کتاب پدر، عشق، مادر
معرفی کتاب پدر، عشق، مادر
کتاب پدر، عشق، مادر نوشتهٔ سید محمد حسین زاده است. انتشارات پیام رهیابان این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر روایتی از خودمانیترین مهمانی دنیاست و مجموعهای از داستانهای کوتاه مذهبی را در بر گرفته است.
درباره کتاب پدر، عشق، مادر
کتاب پدر، عشق، مادر در ۱۰ بخش نوشته شده است این کتاب داستانهای کوتاهی با درونمایههای مذهبی را در بر گرفته است. عنوان برخی از این داستانها عبارتاند از «حسین داروغه»، «گلدون افتاد رو سرش»، «ما رو گرفتی؟» و «ژیگولخانوم». در این داستانها رد پایی از حضرت نوح، ملائکه و زیارت امام رضا دیده میشود.
خواندن کتاب پدر، عشق، مادر را به چه کسانی پیشنهاد میکنیم
خواندن این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر ایران و قالب داستان کوتاه با درونمایههای مذهبی پیشنهاد میکنیم.
بخشهایی از کتاب پدر، عشق، مادر
«به نام قبلهی ایرانیان، به نام حرم
به نام خادم و جاروکش و غلام حرم
به نام پنجره فولاد و لطف بسیارش
به نام این همه خیر علی الدوام حرم
به نام هر که حسادت کند به اقبالِ
کبوتران بهشتی روی بام حرم
کسی نبود که ما را دهد پناه، اما
هزار مرتبه قربان این مرام حرم
فدای میکدهی ما تمام میکدهها
هزار سال گذشت و پر است جام حرم
هزار رنگ عوض کرد روزگار، اما
حرم به این همه وسعت ندیده این دنیا»
***
«هر وقت دلات که هوای امام رضا(ع) رو کرد و برای حرماش تنگ شد،
هر وقت ثوابهای زیارت امام رضا(ع) رو خوندی و شنیدی و خواستی بازم بری زیارت،
هر وقت عکس حرماش رو دیدی و پر کشیدی تا مشهد،
هر وقت از ته دلات گفتی: امام رضا(ع)! دلام هواتو کرده،
یادت نره که همونجا توی شهر خودتون هم میتونی امام رضا(ع) رو زیارت کنی و همهی ثوابهای زیارت امام رضا(ع) رو ببری توی کارنامهی اعمالات.
خود امام رضا(ع) فرموده که یه جاهایی توی شهرتون هست که اگه برید اونجا، ثواب زیارت من رو براتون مینویسه. باورتون میشه؟ حالا بیایید بریم پای صحبت امام رضا(ع) ببینیم چی میگن ایشون:
«هرکس برایش مقدور نیست که به زیارت ما بیاید، برود و دوستان صالح و نیکوکار ما را زیارت کند. اگر چنین کند، همهی ثوابهای زیارت من برایش نوشته خواهد شد».
«هرکه عالمی را زیارت کند، انگار مرا زیارت کرده، و هرکه با او دست دهد، انگار دست مرا فشرده است».
اینقدر عالم عامل نیکوکار دور و بر ما هست که ما ازشون غافلیم، و اینقدر حرم دور و برمون هست، که حدّ نداره.
«کسی که برادر دینیاش را در حال بیماری یا سلامت ملاقات کند، در حالیکه نیتی جز رضای خدا نداشته باشد، یعنی دنبال نیرنگ یا عوضی نباشد، خدا هفتاد هزار فرشته را مأمور میکند او را بشارت به بهشت دهند و بگویند: شما زائران خدایید... و کسیکه زائر خدا شد، خدا بر خودش لازم میداند زائرش را اکرام کند».
مشکل، باور ماست. اگه این حرفها رو باور کنیم، به روحانیهای مخلص، به مؤمنهای متدین، به پیرمردها و پیرزنهای ولایی محلهمون، به اونایی که زندگیشون رو وقف علی(ع) و بچههاش کردند، به پدر و مادرهامون که دست ما رو از همون بچگی میگرفتند و حرم میآوردند، به رفیقهای مسجدی پاک و نماز شب خونمون که تا ازشون غافل میشیم، میبینیم پر کشیدند و رفتند شهید شدند، به معلمها و مربیهایی که عشق حسین(ع) و کربلاش رو و دل ماها انداختن، به همشون به چشم حرم نگاه میکنیم. یادمون نره؛ زیارت اینها زیارت آقاشون امام رضا(ع) است.
خداییاش امام رضا(ع) خیلی روی اینجور آدمها حساسه. با اینها بودن، با امام رضا؟ع؟ بودنه و از اینها کندن، از امام رضا(ع) کندنه. خیلی مراقب باشیم. همونقدر که دوستی با اینها آدم رو امام رضایی میکنه، دوری ازشون، آدم رو بدبخت میکنه. پوستاش کنده است کسیکه به این بزرگواران بیادبی کنه. خود امام رضا(ع) فرموده:
«... اهل ملاقات و دید و بازدید با یکدیگر باشید. رابطهی گرمی باهم داشته باشید. نکند به جان هم بیفتید. نکند همهاش باهم بگو مگو کنید. من با خودم عهد کردهام هرکه چنین کند، یا به دوستان من خشم بگیرد، از خدا بخواهم که در دنیا عذاباش کند و در آخرت هم جزو زیانکاران باشد.»
حجم
۱۴٫۸ مگابایت
سال انتشار
۱۴۰۰
تعداد صفحهها
۱۶۸ صفحه
حجم
۱۴٫۸ مگابایت
سال انتشار
۱۴۰۰
تعداد صفحهها
۱۶۸ صفحه