کتاب نقطه مطلوب

کتاب نقطه مطلوب نوشتهٔ پل بلوم است که با ترجمهٔ میلاد سبزه‌‌ آرای لنگرودی در انتشارات آگاه منتشر شده است. این کتاب به لذت‌های رنج و جستجوی معنا می‌پردازد. 

درباره کتاب نقطه مطلوب

نویسنده در مقدمه کتاب می‌پرسد تابه‌حال فکر کرده‌اید چرا آهنگ‌های غمگین جذابیت دارند؟ چرا ما از داستان‌های آزاردهنده لذت می‌بریم؟ چرا بعضی از مردم دوست دارند فیلم‌های ترسناک ببینند؟ چرا برخی از نوجوانان خودزنی می‌کنند؟ جذابیت روابط توأم با سادیسم و مازوخیسم در چیست؟ آیا رنجی ناگهانی مانند مرگ فرزند، تاب‌آوری ما را افزایش می‌دهد؟ آیا چنین تجربه‌ای ما را مهربان‌تر می‌کند؟ دوبرابر شدن حقوقتان چه اثری بر روی شادکامی شما خواهد داشت؟ بچه‌دارشدن به چه نحو بر احساس شما درباره اینکه زندگی معنادار است، تأثیر می‌گذارد؟

بسیاری از مردم فکر می‌کنند که انسان‌ها لذت‌گرا هستند و فقط به لذت اهمیت می‌دهند اما نویسنده می‌خواهد شما را متقاعد کند که اگر به اشتیاق انسان برای دردکشیدن نگاهی دقیق بیندازید، متوجه می‌شوید که این دیدگاه اشتباه است و درمی‌یابید که تمایل دارید تا کارهایی عمیق‌تر و متعالی‌تر که با درد و رنج همراه هستند، انجام دهید.

کتاب نقطه مطلوب نوشتهٔ پل بلوم طرز فکر شما را تغییر خواهد داد. نویسنده به شما می‌گوید شاید رنج چیز بدی نباشد. او توضیح می‌دهد که چرا تجربه درد، لذتی که به دنبال آن می‌آید را افزایش می‌دهد و در واقع، زندگی بدون درد خسته‌کننده خواهد بود.

خواندن کتاب نقطه مطلوب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به روان‌شناسی پیشنهاد می‌کنیم. 

درباره پل بلوم

دکتر پل بلوم متولد ۲۴ دسامبر ۱۹۶۳، استاد روان‌شناسی در دانشگاه تورنتو و استاد بازنشسته روان‌شناسی در دانشگاه ییل است. تحقیقات او در زمینه روان‌شناسی اخلاق، هویت و لذت است. بلوم جوایز و افتخارات متعددی به دست آورده و اخیراً جایزه تحقیقاتی کلاوس جی جیکوبز را دریافت کرده است. او مقالاتی برای مجلات علمی نیچر و ساینس و روزنامه‌های نیویورک تایمز، نیویورکر و ماهنامه آتلانتیک نوشته است.

بخشی از کتاب نقطه مطلوب

«شرط می‌بندم شما هم کاری شبیه به این انجام داده‌اید. شاید جایی اردو زده باشید و بی‌خیال تخت نرم و دوش آب گرمتان شده باشید. یا ممکن است دوچرخه‌سواری کرده باشید (ورزشی که از آن به عنوان «درد شیرین» یاد می‌کنند). یکی از دوچرخه‌سواران این ورزش را به این صورت وصف کرده است: «احساس بی‌رمقی و خسته و کوفته بودن که با نگاه کردن به زمان با لبخندی کج همراه می‌شود... می‌خواهی پاهایت که در حال فریاد کشیدن هستند و به سختی بالا می‌آیند را نادیده بگیری و تنها کاری که می‌کنی این است که به درگاه خدایانِ اندورفین دعا کنی.»

اهل شوخی نیستم، اما مدت‌ها پیش در مسابقه دوی ماراتن در نیویورک شرکت کردم. وقتی تصمیم گرفتم این کار را بکنم، به طرز وحشتناکی از فُرم ایده‌آل بدنی خارج شده بودم، بنابراین به بیش از یک سال آماده‌سازی، آن هم در زمستان سرد ناحیه نیوانگلند نیاز داشتم. یادم می‌آید که دویدن در تاریکی صبح، احساس بی‌حسی صورتم، رسیدگی به تاول‌ها و دردهای عضلانی‌ام چگونه بود. اما این‌ها خاطراتی هستند که دوستشان دارم.

لذت‌های مازوخیستی یا خودآزارگرایانه منفعلانه‌تری نیز وجود دارد. این موضوع کاملاً مشخص است که چرا ما از احساس نشاط، حیرت، پیروزی یا میل جنسی لذت می‌بریم. اما در مورد وحشت چطور؟ سال‌ها پیش به طور اتفاقی پسر بزرگ‌ترم را دیدم که در حال انجام تکالیف فیزیکش بود و درعین‌حال در لپ‌تاپش، فیلمی فرانسوی با مضمون آدم‌خواری به نام «خام» را تماشا می‌کرد. کمی از فیلم را دیدم و کل بعد از ظهرم خراب شد. این چیزها فراتر از ظرفیت من هستند. وقتی در مورد فیلم‌هایی که در آن صحنه‌های شکنجه نشان داده می‌شود و مانند آن صحبت می‌کنم، از توصیف دوباره آن صحنه‌ها خودداری می‌کنم.

همان پسرم با خوشحالی مرا به یکی از انجمن‌های سایت رِدیت با نام «ر/لرزیدن» دعوت کرد که دقیقاً همان چیزی است که از نامش مشخص است. همین الان روی آن کلیک کردم و اولین مورد برای امروز عکسی است با عنوان «منگنه از میان انگشت و از استخوان گذشت». با فکرش احساس سستی و ضعف کردم و بلافاصله به صفحه دیگری رفتم.

شاید شما این چیزها را دوست داشته باشید و شاید اکنون کتاب را کنار گذاشته باشید و نتفلیکس یا ردیت را بررسی می‌کنید تا بتوانید آنچه درباره‌اش صحبت می‌کنم را ببینید؛ یا شاید بیشتر شبیه من هستید و روح لطیفی دارید. اما بااین‌حال، هرکسی ذائقه خاص خود را درباره تجربیات آزاردهنده دارد. من خودم از تماشای برخی سریال‌های تلویزیونی مانند «سوپرانوز»، «بریکینگ بد» و «بازی تاج و تخت» لذت می‌برم. همه این سریال‌ها خشن بوده (همراه با تجاوز، قتل و شکنجه) و شامل انواع صحنه‌های رنج و فقدان هستند. اما کنترلِ مرا تحت اختیار خود دارند و من شرط می‌بندم که چیزی مشابه (شاید غم به جای خشونت)، نقطه مطلوب شما را مورد هدف قرار می‌دهد و رگ خواب شما را در دست دارد.»