کتاب عوام زاده

کتاب عوام زاده نوشتهٔ سید محمد حسین زاده است. انتشارات پیام رهیابان این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر ویراست دوم از تاریخ تحلیلی زندگانی «زبیر بن‌‌ عوام» است که با رویکرد اخلاقی نوشته شده است.

درباره کتاب عوام زاده

کتاب عوام زاده دربارهٔ خود گفته است که زندگی‌نامهٔ هر دردمندی است که درد دین و درد یاری امام مبین دارد، درحالی‌که از پیچ‌و‌خم مسیر غافل است و نمی‌داند که در این راه «بسی دانه فشاندند و بسی دام تنیدند». کتاب حاضر، شرح زندگی کسانی است که به‌زعم خود، عمرشان را وقف نوکری امیر مؤمنان (ع) کرده‌اند و چه بسا برای بقای خود در مسیر، ادعای سرقفلی دارند، ولیکن نقشه‌‌ٔ شیطان آن‌قدر آرام و بطیء اجرا می‌شود که آن‌که از تمام وجودش بوی خدا استشمام می‌شود، به یک‌باره تمام وجودش تهی از خدا شده و تنها بویی که از حرکات و سکنات او به مشام نمی‌رسد، خداست.

این کتاب زندگی‌نامهٔ «زبیر بن عوام» را در بر دارد. او یکی از مهم‌ترین صحابه‌های حضرت محمد (ص) بود و از سوی او ملقب به «حواری» وی گردید. به روایت عشرهٔ مبشره که در میان اهل سنت شایع است، این فرد جزو ۱۰ نفری است که حضرت محمد به آن‌ها بهشت را وعده داد. او همچنین جزو شورایی بود که «عمر بن خطاب» در هنگامی که در بستر مرگ بود، تشکیل داد.

ریشهٔ نام «زبیر» از کلمهٔ «زبر» گرفته شده که به‌معنای چاه سنگ یا مرد قوی است. زبیر در جنگ جمل شرکت داشت. گفته شده است که پس از ترک جنگ در وادی السباع توسط «عمرو بن جرموز» ترور شد. پس از اینکه قاتل سر زبیر را نزد حضرت علی برد تا خبر قتل را به او بدهد و از او پاداش بگیرد، علی (ع) روایتی از پیامبر اسلام را برایش نقل کرد و گفت از رسول خدا شنیدم که فرمود کشندهٔ پسر صفیه را به آتش بشارت ده. این شخصیت تاریخی در وادی السباع که امروزه با نام بلده الزبیر خوانده می‌شود، در حومه بصره، به خاک سپرده شد. سن وی در هنگام کشته‌شدن ۵۷ سال گزارش شده است.

خواندن کتاب عوام زاده را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران کتاب‌های زندگی‌نامه‌ای پیرامون شخصیت‌های تاریخ اسلام پیشنهاد می‌کنیم.

بخش‌هایی از کتاب عوام زاده

«آب، مایه‌ی حیات است. باران رحمت خدا که باریدن می‌گیرد، اراضی مختلف در قبال بارش آن، واکنش‌های متفاوتی از خود نشان می‌دهند. در میان اراضی، زمینی است که به انتظار بارش باران، دهان گشوده تا به محض احساس نوازش قطرات، جرعه جرعه آن‌را سر کشد و آن‌گاه، هر قطره را تبدیل به جوانه‌ای زیبا و سرسبز نماید و «فَتُصبِحُ الأرضُ مُخضَّره» مصداق عینی یابد.

زمینی دیگر، گودالی است که از این بارش زلال، بهره‌ای نمی‌برد. تنها منبعی را مانَد که آب را در خود ذخیره کرده، برای روز مبادا در اختیار نیازمندان قرار می‌دهد تا با آن، عطش جان‌کاه خود را رفع نمایند و یا کشت‌زار تشنه‌ی خود را به نوایی برسانند.

زمین دیگری نیز هست که نه ظرفیت رویاندن گیاه دارد و نه توان انبار آب. نه خود نفعی می‌برد و نه به غیر خود نفعی می‌رساند. شوره‌زاری است بی‌ثمر «وَ لَوْ أعْجَبَکَ کَثْرَةُ الخَبیثِ».

... باران رحمت از سحاب بعثت حضرت ختمی مرتبت نیز که باریدن گرفت، مردم بسان اراضی سه گانه، سه انشعاب مختلف یافتند و هر یک، نقش زمینی را ایفا کردند.

عده‌ای بهره بردند و بهره رساندند، و استفاده را به افاده پیوند زدند.

عده‌ای نه بهره بردند و نه بهره رساندند. و نغمه‌های پاک آسمانی، ذره‌ای بر آنان نیفزود، «اِلّا خَساراً».»

***

«انسان، یک‌بار بیش‌تر پا به عرصه‌ی وجود نمی‌گذارد. فقط و فقط یک‌بار فرصت امتحان دارد. آن‌هم به چه قیمتی؟ یا «جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْری مِنْ تَحْتِهِمُ الْأَنْهار» بهای او می‌شود و یا «نارُ جَهَنَّمَ أَشَدُّ حَرًّا»؟ لذا آن‌جا که سعدی می‌گوید: «باید دو عمر داشت؛ تا در یکی تجربه آری به‌دست، در دگری تجربه آری به‌کار... علی(ع) می‌گوید: «فرزندم! تو در تاریخ نگاه کن... تا به‌اندازه‌ی تمام عمر آن‌ها تجربه بدست آوری... و آن‌ها را در عمر کوتاه خودت بکار گیر، تا بدین‌گونه، غرامت‌های دیگران را، جلوگیر غرامت خودت ساخته باشی.»

سعی بر آن بوده که سرگذشت تحلیلی و مستدل، از جریان سعادت تا شقاوت اهل مسیر، بر اساس انطباق با یکی از مصادیق خارجی آن، به گونه‌ای ترسیم شود که از آن، نتیجه‌ی عملی متولد گردد.»