کتاب آنی شرلی در اونلی (کتاب دوم)

کتاب آنی شرلی در اونلی (کتاب دوم) نوشتهٔ ال. ام. مونتگمری و ترجمهٔ سارا قدیانی است و انتشارات قدیانی آن را منتشر کرده است.

درباره مجموعه آنی شرلی

آن‌شرلی دخترکی کک‌مکی است که موهای سرخی دارد و در یتیمخانه بزرگ شده است. او باهوش است، قوه‌ٔ تخیل بی حدومرزی دارد و با امید و پشتکار و مهربانی‌های ساده‌اش ، سعی می‌کند زندگی جدیدی را آغاز کند. هر چند برای ورود به این دنیای تازه باید سختی‌های بسیاری را پشت سر بگذارد، ولی آینده در نظرش آن‌قدر زیبا و امید بخش است که برای رسیدن به آن، با هر مشکلی کنار می‌آید و با هر شرایطی سازگار می‌شود. مجموعه‌ٔ آنی شرلی شامل ۸ کتاب با نام‌های آنی شرلی در گرین گیبلز، آنی شرلی در اونلی، آنی شرلی در جزیره، آنی شرلی در ویندی پاپلرز، آنی شرلی در خانه‌ٔ رویاها، آنی شرلی در اینگل ساید، دره‌ٔ رنگین کمان و ریلا در اینگل ساید است.

درباره کتاب آنی شرلی در اونلی

در کتاب آنی شرلی در اونلی آنی پس از دوره‌دیدن در آکادمی کوئین، در مدرسهٔ اونلی شروع به تدریس می‌کند و انجمن اصلاح روستا را تشکیل می‌دهد و اتفاقات جالبی را رقم می‌زند. سپس با گیلبرت بلایت که در جلد پیش به خاطر مسئله‌ای کوچک باهم قهر کرده بودند آشتی می‌کند. گیلبرت بعد از اولین لحظات دوستی‌شان عاشق دلباختهٔ این دختر کک‌مکی موقرمز می‌شود.

خواندن کتاب آنی شرلی در اونلی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران آنی شرلی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره ال. ام. مونتگمری

لوسی ماد مونتگمری نویسندهٔ رمان آنی در گرین گیبلز در ۳۰ نوامبر ۱۸۷۴ در جزیرهٔ پرنس ادوارد به دنیا آمد. این نویسندهٔ کانادایی ۲۰ رمان منتشر کرده است که بسیاری از آن‌ها هنوز در سراسر جهان خوانده می‌شوند، اما محبوب‌ترین اثر وی مجموعهٔ «آنی شرلی در گرین گیبلز» موفقیتی بزرگ برای او به همراه داشت. هنگامی که لوسی کودک بود، مادرش بر اثر بیماری سل درگذشت. پدرش به دلیل مشکلات روحی پس از مرگ همسرش او را به پدربزرگ و مادربزرگ مادری خود که در مزرعه‌ای در جزیرهٔ پرنس ادوارد زندگی می‌کردند، سپرد. این زوج سالخورده با مونتگمری سختگیرانه و رسمی برخورد می‌‌کردند و شخصیت حساس او را درک نمی‌کردند. او کودکی خود را اغلب با خواندن کتاب، نوشتن و با تخیلات خود گذراند. این تنهایی البته، شاید به ظاهر بسیار دردناک بود، اما باعث شد که لوسی از همان دوران کودکی، به یک خیال‌پرداز و یک داستان‌نویس تبدیل شود و همین تجربه‌ها در کتاب‌هایش نفوذ پیدا کرد و باعث شد او آدم‌‌هایی را در داستان‌هایش خلق کند که مردم در تمام دنیا با آن‌ها همذات‌پنداری می‌کنند.

ماجرای نوشتن آنی شرلی نیز از این قرار است که یک روز مونتگمری مشغول مرور یک روزنامه بود و نوشته‌ای را پیدا کرد که یک دهه قبل از آن نوشته شده بود. در آن آمده بود: «زوج سالخورده‌ای درخواست حضانت و نگهداری یک پسر یتیم را داشتند که به اشتباه دختری برای آن‌ها فرستاده شده است.» پس از آن او شروع به نوشتن داستانی دربارهٔ دختر یتیمی با موهای قرمز کرد.

مونتگمری ۲۰ رمان، بیش از ۵۰۰ داستان کوتاه، ۳۰ مقاله، زندگی‌نامه و یک کتاب شعر منتشر کرده است. «آنی در گرین گیبلز» به ۲۵ زبان دنیا ترجمه شده و از آن فیلم، نمایشنامه، نمایش موزیکال، کارتون، مینی‌سریال و نمایش‌های رادیویی ساخته شده است. این کتاب جزیره پرنس ادوارد را به همه دنیا شناساند. حالا محل تولد وی به یک مکان تاریخی تبدیل شده و سالانه بیش از ۱۲۵ هزار بازدیدکننده دارد. مونتگمری همهٔ این کارها را زمانی انجام داد که زنان حتی نمی‌توانستند رأی دهند.

بخشی از کتاب آنی شرلی در اونلی

«آنی در نامه‌ای به هم‌اتاقی سابقش در آکادمی کوئین نوشت: معلمی واقعاً شغل پرهیجانی است. البته جین می‌گوید خیلی یکنواخت است، اما من قبول ندارم. تقریباً هر روز اتفاق بامزه‌ای می‌افتد و بچه‌ها حرف‌های جالبی می‌زنند. جین می‌گفت هروقت دانش‌آموزانش حرف خنده‌داری می‌زنند، آنها را تنبیه می‌کند. احتمالاً به همین دلیل معلمی به نظرش کسل‌کننده می‌آید. امروز بعدازظهر، جیمی اندروز کوچک می‌خواست کک‌ومک را هجی کند، اما نتوانست. او بالاخره گفت که من نمی‌توانم آن را هجی کنم، اما می‌توانم معنایش را بگویم. گفتم بگو. او هم گفت که صورت سنت کلر.

سنت کلر واقعاً کک‌ومکی است، اما دلم نمی‌خواهد بچه‌ها این موضوع را به رویش بیاورند؛ چون خودم هم قبلاً کک‌ومک داشتم و او را درک می‌کنم. اما به نظر نمی‌آمد که این حرف به سنت کلر برخورده باشد؛ چون یک بار در راه خانه جیمی او را سنت کلر صدا زد و سنت کلر به او مشت زد، اما این‌بار چنین عکس‌العملی نشان نداد. من هم از قضیه چشم‌پوشی کردم.

دیروز می‌خواستم به لوتی رایت عمل جمع را یاد بدهم. به او گفتم اگر یک شکلات در یک دستت و دو شکلات در دست دیگرت باشد، باهم چند تا شکلات داری. و لوتی جواب داد یک دهان پر. سر کلاس علوم پرسیدم چرا نباید قورباغه‌ها را کشت. بنجی اسلون جواب داد چون پدر و مادرشان عصبانی می‌شوند.

استلا! گاهی‌اوقات به‌زور جلوی خنده‌ام را می‌گیرم و مجبور می‌شوم تا رسیدن به خانه خودم را کنترل کنم. ماریلا می‌گوید وقتی صدای مرا می‌شنود که در اتاقم بی‌دلیل می‌خندم، عصبی می‌شود. او می‌گفت یکی از اهالی گرافتن دیوانه شد و نخستین نشانه‌های بیماری‌اش همین بود.»