کتاب درس گرفتن از آلمانی ها

کتاب درس گرفتن از آلمانی ها نوشتهٔ سوزان نیمن و ترجمهٔ محمدمصطفی بیات است. نشر برج این کتاب را منتشر کرده است. کتاب حاضر از خاطرهٔ شر و مسئلهٔ نژاد سخن گفته است.

درباره کتاب درس گرفتن از آلمانی ها

سوزان نیمن در کتاب درس گرفتن از آلمانی ها از چگونگی پذیرش تاریخ توسط آلمانی‌ها سخن گفته است. او در کتاب حاضر نشان داده است که چقدر برای آلمانی‌ها سخت بود که بارِ سنگینِ تاریخِ شرم‌آورشان را پذیرا شوند.  نویسنده از جنبه‌های گوناگونی به بررسی مساله‌ٔ شر و شرارت پرداخته است. او از همان آغاز یعنی از همان لحظه‌های تاریخی که هنوز آلمانی‌ها نمی‌خواستند جنایت‌های در دوران حاکمیت هیتلر و جنگ جهان دوم را گردن بگیرند، از آن روزهایی که آلمان با اکراه تن به روند آغاز بررسی حقیقت و آشتی داد تا نقض حقوق سیاه‌پوستان در می‌سی‌سی‌پی با آن تعصبات کور و ترور آمریکایی آفریقایی‌تبار در کارولینای جنوبی در سال‌های اخیر را بررسی کرده است.

سوزان نیمن معتقد است تمرکز بر گذشته‌ٔ آلمان برای مردم آلمان مهم است. اون تأکید کرده است که نمی‌خواهد با مطالعه‌ٔ کارهای درست و نادرست آلمانی‌ها نقشه‌ٔ راهی برای دیگر ملت‌ها ترسیم کند، چراکه هر کشوری ویژگی‌های خاص خودش را دارد و از نظر او بسیار مهم است که به این خاستگاه‌ها و تاریخ‌های خاص کشورها توجه بشود. نیمن معتقد است درس گرفتن از گذشته‌ٔ شرارت‌بار به ملت‌ها کمک می‌کند به منبع قدرت دست بیایند و به هیچ روی نشانه‌ٔ پذیرش ضعف نیست. او در این کتاب با استفاده از مصاحبه‌های فراوان این نکته را موشکافی می‌کند که گذشته چقدر در امروز ملت‌ها اهمیت دارد؟ نیمن توضیح داده است که چطور در حرف برای همه‌مان خیلی راحت است که انتظار داشته باشیم از فردای تمام شدن جنگ جهانی دوم آلمان و آلمانی‌ها به جبران گذشته‌ٔ تاریک و شرارت بار خود بپردازند، اما خواهیم دید که موضوع بسیار پیچیده‌تر است. چرا؟ کتاب «درس گرفتن از آلمانی‌ها» را بخوانید تا بدانید.

خواندن کتاب درس گرفتن از آلمانی ها را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران جامعه‌‎شناسی و علوم سیاسی و علاقه‌مندان به مطالعه در باب فاشیسم پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب درس گرفتن از آلمانی ها

«روزی روزگاری فیلسوفان آمریکایی با شورمندی به سروقتِ رویدادهای سیاسی و اجتماعیِ اصلیِ زمانه‌شان رفتند و بر آن‌ها پرتو افکندند. اگر سخنان هنری دیوید تورو و رالف والدو امرسون نبود، ممکن بود از بردگی‌ستیزِ بزرگی چون جان براون در تاریخ تحت عنوان تروریستِ دیوانه یاد شود. این دو مرد خود را محدود و منحصر به ایرادِ سخنرانی درمورد قهرمانی‌گریِ براون و آرمانش نکردند و صرفاً به دفاعی استدلالی از آن مشغول نشدند. در عمل، و به‌صورت غیرقانونی، به هم‌قطارانش کمک کردند تا به کانادا فرار کنند. (اسب را امرسون قرض داد؛ گاری را تورو راند.) جان دیوئی در هفتادوهشت‌سالگی به مکزیک رفت و ریاست هیئتی را بر عهده گرفت که اتهامات استالین به لئون تروتسکی را بررسی و تروتسکی را تبرئه کرد. دیوئی در مقابل زحماتی که کشید به مرگ تهدید شد. در سال ۱۸۹۷، ویلیام جیمز در مراسم افتتاحیهٔ یادمانی که اُگاستِس سنت‌گودِنز برای کلنل رابرت شا و هنگِ پنجاه‌وچهارمِ ماساچوست ساخته بود نطقی ایراد کرد. هنگ پنجاه‌وچهارم، که با فیلم افتخار باز در یادها زنده شده است، اولین گروهانِ آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار بود که در جنگ داخلی مبارزه کرد. نیمی از آن‌ها جانشان را در تلاش دلیرانه برای تصرف دژ واگنر از دست دادند. در این نبرد برادر کوچک‌تر ویلیام، ویلکی، سخت مجروح شد.

سخنرانی جیمز ارزش خواندن دارد، زیرا بر آن چیزی پرتو می‌افکنَد که در مباحثاتِ معاصران دربارهٔ یادمان‌های تاریخی از اهمیت برخوردار است. برخی اصرار می‌کنند که این مباحثات دربارهٔ «میراث» است «نه نفرت». راستش دربارهٔ هیچ‌یک از این‌ها نیست. عدهٔ معدودی از حامیانِ حفظِ یادبودهای مؤتلفه در عمل به سیاه‌پوستان نفرت می‌ورزند. لازم نیست آدم فرویدی باشد تا بداند که هر عاطفه‌ای آگاهانه نیست. حتی از این هم مهم‌تر اینکه آن مباحثات واقعاً، با وجود همهٔ عواطفی که برمی‌انگیزد، اصلاً دربارهٔ احساس یا عاطفه نیست، بلکه دربارهٔ ارزش‌هایی است که ما عالماً و عامداً برمی‌گزینیم − هرچند عواطف بی‌بروبرگرد به آن ارزش‌ها ملحق می‌شود، که در واقع باید هم چنین شود. سخنرانی جیمز، با شورمندی هرچه تمام‌تر، عیان می‌سازد که چرا یادمان‌ها ساخته می‌شود.»