کتاب از کودکی ام بزرگی ام را بشناس

کتاب از کودکی‌ام بزرگی‌ام را بشناس نوشتۀ حسین رضا میرزایی در انتشارات اندیشه احسان به چاپ رسیده است. این کتاب در قلمرو روانشناسی کودک قرار دارد و راهنمایی است برای افزایش آگاهی افرادی که در حال تربیت فرزند هستند و تأثیر آسیب‌های دوران کودکی بر بزرگسالی را با اتکا به یافته‌های علمی و پژوهشی گوشزد می‌کند.

درباره کتاب از کودکی‌ ام بزرگی‌ ام را بشناس

این کتاب، راهنمایی برای مطالعه، کار یا افزایش آگاهی افرادی است که می‌خواهند فرزندانی کارآمد تربیت کنند. کتاب از کودکی‌ام بزرگی‌ام را بشناس حاصل سال‌ها پژوهش و تجارب بالینی نویسنده از کار با والدین، کودکان و جوانان آسیب‌دیده، بیماران روان‌رنجور، برگزاری کارگاه‌های آموزشی و تلفیقی از تجارب شخصی خود او به‌عنوان روانشناس بالینی و مددکاراجتماعی است. این کتاب به دوران کودکی و فعل‌وانفعالات این برهه از زندگی به عنوان بخش مهم و فوق‌العاده تأثیرگذار هر انسانی نگاه می‌کند و در این میان، نقش والدین به‌عنوان مراقبان اصلی کودک بسیار پر رنگ است.

این کتاب به جامعۀ انسانی می‌گوید فرزندآوری هنر نیست، قابلیت تولید مثل در وجود حیوانات نیز به ودیعه نهاده شده است. آنچه از شما والدین کارآمد، هوشمند و آگاه می‌سازد دانش فرزندپروری، پاسخ‌دهی مناسب و صحیح به نیازهای کودکی، محافظت از آسیب‌های این دوران و کمک به رشد و شکوفایی استعدادهای کودکان است. این کتاب می‌گوید کیفیات روانی بزرگسالی منوط به نوع روابط والدین با کودکی و  زندگی همان کودکی است، بقیۀ آن نشخوار کودکی است. 

انسان مثل گُل در خانه است، صِرف کاشت گُل نتیجه‌ای  ندارد، این گل نیاز به رشد دارد و برای اینکه رشد سالم و پویایی داشته باشد، نیاز به مراقبت، رسیدگی و توجه دارد. نوع انسان نیز از این قاعده مستثنی نیست. یافته‌های پژوهشی نشان می‌دهد آسیب‌های دوران کودکی قابل جبران نیست؛ بنابراین هر گونه سهل‌انگاری ممکن است کیفیت زندگی و احوال روانی بزرگسالی را با چالشی بزرگ مواجه نماید. این کتاب می‌گوید بذر اعتمادبه‌نفس و خودارزشمندی در دوران کودکی کاشته می‌شود و با استناد علمی و اتکا به شواهد پژوهشی نشان می‌دهد چطور گذشته می‌تواند روی زمان حال تأثیر گذار باشد.

 گفتارهای کتاب از کودکی‌ام بزرگی‌ام را بشناس تلاشی است برای کمک به پدر و مادر که دربارهٔ تربیت خانوادگی درست بیندیشند، به دانستنی‌های مقدماتی تربیتی دست یابند، تجربه و عمل خود را بررسی کنند، شیوه‌های درست تربیت فرزندان را بیابند، لغزش‌های خویش را تصحیح کنند و انسان‌هایی کارآمد برای جامعه و پیشرفت و سعادت آن پرورش دهند.

کتاب در ۱۱ فصل تدوین شده است. عنوان این فصل‌ها عبارت‌اند از:

فصل اول: نیازهای بنیادین کودک

فصل دوم:‌ سبک‌های فرزند پروری

فصل سوم: نوجوانی و چالش‌های این دوران

فصل چهارم: نقش پدر در تربیت کودک

فصل پنجم: نقش مادر در دوران کودکی

فصل ششم:‌ من همانم که تو ساختی

فصل هفتم: مهارتهای فرزند پروری هوشمندانه

فصل هشتم: خواسته‌های نهفته کودکان و نوجوانان از پدر و مادر

فصل نهم: مشکلات دوران کودکی و انعکاس آن در بزرگسالی

فصل دهم: خودباوری و خودارزشمندی و تکنیک‌های افزایش آن در کودکان

فصل یازدهم: کودکِ من افسرده است

خواندن کتاب از کودکی ام بزرگی ام را بشناس را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

به همۀ دوستداران کتاب‌های روانشناسی کودک پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب از کودکی ام بزرگی ام را بشناس

«تمام نیازهای کودک ارتباط تنگاتنگی باهم دارند به عبارتی، ارضاء هر نیاز، نیاز بعدی را تسهیل خواهد کرد. ارتباط با اطرافیان به دو دستهٔ رابطهٔ صمیمی و اجتماعی تقسیم می‌شود. در رابطه صمیمی ما احساس صمیمیت و دلبستگی شدیدی با افراد حس می‌کنیم. این افراد می‌توانند پدر، مادر، خواهر، برادر یا همسر باشند. دلبستگی و تعلق خاطری که این بین وجود دارد، یک حس دو طرفه و غیرقابل انکار است. در روابط اجتماعی، هدف اصلی برقراری ارتباط با دوستان است. در این نوع رابطه ممکن است علاقه و احساس دخیل نباشد و صرفاً علاقه به شرکت در کارهای گروهی باعث به وجود آمدن چنین صمیمیت‌هایی شود. کودک برای اینکه بتواند ارتباط سالمی با دیگران برقرار کند نیاز به عشق، توجه، همدلی، احترام، محبت، درک و راهنمایی دارد. لازم است این نیازها در میان خانواده و هم سن و سالانمان برطرف شود. کودک خود را در آغوش بگیرید، به او دلداری و تسلی دهید، برای با او بودن وقت صرف کنید و با او بازی کنید، او را بغل کنید و ببوسید. تحقیقات نشان می‌دهد که وقتی پیوندهای خانوادگی و منحصراً پیوندهای قوی‌ای بین والدین و فرزندان و بین والدین و مدرسهٔ کودکان شکل می‌گیرد، احتمال کمی وجود دارد که به مصرف مواد و تخطی از هنجارهای اجتماعی سوق پیدا کنند. با کودک خود همدلی کنید. همدلی به درک دنیای ذهنی کودک و تأیید احساس‌های او ربط دارد. با علاقه و اشتیاق تمام به حرفهای کودکتان گوش کنید، با او رابطه‌ای عمیق برقرار کنید، در مورد احساساتتان با او گفت و گو کنید تا کودک بتواند به شما اعتماد کند. از کودک خود حمایت کنید. در واقع در درجهٔ نخست این خانواده است که نحوه برقراری ارتباط را به ما می‌آموزد و در درجهٔ بعدی از طریق ارتباط با همسن و سالانمان است که همکاری و همدلی را می‌آموزیم.»