کتاب کیت هرمان

کتاب کیت هرمان نمایشنامه‌ای نوشتهٔ آنه لپر و ترجمهٔ بهروز قنبرحسینی است و نشر قطره آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب کیت هرمان

در اواسط دههٔ هشتاد، نوعی شیوهٔ تئاتری در اروپا و به‌خصوص در آلمان شکل گرفت که با تئاتر سنتی دهه‌های گذشته فاصله داشت؛ نوعی از تئاتر که با استفاده از تکنیک‌های فراوان دیجیتالی و با استفاده از امکانات رسانه‌های مختلف در صحنه، تحسین بسیاری از منتقدان تئاتر را برانگیخت. در سال ۱۹۹۹، هانس تیس لمان، پروفسور و پژوهشگر تئاتر در دانشگاه فرانکفورت آلمان، برای اولین بار اصطلاح تئاتر پست‌مدرن را برای این‌گونه سبک تئاتری انتخاب کرد. در زمان بسیار کوتاهی، این تئوری پروفسور آلمانی در تمام دنیا مورد استقبال قرار گرفت.

در این‌گونه نمایش‌ها، دیگر متن نمایشنامه بر روی صحنه‌پردازی (توضیح صحنه) و سایر اجزای اجرایی نمایش تمرکز آن‌چنانی ندارد. در حقیقت، نمایشنامه دیگر همچون گذشته سهم ادبی ندارد و تنها برای بازی بازیگران نوشته شده است. در این فرم نمایشی همچون سبک‌های کهن، به‌خصوص تئاتر یونان باستان، از طراحی صحنه و نورپردازی و... خبری نیست و بار تمام این عوامل بر روی دوش بازیگران ـ و گاه همسرایان ـ قرار می‌گیرد. در حقیقت، این همان شیوه‌ای است که ما در تئاتر برشت نیز با آن روبه‌رو هستیم و اتفاقاً تئاتر پست‌مدرن نیم‌نگاهی هم به تئاتر برشت دارد و مدام گوشزد می‌کند که تماشاگر به دیدن یک تئاتر آمده است و نه چیز دیگری. از آنجا که با گذشت زمان انسان مدرن با درگیری‌های پیچیده‌تری دست‌به‌گریبان است، موضوع این نمایشنامه‌های پست‌مدرن بیشتر حول مضامین فلسفی، اجتماعی و انسانی و حتی خانوادگی می‌گردد. تنهایی انسان، درگیری انسان با جهان سرمایه‌داری، حضور دنیای مجازی در جهان امروز و... از مواردی هستند که نمایشنامه‌نویسان این سبک به آن می‌پردازند. در چنین نمایشنامه‌هایی، خبری از داستان‌گویی به سبک و سیاق کلاسیک وجود ندارد. اینان برشی کوتاه از زندگی انسان امروز را برمی‌گزینند و آن را بزرگ می‌کنند و در معرض دید تماشاگر قرار می‌دهند. شاید متون این نمایشنامه‌نویسان برای خواندن مخاطب چنگی به دل نزند چراکه عاری از هرگونه توصیف اضافی است، و حتی بسیاری از آنان پا را فراتر گذاشته و شخصیت‌های نمایش را با حروف و یا اعداد مشخص کرده‌اند و گاه حتی نامی از شخصیت نمایش در نمایشنامه‌ها نیست. و اتفاقاً از اینجا وظیفهٔ کارگردان (دراماتورژ) آغاز می‌شود. هم آنان هستند که روح و بن اندیشهٔ نمایشنامه را درمی‌یابند و به آن در روی صحنه جان می‌بخشند.

این نمایشنامه‌نویسانْ بسیاری از شیوه‌های مدرنیسم را کنار می‌گذارند. نظریه‌پردازان تئاتر مدرن بر این باور بودند که تصویر حقایق جهان را می‌توان از طریق نمایش هنرمندانهٔ زندگی به دست آورد. تئاتر پست‌مدرن این تصور را رد می‌کند و درعوض، اجرای تئاتر را یک رویداد یا رخداد واقعی در زندگی می‌داند که مخاطب باید در آن شرکت کند. استانداردهای کلاسیک نمایشنامه‌نویسی را به هم می‌ریزد و تا می‌تواند شخصیت‌های نمایشی را به حداقل می‌رساند تا تجربهٔ بشر را از زندگی امروزش در اشکال مختلف و با کمک گرفتن از دیگر هنرها به نمایش بگذارد. به دیگر سخن، گفتگو دیگر همیشه شیوهٔ اصلی ارتباط نیست و موسیقی، صدا، حرکت و سایر عناصر بصری به‌عنوان راهی برای ایجاد معنا در صحنه مورد استفاده قرار می‌گیرد.

