کتاب لایلا

کتاب الکترونیکی «لایلا» نوشتهٔ کالین هوور با ترجمهٔ طناز فروهر در انتشارات آهین چاپ شده است. 

درباره کتاب لایلا

 یک حملهٔ غیرمنتظره جان لایلا را به خطر می‌اندازد. لایلا پس از هفته‌ها بستری‌شدن در بیمارستان، از نظر جسمی بهبود پیدا می‌کند اما روحیهٔ او تغییر کرده است. لیدز که تصمیم گرفته بود با لایلا زندگی کند، برای اینکه رابطه‌شان را به مسیر اصلی بازگرداند، لایلا را به اتاق خواب و صبحانه‌ای که برای اولین‌بار ملاقات کردند، می‌برد؛ اما هنگامی که آن‌ها وارد می‌شوند تغییر رفتار لایلا نمود می‌کند.

کتاب لایلا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به دوستداران رمان‌‌های خارجی پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب لایلا

«بعد از تحصیل در رشتهٔ موسیقی در بلمونت، هدفم این بود که ترانه‌سرا و خواننده شوم اما برای نوشتن این ترانه‌ها، کمکی به گرت نکرده‌ام. او کمک نمی‌خواهد. علایق و سلایق مشترک موسیقائی نداریم، به همین دلیل برای خودم ترانه می‌نویسم و برای آینده و برای وقتی پنهانشان می‌کنم که اعتماد به‌نفس انتشار آلبوم موسیقی را داشته باشم.

در چند سال اخیر، گروه معروف‌تر شده و با اینکه اجراهای بیشتر و درآمد بیشتری داریم، جایگاهم به عنوان نوازندهٔ بیس‌گیتار، تغییری نکرده است. همیشه با خودم فکر می‌کنم این مسئله را با باقی اعضای گروه مطرح کنم، اما مطمئن نیستم که ارزشش را داشته باشد و درعین‌حال آنها بیشتر از من به درآمد گروه احتیاج دارند. ناگفته نماند، اگر به آنها بگویم، حتماً جایگاه بهتری در چیدمان گروه به من خواهند داد. لازم است صادقانه بگویم، من از این سبک موسیقی متنفرم و حتی از ایستادن روی این سن هم احساس شرمندگی می‌کنم.

هر اجرا روحم را مثل خوره می‌خورد. این طرف را نیش می‌زند، آن‌طرف را نیش می‌زند. نگرانم اگر به نواختن ادامه بدهم، به‌جز جسمی تو خالی، چیزی از من باقی نماند.

صادقانه بگویم، اصلاً نمی‌دانم چرا هنوز در گروه هستم. وقتی عضو گروه شدم، فکر نمی‌کردم مدتی طولانی با آنها بمانم، اما به هر دلیلی، انگار عرضه ندارم روی پای خودم بایستم. وقتی هجده ساله بودم، پدرم از دنیا رفت و بعد از مرگش، هیچ‌وقت مشکل مالی نداشته‌ام. بیمهٔ عمر هنگفتی به همراه شرکتی اینترنتی برای من و مادرم به ارث گذاشت. آن شرکت، خودش و کارمندانش را اداره می‌کند، کارمندانی که ترجیح می‌دهند من دخالتی نکنم و در روند موفقیت‌آمیز عملکردش طی سالیان زیاد تغییری ندهم. در عوض، من و مادرم از دور نظاره‌گر هستیم و از درآمد شرکت، استفاده می‌کنیم.

قطعاً از این بابت سپاسگزارم، اما افتخار نمی‌کنم. اگر مردم بفهمند چقدر در شرایط زندگی‌ام بی‌اثر هستم، احترامی برایم قائل نخواهند بود. شاید دلیل ادامه دادنم با گروه موسیقی، همین است. ماندن با آنها یعنی یک عالم مسافرت، یک عالم کار، یک عالم شب‌بیداری ولیکن این طور شکنجه دادن خودم، باعث می‌شود فکر کنم حداقل لیاقت بخش کوچکی از موجودی حساب بانکی‌ام را دارم.

در جایگاه مخصوص خودم روی سن ایستاده‌ام و در حال ساز زدن، دخترک را نگاه می‌کنم. در عجبم که مست است مواد مخدر مصرف کرده، کمی هم احتمال دارد این‌طور می‌رقصد تا نشان دهد گروه موسیقی ما چقدر افتضاح است. اما از ورجه وورجه کردنش که درست مثل ماهی از آب بیرون افتاده است، سپاسگزارم. حالا هر دلیلی هم که داشته باشد، برایم مهم نیست. سرگرم کننده‌ترین ماجرایی است که بعد از مدت‌ها موقع اجرای گروه اتفاق افتاده است. بااینکه از حضور در اینجا حس خوبی نداشتم، مچ خودم را در حال لبخند زدن می‌گیرم. خدا می‌داند چند وقت است لبخند نزده‌ام.»