کتاب بنیادهای روان درمانی گشتالت

چاپ دوم کتاب بنیادهای روان درمانی گشتالت نوشتهٔ فردریک پرز و کلادیو نارانجو و حاصل گردآوری و ترجمهٔ حسن بلند (دکترای مشاوره از دانشگاه علامه و عضو هیئت‌علمی دانشگاه گیلان) است. انتشارات ارجمند این کتاب را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب بنیادهای روان درمانی گشتالت

چاپ دوم کتاب بنیادهای روان درمانی گشتالت سیری در مبانی و مفاهیم عمدهٔ روان‌درمانیِ «گشتالت» است. در میان روان‌درمانی‌هایی که پس از فروید پا به عرصه گذاشتند، گشتالت‌درمانی جایگاه ویژه‌ای دارد و نقش خود را آشکارا و نهانی، بر اغلب (اگر نگوییم همه) شیوه‌های مطرح درمانی پس از خود نهاده است؛ گفته شده است که آشناییِ بسنده با دانش روان‌درمانی، بدون اطلاع کافی از روان‌درمانی گشتالت امکان‌پذیر نیست. در این کتاب، فصلی به شرح احوال و سلوک نه‌چندان متعارف «فردریک پرز»، بنیان‌گذار گشتالت‌درمانی اختصاص داده شده و در باقی فصول، اصول و مبانی این رویکرد از زبان پرز و برخی دیگر از نام‌برداران و درشمارانِ این حوزه، معرفی شده است؛ فصلی نیز تا جانب نقد فروگذاشته نشده باشد، بر عهدهٔ مترجم افتاده است؛ به امید آنکه چارچوبی انتقادی برای فهم سنجیده‌تر این نگرش فراهم آید.

خواندن کتاب بنیادهای روان درمانی گشتالت را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

دانشجویان و کاربران روان‌شناسی، مشاوره، روان‌پزشکی و مددکاری و همهٔ کسانی که به‌گونه‌ای حرفه‌ای در کار آموختن یا به ‌کار‌بستن دانش روان‌درمانی هستند و نیز آنان که به شیوه‌ها و رویکرد‌های وجودگرایانه و تجربه‌ایِ خودشناسی و خودیابی علاقه‌مندند، می‌توانند این کتاب را بخوانند.

بخشی از کتاب بنیادهای روان درمانی گشتالت

«ابداعات جدید و رویکردهای نو که در چشم خواصِ ملول از تکرار، خوش می‌نماید، هم اشتیاق و هم تردید، هر دو را برمی‌انگیزند. اهل تردید چه‌بسا که از درک بینش‌های ارزشمند و بهره‌گیری از مهارت‌های سودمند، محروم مانند؛ مشتاقان چه‌بسا با تعمیم دایره کاربرد این ابداعات به حیطه‌هایی نامعین و برانگیختن توقعاتی که نهایتاً بی‌پاسخ خواهد ماند، دچار افراط شوند. روی سخن این مقاله با گروه دوم است.

گشتالت‌درمانی فنون قدرتمندی برای مداخله در رفتارهای روان‌رنجورانه و خودشکنانه و نیز به جریان انداختن و هدایت توانش‌های انسانی به سمت خودْپشتیبانی و رشد خلاق در اختیار ما گذاشته است. کارهای پرز، سیمکین و دیگران چنانکه در مقالات آمده و در فیلم‌ها و نوارها و اجتماعات نمایانده شده است، گواهان این مدعا هستند. بااین‌همه، در نوشتارگان گشتالت‌درمانی به‌ندرت به نگاشته‌هایی برمی‌خوریم که در آنها حرفی از محدودیت‌ها و کاربردناپذیری‌ها آمده باشد؛ حال‌آنکه تشخیص و شناسایی این محدودیت‌ها لازمه هر اقدام کارآمد درمانگرانه است.

نخستین و نمایان‌ترین محدودیت گشتالت‌درمانی (و اصولاً هر نوع روان‌درمانی) ورزیدگی، آموزش، تجربه و توان قضاوت درمانگر است. چنانکه می‌دانیم گشتالت‌درمانی، دست‌یابی به هیجان‌های شدید و رهاسازی آنها را تسهیل می‌کند. درمانگری که از این رویکرد سود می‌برد باید بتواند به‌درستی و بدون بی‌مبالاتی یا ترس، بدون افراط یا تفریط قضاوت کند که آیا بیمارش به تجربه کردن سوگ، خشم، ترس یا خوشی ادامه بدهد یا بازایستد و متوقف شود.»