در میان کشورهای اروپایی، نمایشنامه‌نویسان آلمانی‌زبان (آلمان، سوئیس، اتریش) پیشرو در این سبک هستند و طی دو دههٔ اخیر با تکنیک‌های متفاوت نمایشنامه‌نویسیْ همواره دریچه‌ای نو در این سبک نمایشی گشوده‌اند.

نمایشنامه‌های مدرن از ساختارها و تکنیک‌های متفاوتی برخوردارند. یکی از این نمونه تکنیک‌ها نمایشنامه‌ کیت هرمان است. در این نمایشنامه، نویسنده از هیچ علامت نگارشی همچون نقطه، ویرگول، علامت سؤال و... استفاده نکرده است. استدلال این دسته از نویسندگان این است که روح و جان جملات متن توسط بازیگر باید زنده و احیا شود و هم اوست که از علامت‌گذاری صحیح باید استفاده کند.

خواندن کتاب کیت هرمان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران نمايشنامه‌های مدرن آلمانی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره آنه لِپِر

آنه لِپِر در سال ۱۹۷۸ در شهر اِسِن آلمان به دنیا آمد و ابتدا در شهر کلن در رشتهٔ فلسفه و ادبیات و تاریخ مشغول به تحصیل شد و سپس در شهر بامبرگ و اِسِن دکتری خود را دریافت کرد. در سال ۲۰۰۹، اولین نمایشنامهٔ او به نام همه‌چیز در داخل است در فستیوال مونیخ با موفقیت بزرگی روبه‌رو شد و جایزهٔ آن فستیوال را گرفت. در سال ۲۰۱۲، با نمایشنامهٔ کِیت هرمان در فستیوال تئاتر مولهایم نامزد جایزهٔ بهترین نمایشنامه شد و سپس در سال ۲۰۱۷ با نمایشنامهٔ دختری در خطر این جایزه را از آن خود کرد.

از دیگر آثار او می‌توان به نمایشنامه‌های آخ آره جهان، کجا بریم سگ، لاکوسته اشاره کرد.

او در حال حاضر مشغول نوشتن نمایشنامه‌هایی برای تئاتر اشتوتگارت و دارمشتات است.

بخشی از کتاب کیت هرمان

«کیت: ایرمی صندلی رو بیار اینجا

ایرمی: این‌جوری

کیت: یه‌خرده دیگه ببر سمت چپ

ایرمی: اینجا

کیت: آره خوبه حالا عکس

ایرمی: اون چشه

کیت: یه‌کم کجه

ایرمی: اون‌وقت میز رو چه‌کارش کنیم

کیت: همون جا می‌مونه

ایرمی: اینجا حالا یه‌کم جمع‌وجور شد مگه نه

کیت: همه به آپارتمان ما حسودی می‌کنن این‌جوری که این‌قدر قشنگ شده درست مثل همون موقع که اینجا اسباب‌کشی کردیم توی این آپارتمان که این‌همه توش کار کردیم دیگه کسی نمی‌تونه ما رو از اینجا بیرون کنه

ایرمی: بیشتر از این نمی‌شه کاری کرد

کیت: نه بیشتر از این نمی‌شه

ایرمی: تو گفتی که از همین حالا باید به زغال‌سنگ بخندیم و ازش برای گرمایش استفاده کنیم مگه نه و اینکه تو گفتی که دیگه تغییر محل اقامت برای ما یه لغت بی‌معنیه مگه نه مادر اما جابه‌جایی رو چه‌کارش کنیم اون مشکل که هنوز باقیه

کیت: از همین حالا ما به زغال‌سنگ می‌خندیم

ایرمی: و شاید همین حالا هم که همه‌چی این‌قدر خوشگل شده بتونیم بمونیم و اون‌وقت برامون مهمون بیاد مگه نه یا اینکه شاید الان که بازسازی کردیم اون جوون بیاد شاید الان که همه‌چی خوشگل شده اون بیاد و اینجا روی صندلی بشینه

کیت: ایرمی اول باید خودمون رو صندلی بشینیم قبل از اینکه کسی بیاد و اینجا رو از ما بگیره

ایرمی: اما وقتی که یه مدتی نشستیم و بعد از نشستن خسته شدیم تلفن می‌زنیم باشه مادر بعد همه‌چی دوباره خوب می‌شه مگه نه بعد به اون جوون زنگ می‌زنیم»