کتاب فرهنگ عاشورایی (جلد ششم)

انتشارات مجمع جهانی اهل بیت کتاب فرهنگ عاشورایی (جلد ششم) از جمعی از نویسندگان را منتشر کرده است. موضوع این جلد از مجموعه فرهنگ عاشورایی، عنصر تبلیغ در نهضت عاشورا است.

درباره کتاب فرهنگ عاشورایی (جلد ششم)

بی‌شک بررسی و شناخت ابعاد گسترده قیام امام حسین (علیه السلام) با یک همایش و چند مقاله امکان‌پذیر نیست. چه آنکه این فقط یک قیام نبود بلکه توانست یک فرهنگ ایجاد کند، فرهنگ عمیقی که در زندگانی مسلمانان تأثیرگذار بوده و هست. فرهنگی که تاکنون نه‌تنها قدیمی و فرسوده نشده بلکه در طول تاریخ پس از عاشورا، همواره یک امید بوده، یک الگو، یک ارزش و یک فرهنگ، فرهنگ عاشورایی!

فرهنگ عاشورایی امام حسین (علیه السلام) به‌خوبی توانست فرهنگ‌آموزانی فهیم و با انگیزه تربیت کند. عاشقانی که عمق قیام حضرتش را درک کردند و حاضر شدند عزیزترین سرمایه زندگانی خود را در این مسیر در طبق اخلاص گذارده و تقدیم نمایند و با آغوش باز به استقبال شهادت روند. الگوپذیری از فرهنگ عاشورایی حضرت سیدالشهدا (علیه السلام) به اصحاب آن امام همام خلاصه نشد، بلکه در سال‌ها و قرن‌ها بعد قیام‌ها و خروش‌هایی علیه حکام ظلم و جور را پدید آورد و منشأ به‌وجودآمدن صحنه‌هایی از آرمان‌خواهی، عشق و ایثار و شهادت‌طلبی در طول تاریخ شد.

فرهنگ عاشورایی، عاشوراها آفرید و کربلاها به‌وجود آورد و همواره پیروان اهل بیت پیامبر (علیهم السلام) با عشق و علاقه و با ایمان راسخ، و با برپایی مجالس عزاداری، شعر و نوحه‌سرایی در زنده نگاه‌داشتن آن سخت کوشیدند و حتی در مسیر احیای نام و یاد و قیام عاشورایی امام حسین (علیه السلام) از هیچ تلاشی فروگذار نکردند.

کتاب فرهنگ عاشورایی مجموعه مقالاتی در خصوص بررسی و تبیین گوشه‌ای از فرهنگ عاشورایی حضرت ابا عبدالله الحسین (علیه السلام) است که در چند مجلد تدوین شده است. 

خواندن کتاب فرهنگ عاشورایی (جلد ششم) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به کسانی که در خصوص رسالت امام حسین (ع) پژوهش می‌کنند پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب فرهنگ عاشورایی (جلد ششم)

 «اینکه امام حسین (علیه السلام) چرا قیام کرد؟ این را سه جور میتوان تفسیر کرد، یکی اینکه بگوییم قیام امام حسین (علیه السلام) یک قیام عادی و معمولی بود و العیاذ بالله برای هدف شخصی و منفعت شخصی بود. این تفسیری است که نه یکنفر مسلمان به آن راضی می‌شود ونه واقعیات تاریخ و مسلمات تاریخ آن را تصدیق می‌کند.

تفسیر دوم همان است که در ذهن بسیاری از عوام الناس وارد شده که امام حسین (علیه السلام) کشته شد و شهید شد برای اینکه گناه امت بخشیده شود. شهادت آن حضرت بعنوان کفاره گناهان امت واقع شد، نظیر همان عقیده ای که مسیحیان درباره حضرت مسیح پیدا کردند که عیسی بالای دار رفت برای اینکه فدای گناهان امت بشود. یعنی گناهان اثر دارد و در آخرت دامنگیر انسان می‌شود، امام حسین (علیه السلام) شهید شد که اثر گناهان را در قیامت خنثی کند و به مردم از این جهت آزادی بدهد!

در حقیقت مطابق این عقیده باید گفت که امام حسین (علیه السلام) دید که یزیدها و ابن زیادها و شمر و سنان ها هستند اما عده اشان کم است، خواست کاری بکند که بر عده اینها افزوده شود! خواست مکتبی بسازد که از اینها بعداً زیادتر پیدا شوند لذا مکتب یزید سازی و ابن زیاد سازی را بنیان کرد! این طرز فکر و این طرز تفسیر بسیار خطرناک است.

برای بی اثر کردن قیام امام حسین (علیه السلام) و برای مبارزه با هدف امام حسین (علیه السلام) و برای بی اثر کردن و از بین بردن حکمت دستورهایی که برای عزاداری امام حسین (علیه السلام) رسیده هیچ خبری به اندازه این طرز فکر و این طرز تفسیر مؤثر نیست. باور کنید که یکی از علل (گفتم یکی از علل چون علل دیگر هم در کار هست که جنبه قومی و نژادی دارد) که ما مردم را این مقدار در عمل لاقید و لاابالی کرده، این است که فلسفه قیام امام حسین (علیه السلام) برای ما کج تفسیر شده، طوری تفسیر کرده اند که نتیجه اش همین است که می‌بینیم.

بقول جناب زیدبن علی بن الحسین (علیه السلام) درباره مرجئه (مرجئه طایفه ای بودند که معتقد بودند ایمان و اعتقاد کافی است، عمل در سعادت انسان تأثیر ندارد، اگر عقیده درست باشد خداوند از عمل هر اندازه بد باشد می‌گذرد) هؤلآء أطْمَعوُا الْفُسّاقَ فِی عَفْوِ اللهِ یعنی اینها کاری کردند که فساق در فسق خود به طمع عفو خدا جری شدند. در آن وقت عقیده شیعه در نقطه مقابل عقیده مرجئه بود، اما امروز شیعه همان را می‌گوید که در قدیم مرجئه می‌گفتند. عقیده شیعه همان بود که نص قرآن است أَلَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ، هم ایمان لازم است هم عمل صالح.»