کتاب انضباط فردی سرنوشت شما را تعیین می کند

کتاب انضباط فردی سرنوشت شما را تعیین می کند نوشتهٔ رایان هالیدی و ترجمهٔ سیده مرضیه طاهائی و سمیرا آزادپیما و فرزانه کامگاری است و انتشارات اندیشه آگاه آن را منتشر کرده است. موضوع این کتاب قدرت خودکنترلی است.

درباره کتاب انضباط فردی سرنوشت شما را تعیین می کند

به‌واسطه انضباط همه‌چیز ممکن بوده و بهتر خواهد شد. فردی واقعاً کامل و بی‌عیب‌ونقص را نام ببرید که هیچ نظم و انضباطی نداشته باشد یا فاجعه‌ای را نام ببرید که حداقل تا حدی ریشه در بی‌انضباطی نداشته باشد. انضباط فردی یعنی رها کردن هر چیزی که دارید و آگاهی از اینکه چه چیزی را باید حفظ کنید. هدف از انضباط فردی تعادل است. در مقابل بعضی چیزها مقاومت کرده و بعضی چیزها را دنبال می‌کنیم. در همه‌چیز با اعتدال پیش می‌رویم، عمداً و معقولانه، بدون اینکه تحت تأثیر قرار گرفته و کنترل خودمان را از دست بدهیم. کسانی که ما آن‌ها را بیشتر تحسین می‌کنیم در کتاب انضباط فردی سرنوشت شما را تعیین می کند مورد بررسی قرار خواهند گرفت، افرادی چون مارکوس اورلیوس، ملکه الیزابت دوم، لو گریگ، آنگلا مرکل، مارتین لوتر کینگ، جورج واشنگتن و وینستون چرچیل، که با خویشتن‌داری و فداکاری‌شان به ما الهام می‌بخشند.

خواندن کتاب انضباط فردی سرنوشت شما را تعیین می کند را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران کتاب‌های موفقیت و خودیاری پیشنهاد می‌کنیم.

درباره رایان هالیدی

رایان هالیدی یکی از پرفروش‌ترین نویسندگان جهان و علاقه‌مند به مکتب فلسفی رواقی است. کتاب‌های او ازجمله «ایگو دشمن است»، «روزنگار رواقی‌گری» و «سکون کلید است» جزء کتاب‌های پرفروش بوده و به بیش از چهل زبان ترجمه و میلیون‌ها نسخه از آن‌ها به فروش رفته است. او با همسر و دو پسرش در خارج از شهر آستین زندگی می‌کنند و گله‌ای کوچک از گاو و سایر چهارپایان را پرورش می‌دهند. کتاب‌فروشی او با نام «رواق نقاشی شده»، در خیابان تاریخی بستروپ در ایالت تگزاس واقع شده است.

بخشی از کتاب انضباط فردی سرنوشت شما را تعیین می کند

«دردها برایش شوخی بود. تب، میگرن، کمردردی فلج‌کننده، کشیدگی عضلات و رگ‌به‌رگ شدن مچ پا را به بازی می‌گرفت. یک روز پس از اصابت توپ بیس‌بال با سرعت حدود صدوسی کیلومتر در ساعت به سرش، لباس پوشید و با کلاه بِیب روث (که جثه‌ای بزرگ‌تر از او داشت) بازی کرد، زیرا ورم سرش به‌گونه‌ای بود که با کلاه خودش پوشانده نمی‌شد.

لو گریگ برای ۲۱۳۰ بازی متوالی به‌عنوان بیس‌من اول برای تیم نیویورک‌یانکیز بازی کرد و مجموعه‌ای از صلابت بدنی را به مدت پنج دهه به نمایش گذاشت. شاهکاری در میزان استقامت یک انسان که آن‌قدر وجهه‌ای جاودانه یافت که باورنکردنی بود. به‌خصوص اگر بدانیم که یک فصل عادی لیگ برتر بیس‌بال در آن زمان‌ها (دهه ۱۹۲ تا ۱۹۳۰) شامل ۱۵۲ بازی بود.

تیم نیویورک‌یانکیز هفت‌بار به مسابقات نهایی بیس‌بال رسید و گریگ از آوریل تا اکتبر به مدت هفده‌سال بدون هیچ استراحتی و در بالاترین سطحی که می‌شود تصورش را کرد برای آن‌ها بازی کرد. در فصل‌هایی که لیگ برگزار نمی‌شد، بازیکنان در بازی‌های دوستانه شرکت می‌کردند و گاهی لازم بود تا به کشورهای دوردستی مانند ژاپن سفر کنند. گریگ در طول مدت حضورش در تیم نیویورک‌یانکیز در حدود ۳۵۰ بار دابل‌هِدر کرد (در یک روز دو بار بازی کرد) و حداقل ۳۲۰ هزار کیلومتر (آن‌هم عمدتاً با قطار و اتوبوس) در سراسر کشور سفر کرد.

علی‌رغم همه این‌ها هرگز حتی یک بازی را از دست نداد. دلیلش این نبود که هرگز مصدوم یا بیمار نشده بود، بلکه به این دلیل که او مانند لوکوموتیوی بود که حاضر نبود متوقف شود و از کنار درد و مشکلات جسمانی (که دیگران به‌عنوان عذر و بهانه می‌آوردند) می‌گذشت. زمانی که از دستانش سی‌تی‌اسکن گرفته شد، پزشکان بهت‌زده، دست‌کم هفده شکستگی را در دستانش مشاهده کردند که به‌خودی‌خود بهبود یافته بود. طی دوران حرفه‌ای‌اش، تقریباً همه انگشتانش شکسته بود و این آسیب‌ها نه‌تنها سرعتش را کم نکرده بود، بلکه حتی کلمه‌ای هم راجع به آن‌ها صحبت نکرد.

از طرف دیگر او تقریباً به‌طور غیرمنصفانه‌ای بیشتر به خاطر شکست‌ناپذیری و بردهای پی‌درپی و بدون باخت یا تساوی در بازی‌ها معروف است که آمارهای خارق‌العاده‌ای که وی در طول دوران بازی‌اش به دست آورده است را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. میانگین ضربات (BA) حرفه‌ای او ۳۴۰/۰ است که عددی باورنکردنی بود و در دوران پس از پایان فصل به ۳۶۱/۰ رسید (در دو سری مسابقات نهایی بیس‌بال او بیش از ۵۰۰/۰ ضربه زد). او ۴۹۵ هوم‌ران و بیست‌وسه گرند اسلم را به ثمر رساند، رکوردی که برای بیش از هفت دهه پابرجا بود. در سال ۱۹۳۴، او سومین بازیکنی بود که توانست تاج سه‌گانه لیگ برتر بیس‌بال را به دست آورد. او دو بار عنوان باارزش‌ترین بازیکن، هفت‌بار به‌عنوان عضو تیم ستارگان و شش‌بار قهرمان مسابقات جهانی شد. توانست به تالار مشاهیر موزه نیویورک راه یابد و اولین بازیکنی بود که باشگاه شماره او را بازنشسته کرد.»