۰) وارد آورد و ژاپن را تحت حاکمیت مستقیم امپراتور «موتسوهیتو» (میجی) قرار داد. این واقعه علاوه‌بر آنکه سنت امپراتوری را احیا کرد، زمینه را برای ایجاد شکلی از نهادهای دموکراتیک پارلمانی فراهم کرد. مری ال. هنمن در فصول ابتدایی کتاب، وضعیت ژاپن در دههٔ ۱۹۲۰ و اوایل دههٔ ۱۹۳۰ میلادی را ترسیم کرده و به بررسی عواملی مانند ظهور ناسیونالیسم، میلیتاریسم و امپریالیسم در ژاپن پرداخته است که زمینه‌ساز ورود این کشور به جنگ جهانی دوم شد؛ او همچنین به تنش‌های فزاینده میان ژاپن و قدرت‌های غربی در این دوره اشاره کرده است. فصول پایانی کتاب، دوران پس از جنگ و نحوهٔ تعامل ژاپن با جامعهٔ بین‌الملل را مورد بحث قرار می‌دهد. نویسنده با استفاده از منابع متنوع و گسترده از جمله اسناد دولتی، مطبوعات، خاطرات و مصاحبه‌ها، تصویری جامع و متوازن از تحولات ژاپن در این دوره ارائه می‌دهد. او با نگاهی موشکافانه، پیچیدگی‌ها و ظرافت‌های سیاست خارجی ژاپن را در بستر تحولات داخلی و بین‌المللی تحلیل می‌کند. با او همراه شوید.

خواندن کتاب ژاپن رویاروی جهان (۱۹۲۵- ۱۹۵۲) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران تاریخ ژاپن پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب ژاپن رویاروی جهان (۱۹۲۵ - ۱۹۵۲)

«نخستین دغدغهٔ مقامات ژاپنی و قوای اشغالگر مشخصاً این بود که راهی برای مهار گرسنگی پیدا کنند، سرپناهی برای مردم بیابند و به هر ترتیب ممکن نظم و امنیت را بر زندگی مردم فرسوده از جنگ حاکم کنند. همچنان‌که کوشش‌هایی از این دست در سراسر دورهٔ اشغال بلاانقطاع در جریان بود، فرهنگ جدیدی رفته‌رفته سر برمی‌آورد؛ به دنبال هفت سال تحول و بازسازی بی‌وقفه و هنگامی که قوای اشغالگر در ۱۹۵۲ خاک ژاپن را ترک کردند، مردم از جامعه و فرهنگی فاصله گرفتند که تفاوت فاحشی با جامعه و فرهنگ دورهٔ پیش از وقوع جنگ داشت. چنانچه قرار باشد تنها یک عبارت را در توصیف فرهنگ پساجنگ ژاپن به کار ببریم، آن عبارت می‌باید «طبقهٔ متوسط» باشد.

بخش عمده‌ای از این فرهنگ پساجنگ حاصل تأثیرات مستقیم اصلاحات دورهٔ اشغال بود، اما در این میان نباید از یاد برد که شالوده‌های این فرهنگ را معماران عصر میجی استوار ساخته بودند. مثلاً جامعهٔ روستایی ژاپن که یک دهه پیش از شروع جنگ اسیر فقر و اجاره‌داری بود، در نتیجهٔ برنامهٔ اصلاحات ارضی دورهٔ اشغال زیرورو شد. برنامهٔ مذکور باعث کاهش اجاره‌داری شد که آن نیز به نوبهٔ خود از شدت پدرسالاری سنتی حاکم بر دهکده‌های ژاپن کاست. زارعان اجاره‌دار دیگر در قید تعهد به بزرگ‌مالکان نبودند. با توجه به رعایت مساوات در تملک زمین‌های زراعی، اختلافات دهقانان بر سر شأن و مرتبهٔ اجتماعی تا حد زیادی از بین رفته بود. اصلاحات ارضی به ایجاد طبقهٔ بزرگی از بزرگ‌مالکان روستایی مدد رساند که اکثر آنان به لطف افزایش تولیدات صاحب درآمدهای بیشتری شدند. به این ترتیب، طبقهٔ متوسط روستایی پدید آمد که آماده و توانا به مشارکت در خودگردانی بود.

دگرگونی‌هایی از این قسم در ژاپنِ روستایی تا حدی شکاف شهر و روستا را ترمیم کرد، شکافی که از سال‌های پیش از جنگ وجه مشخصهٔ ژاپن به حساب می‌آمد. در ژاپنِ پیش از جنگ تضاد میان مناطق شهری و روستایی چنان فاحش بود که در ۱۹۳۷ کودکان روستانشین ژاپنی به طور میانگین دو سانتی‌متر کوتاه‌قامت‌تر از همتایان شهرنشین خود بودند. از سوی دیگر، محیط روستا در سال‌های جنگ به ترتیبی بود که کودکان با فقر و محرومیت کمتری دست‌وپنجه نرم می‌کردند و سوءتغذیهٔ آنان در قیاس با کودکان شهرنشین به طور متوسط کمتر بود. به علاوه، دسترسی عمومی به وسایل ارتباط جمعی و بهبود وضعیت حمل‌ونقل نیز سهم عمده‌ای در رفع پاره‌ای از اختلافات اساسی داشت که میان شهری و روستایی جدایی انداخته بود. توسعهٔ شبکهٔ وسیع ریلی در داخل و خارج شهرها موجب شد تا ژاپن به جامعه‌ای مسافرپذیر تبدیل شود و توسعهٔ نامتوازن مناطق حاشیه‌نشین شهری را باعث گردد. مناطق سابقاً روستایی اغلب خوراک رشد حاشیه‌نشینی می‌شدند و روند آن عمدتاً چنان پرشتاب بود که مناطق روستایی در مراحل نخست توسعه از زیرساخت‌های مناسب شهری، نظیر جاده، فاضلاب و مدرسه بی‌بهره می‌ماندند.»