کتاب آفریقای جنوبی

کتاب آفریقای جنوبی نوشتۀ علی نصیری و ویراستۀ زهرا اصلانی در انتشارات بین‌المللی الهدی به چاپ رسیده است. این کتاب با عنوان فرعی سرزمین رنگین‌کمانی، شرحی کلی از سرزمین آفریقای جنوبی شامل جغرافیا، تاریخ، فرهنگ، زبان، ادیان و ساختار سیاسی آن است.

درباره کتاب آفریقای جنوبی

ارتباطات فرهنگی یکی از مناسبات پایدار و مؤثر در مناسبات انسانی است. این کتاب به معرفی ویژگی‌های فرهنگی آفریقای جنوبی می‌پردازد. کتاب آفریقای جنوبی حاصل تجربۀ شخصی نویسنده از ۳ سال اقامت در کشور آفریقای جنوبی است و مطالب آن از منابع دست اول و گفت‌وگو و مصاحبه با نخبگان آنجا گردآوری شده است. 

نویسنده ۳ سال برای تهیۀ خبر و گزارش در آفریقای جنوبی مأمور بود و از این جهت وزن کتاب بیش از آنکه علمی باشد ژورنالیستی است و به سفارش سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی برای آشنایی فرهنگی با این کشور نوشته شده است؛ زیرا بررسی و شناخت بهتر رویدادها و تحولات فرهنگی جوامع مختلف، زمینه‌ساز توسعۀ مناسبات فرهنگی بین‌المللی در عرصۀ دیپلماسی عمومی است. مطالعۀ رصد و ورایت‌های دیده‌بان‌های فرهنگی، در عرصۀ سیاست و دیپلماسی کمک بسزایی می‌کند.

کتاب آفریقای جنوبی در ۱۲ فصل تدوین شده است که عنوان‌های کلی هرکدام عبارت‌اند از:

فصل اول: جغرافیای طبیعی و انسانی

فصل دوم: تاریخ

فصل سوم: جامعه

فصل چهارم: سیاست و حکومت

فصل پنجم: فرهنگ

فصل ششم: دین و مذهب

فصل هفتم: فرهنگ عامه

فصل هشتم: زبان و ادبیات

فصل نهم: هنر

فصل دهم: نظام آموزشی

فصل یازدهم: رسانه و وسایل ارتباط جمعی

فصل دوازدهم: روابط و مناسبات با جمهوری اسلامی ایران

خواندن کتاب آفریقای جنوبی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

به همۀ دوستداران کتاب‌های مرتبط با مطالعات کشورها و علوم سیاسی و روابط بین الملل پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب آفریقای جنوبی

«تاریخ نوشتاری آفریقای جنوبی، با شرح دریانوردان اروپایی که از راه‌های بازرگانی هند شرقی می‌گذشتند، آغاز می‌شود. تاریخی که با مهاجرت و تهاجم اروپایی‌ها و تسلط تمدن غربی بر آفریقای جنوبی آغاز و به کنار زدن تدریجی تمدن‌های باستانی و بومی منطقه ختم شد. نخستین اروپایی یا غیربومی که بر خاک آفریقای جنوبی گام نهاد، بارتولو مئودیاز پرتغالی بود که در ۱۴۸۸ به دماغه جنوبی آفریقا رسید و هنگام بازگشت به لیسبون، آن را دماغه طوفان نام نهاد؛ اما هنری، دوست دریانورد او که حامی مالی او نیز بود، دماغه امید نیک امروزی را بر آن نهاد که اشاره به راهی برای رسیدن به سرزمین هند بود و چندی نگذشت که ژائو، پادشاه پرتغال نیز ضمن تأیید این نام، نیروی دریایی کوچک خود را در آن مستقر کرد. دو سده بعد نیز تعدادی از گروه‌های ماهیگیری، شامل دریانوردان پرتغالی، در سواحل این کشور ساکن شدند که شرح مکتوبی از آن‌ها باقی نمانده است. این گروه از پرتغالی‌ها، به‌زودی امید نیک را ترک کردند و پس از ۱۶۲ سال، جای خود را در ششم آوریل ۱۶۵۲ به «کمپانی هند شرقی هلند»، به سرپرستی ژان فان ریبک داد که با سه کشتی، حامل مصالح ساختمانی و وسایل کشاورزی، همراه چهار زن و ۱۰۰ مرد به آنجا امده بود.»