کتاب صد سال پس از مید

کتاب صد سال پس از مید نوشتهٔ حسین ابوالحسن تنهایی و همکاران او است. انتشارات اندیشه احسان این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر دربارهٔ «جرج هربرت مید» است.

دیگر نویسنده‌های این کتاب عبارتند از: سیدمحمد الحسینی/ میترا ایلواری/ سیدعلی سیدپورآذر/ ژاله توکلی والا/ سید مجید خلیلی امین/ سارا چیت‌زن/ حمیرا حاج کاظمی/ مهسا حاجیلی/ مریم‌السادات حسینیفر/ ایرجساعی ارسی/ عالیه شکربیگی/ اختر شیری/ سارا صدیق/ امیر عظیمی/ بیتا مدنی/ مهرداد ناظری.

درباره کتاب صد سال پس از مید

کتاب صد سال پس از مید در بخش اول به ارائهٔ نقد و بررسی و در بخش‌های دوم و سوم به ارائهٔ مقاله‌ها و ترجمه‌هایی مربوط به یک فرد پرداخته است. این کتاب در واقع به معرفی «جرج هربرت مید»، استاد «هربرت بلومر» که به‌عنوان بنیان‌گذار جامعه‌شناسی تفسیری آمریکایی شناخته شده، پرداخته است. اگرچه در معرفی مید کارهای زیادی چاپ و منتشر شده است، اما این کتاب بر اساس فعالیت‌های راهروان این پارادایم، در جامعهٔ جامعه‌شناسی جوان ایران بنا شده است؛ بنابراین ویژگی این کتاب این است که اعضای گروه جامعه‌شناسی تفسیری، در انجمن جامعه‌شناسی ایران و به‌ویژه دبیر گروه جامعه‌شناسی تفسیری، پیشنهاد اولیهٔ این کار را ارائه و سپس آن را در جلسهٔ شورای گروه تصویب کردند. بر این روال، این کتابی است برخاسته از کوشش و تلاشی که توسط اعضای گروه جامعه‌شناسی تفسیری، گروه جامعه‌شناسی نظری و نیز علاقمندان به این پارادایم، به انجام رسیده است تا یادمانی باشد برای نشان‌دادن تأثیر «جرج هربرت مید» پس از ۱۰۰ سال در ادبیات جامعه‌شناسی جهان.

خواندن کتاب صد سال پس از مید را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران حوزهٔ جامعه‌شناسی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب صد سال پس از مید

«"حضور زنان در عرصهٔ عمومی دیالکتیک بازنگرانه و نقش‌گیری در شبکه‌های چندنقشی در دستگاه نظری مید"

عالیه شکربیگی

چکیده

بنا بر گزارش فریتز، جرج هربرت مید مدافع برابری زنان بود. در میتینگ ۱۹۱۲ میلادی از رنج زنان سخن گفت و در حدود سال ۱۹۱۸ برای نقد رنج رفته بر زنان در یک راهپیمایی همراه با جان دیویی، جینا دامسو دیگر شهروندان مهم شیگاگو شرکت کرد. (فریتز، ۱۹۸۹:۷۷)

زنان به‌عنوان نیمی از جمعیت یک جامعه به‌واسطهٔ حضورشان در عرصهٔ عمومی دردهه‌های اخیر این ذهنیت را پیش‌آوردند که آیا حضور آنها در جامعه جنبشی نمادی است؟ آیا زنان در رویارویی با موانع بازدارندهٔ فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی توانسته‌اند کنش خود را معناسازی کنند و کنش اجتماعی خود را در عرصهٔ عمومی به‌مثابه برآیند دیالکتیکی من و من اجتماعی در فراگرد دیالکتیک بازنگرانهٔ "خود" سوبژه و ابژه به‌منصهٔ ظهور برسانند؟ و آیا اساساً می‌توان گفت، فرودستان (زنان) در عرصهٔ عمومی توانایی سخن‌گفتن دارند؟ برای تحلیل موضوع و پاسخ به این سؤالات از نظریه‌های کنش، خود و نقش‌گیری مید در پارادایم تفسیرگرایی استفاده شده است. چهار جستار اصلی هستی‌شناسی، روش‌شناسی، ایستایی‌شناسی و پویایی‌شناسی از دستگاه نظری مید که عناصر حساس و مهم ذهن، خود و جامعه را دربر دارند در تحلیل و پاسخ به پرسش‌ها تأثیرگذار بودند.

مفاهیم کلیدی: دیالکتیک بازنگری، تقابل سوبژه_ ابژه، دیالکتیک نقش‌گیری، عرصهٔ عمومی، دیگرهای تعمیم‌یافته، کنش.

مقدمه و طرح موضوع

جوامع مختلف انواع گوناگونی از سلسله‌مراتب‌های خیالی را اختیار می‌کنند. به‌طور مثال، نژاد برای آمریکایی‌های امروزی مهم است، اما برای مسلمانان قرون وسطی تقریباً بی‌اهمیت بود. کاست در هند قرون وسطی اهمیت حیاتی و همگانی داشت، درحالی‌که در اروپای امروزی عملاً وجود ندارد. اما نوعی سلسله مراتب اجتماعی در تمامی جوامع شناخته شدهٔ بشری اهمیت بسیار داشت: سلسله مراتب مبتنی‌بر جنس. «انسان‌ها در تمام دنیا خود را به مرد و زن تقسیم کرده‌اند و تقریباً در همه جای جهان، حداقل از انقلاب کشاورزی به بعد، مردها ازموقعیتی ممتازتر برخوردار بودند». (هراری، ۱۳۹۷:۲۱۲) ما در این مقاله به‌دنبال تا در جوامع بشری مشکل سلسله مراتب جنسی را بررسی کنیم.»