کتاب هدف در مدیریت راهبردی فرهنگی کشور

کتاب هدف در مدیریت راهبردی فرهنگی کشور نوشتهٔ مهدی ناظمی اردکانی است. انتشارات آوای نور این کتاب را منتشر کرده است.

درباره کتاب هدف در مدیریت راهبردی فرهنگی کشور

نویسندهٔ کتاب هدف در مدیریت راهبردی فرهنگی کشور معتقد است که تعیین اهداف (هدف‌گذاری) فرهنگی به‌عنوان اهداف اصلی کشور، مستلزم به‌کارگیری شاخص‌‌های مناسب است. مهدی ناظمی اردکانی گفته است که برای اهداف واسطه‌‌ای و به‌ویژه اهداف اقتصادی، شاخص‌‌های مناسب و دقیقی به کار گرفته می‌‌شود و برنامه‌‌های توسعه عمدتاً بر محور همین شاخص‌‌ها، تنظیم و تدوین و جهت‌‌دهی می‌‌شود، اما در مدیریت راهبردی فرهنگی کشور باید بر اهداف اصلی و شاخص‌‌های آن تأکید لازم صورت پذیرد. این نویسنده در کتاب حاضر به همین موضوع در هفت فصل پرداخته است.

خواندن کتاب هدف در مدیریت راهبردی فرهنگی کشور را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران حوزهٔ مدیریت راهبردی فرهنگی ایران پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب هدف در مدیریت راهبردی فرهنگی کشور

«چگونگی روابط انسانها با یکدیگر به عنوان افراد انسانی همواره موضوع بسیار مهمی برای آنها بوده است. ایدهٔ محوری سرمایه اجتماعی را نیز می توان در اهمیت روابط خلاصه کرد. با برقراری تماس با یکدیگر و پایدار ساختن آنها، اعضای جامعه قادر به همکاری با هم خواهند بود و از طریق ایجاد پیوندهایی بین خود می توانند چیزهایی که به صورت فردی نمی توانسته اند بدست آورند یا به سختی قابل اکتساب بوده اند، کسب کنند. انسانها از طریق مجموعه ای از شبکه ها به هم متصل می شوند و تمایل دارند که ارزشهای مشترک اشان را با سایر اعضای این شبکه ها به اشتراک بگذارند. به میزانی که این شبکه ها تشکیل یک نوع دارایی را می دهند، آنها می بایست به عنوان شکل دهنده نوعی سرمایه دیده شوند. این سرمایه، همانقدر که در زمینه اولیه خود مفید است، می تواند در سایر مجموعه ها هم مفید باشد.

ایده اصلی سرمایه اجتماعی این است که شبکه های اجتماعی، ثروتی ارزشمند هستند. شبکه ها پایه ای برای انسجام اجتماعی به وجود می آورند زیرا افراد را به همکاری با هم فقط با افرادی که به صورت مستقیم می شناسند، برای کسب منفعت متقابل، قادر می سازند. امروزه در جریان توسعه یک کشور در کنار انواع سرمایه (اعم از طبیعی، انسانی و مادی) سرمایه اجتماعی، هم به عنوان برونداد و هم درونداد توسعه به شمار می آید. شواهد زیادی وجود دارند که سرمایه اجتماعی می تواند روی نتایج توسعه چون رشد عدالت و کاهش فقر تاثیر گذار باشد. انجمنها و نهادها یک شبکه غیر رسمی را برای اطلاعات مشترک، فعالیت هماهنگ، تصمیم سازی جمعی فراهم می نمایند. در کشورهای توسعه نیافته فقدان سرمایه اجتماعی را حلقه مفقوده توسعه ورشد اقتصادی نام نهاده اند. اقتصاد جدید، سرمایه اجتماعی را به کار می گیرد و به هنجارهایی که از بیرون نظام اقتصادی سرچشمه گرفته و بر رفتارهای اقتصادی تاثیر می گذارند، توجه جدی نشان می دهد. از این رو اقتصاددانان آن را به عنوان یکی از شاخص های مهم توسعه مطرح نموده اند. توجه به سرمایه اجتماعی مباحث توسعه را از مدلهای صرف اقتصادی که معطوف به رشد اقتصادی و افزایش تولید ناخالص ملی هستند فراتر خواهد بود و آن را به مؤلفه هایی چون نظام شبکه ها و ساختارهای اجتماعی و نیز ارزش و هنجارهای حاکم بر این شبکه ها و ساختارها نزدیک خواهد کرد و زمینه را برای نوعی بازنگری در توسعه فراهم خواهد نمود. نتیجه مهم آن توجه به تعریف توسعه انسانی در سازمانهای بین المللی است.»