کتاب بچه پرروهای ننر

کتاب بچه پرروهای ننر نوشتهٔ سایمون ریچ و ترجمهٔ محمدرضا بهاری است. نشر مرکز این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر حاوی یک مجموعه‌داستان از یکی از شوخ‌ترین نویسندگان معاصر و حاوی روایت‌هایی از خطوط مقدم جنگ‌های فرهنگی هزارهٔ سـوم، نسل کودکان وجوانان خودشیفته و داستان‌های بدیع و سوررئال است.

درباره کتاب بچه پرروهای ننر

کتاب بچه پرروهای ننر ۱۲ داستان کوتاه را در بر گرفته است. نویسندهٔ این داستان‌ها، سایمون ریچ، در نیویورک زندگی می‌کند. کارهای او در «نیویورکر» زیاد چاپ می‌شود. برخی از کتاب‌های عبارتند از رمان «تو را به خدا»، «چی» و مجموعه‌داستان «آخرین دوست‌دختر دنیا» که سریال تلویزیونی «مرد در جست‌و‌جوی زن» بر مبنای آن ساخته شده است و «کاماسوترای متأهل» (با مشارکت «فرلی کاتز»). او را جیمز تربرِ عصر توئیتر نامیده‌اند.

عنوان برخی از داستان‌های کوتاه کتاب حاضر عبارت است از: «مناسک قبیله‌ای خاندان اشترومبرگ»، «مصاحبه با جسیکا گراس»، «کسب‌وکار خانوادگی»، «یک ترم در خارج» و «ارواح محلهٔ بالا».

داستان کوتاه به داستان‌هایی گفته می‌شود که کوتاه‌تر از داستان‌های بلند باشند. داستان کوتاه دریچه‌ای است که به روی زندگی شخصیت یا شخصیت‌هایی و برای مدت کوتاهی باز می‌شود و به خواننده امکان می‌دهد که از این دریچه‌ها به اتفاقاتی که در حال وقوع هستند، نگاه کند. شخصیت در داستان کوتاه فقط خود را نشان می‌دهد و کمتر گسترش و تحول می‌یابد. گفته می‌شود که داستان کوتاه باید کوتاه باشد، اما این کوتاهی حد مشخص ندارد. نخستین داستان‌های کوتاه اوایل قرن نوزدهم میلادی خلق شدند، اما پیش از آن نیز ردّپایی از این گونهٔ داستانی در برخی نوشته‌ها وجود داشته است. در اوایل قرن نوزدهم «ادگار آلن پو» در آمریکا و «نیکلای گوگول» در روسیه گونه‌ای از روایت و داستان را بنیاد نهادند که اکنون داستان کوتاه نامیده می‌شود. از عناصر داستان کوتاه می‌توان به موضوع، درون‌مایه، زمینه، طرح، شخصیت، زمان، مکان و زاویه‌دید اشاره کرد. تعدادی از بزرگان داستان کوتاه در جهان «آنتوان چخوف»، «نیکلای گوگول»، «ارنست همینگوی»، «خورخه لوئیس بورخس» و «جروم دیوید سالینجر» و تعدادی از بزرگان داستان کوتاه در ایران نیز «غلامحسین ساعدی»، «هوشنگ گلشیری»، «صادق چوبک»، «بهرام صادقی»، «صادق هدایت» و «سیمین دانشور» هستند.

خواندن کتاب بچه پرروهای ننر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر امریکا و قالب داستان کوتاه پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب بچه پرروهای ننر

«والدینش به او پیشنهاد کرده بودند که برایش در ماهنامهٔ استادان جاز کارآموزی جور کنند (با سردبیر مجله دوست بودند). اما ریپ دوست نداشت که در جای بی‌روحی مثل آن کار کند. مجله‌ای که در مالکیت یک شرکت معظم بود اصولاً چگونه می‌توانست مرجعی برای موسیقی جاز باشد؟ پس از قدری گشت‌وگذار در اینترنت، فهمیده بود که همان شرکت صاحب ماهنامهٔ استادان جاز، مالکیت مجلهٔ دوستداران گربه را هم به عهده دارد. گربه به چه دردی می‌خورد؟

مادرش پای تلفن به او گفت: «دفترکارشان در مرکز شهر است، پس حتماً کت‌شلوار بپوش.»

ریپ با غرور به او پاسخ داد: «من اصلاً کت‌شلوار ندارم.»

مادرش خواهش کرد: «یک دست بخر لطفاً. فقط به حساب من بگذار.»

ریپ گفت که باشد، اما دنبالش نرفت. به جایش، شب قبل از مصاحبه، تا دیروقت بیدار ماند و با فینچ و استنجا بداهه‌نوازی کردند. قبلاً در براون اعضای یک تریوی جاز اسیدی تجربی بودند که اسمش «معضل کِچاپ» بود، و اگرچه پنج سالی می‌شد که مدرسه را تمام کرده بودند، هنوز هم بداهه‌نوازی برایشان خیلی اهمیت داشت. بین آهنگ‌ها استراحتی کرده بودند تا یکی دو نفس آدرال از بینی بالا بکشند که پاسخ مشکلات ریپ ناگهان به ذهنش خطور کرد. نیازی نبود که کت‌شلوار بپوشد و هرروز سوار قطار G و بعد L بشود و به منهتن برود. می‌توانست مجلهٔ خودش را در همین شبکهٔ جهانی اینترنت کوفتی دربیاورد. درست در ساعت چهار صبح، ای‌میلی برای سردبیر فرستاد، قرار مصاحبه را لغو کرد و آرزو کرد که در انتشار «رنگین‌نامهٔ شرکتی» اش موفق باشد. وقتی رونوشت پیامش را برای پدر و مادرش هم فرستاد، دوستانش خندیدند و هورا کشیدند. بی‌خیالِ کارآموزی در یک مجلهٔ ماهانه. خیال داشت یک نشریهٔ روزانه راه بیندازد.»