کتاب بد مسکنی در تهران

کتاب بد مسکنی در تهران نوشتهٔ حسین حاتمی‌نژاد، مرضیه سلطانی شاهپور و حسین مولائی است. انتشارات ویان این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. کتاب، به وضعیت مسکن در شهر تهران می‌پردازد.

درباره کتاب بد مسکنی در تهران

مهندسان «واحد تحقیقات و توسعهٔ شرکت مهندسان مشاور کاوش معماری» بر این باور هستند که پژوهش‌ها، تلاش‌ها و دستاوردهای یک نهاد تخصصی زمانی به بار می‌نشیند و قابل انتقال به آیندگان خواهد بود که به مستند ساختن دستاوردها و تجربیات همت گمارند تا عموم متخصصان و کارشناسان بتوانند از آن بهره‌مند شوند. چه بسیار نکاتی که فرد یا گروهی به محک تجربه به دست آورده‌اند اما به دلیل ثبت نشدن تدریجاً فراموش گشته و دستگیر آیندگان نشده است. بدین‌ترتیب این شرکت با سال‌ها تجربه در حوزهٔ معماری و شهرسازی در راستای ثبت تجربیات و پژوهش‌های خود اقدام به انتشار کتب و مقالات تخصصی در زمینه‌های فعالیتی خود نموده است.

کتاب بد مسکنی در تهران روند شکل‌گیری و گسترش شهر تهران و نیز تأثیرات سیاست‌ها و تصمیمات خرد و کلان در زمینهٔ مسکن را بررسی می‌کند. نویسنده‌های این کتاب امیدوارند که نتایج این پژوهش بتواند در سیاست‌های اسکان و تامین مسکن کم‌‌درآمدها در کشور و به ویژه کلان‌شهرها اثرگذار بوده و با تلاش متخصصان و برنامه‌ریزان، شهرهای ما محیط مناسبی برای همهٔ شهرنشینان بشود. زیرا مسکن یکی از مسائل مهم کشورهای در حال توسعه می‌باشد. ضعف مدیریتی و نبود برنامه‌ریزی جامع مسکن از یک سو و افزایش شتابان جمعیت شهرنشین از سوی دیگر مسئلهٔ تامین مسکن را در این کشورها به شکل حادی درآورده است. به دلیل پیچیدگی و گستردگی مفهوم مسکن نمی‌توان تعریف واحدی از آن ارائه داد. به‌طورکلی مسکن به‌عنوان مكان فيزيكی، سرپناهی است كه نيازهای اجتماعی، روانی و امنيتی اعضای یک خانواده در آن تأمين می‌شود.

خواندن کتاب بد مسکنی در تهران را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران جامعه‌شناسی و مردم‌شناسی پیشنهاد می‌کنیم.

بخش‌هایی از کتاب بد مسکنی در تهران

«تهران پایتخت کنونی ایران به اندازه‌ای جدید است که شرح و تعریف آن را نمی‌توان در جغرافیای تاریخی وارد نمود. شهری بی‌گذشته نبوده و پیوندهای مستحکم و درخشانی با گذشته‌های دور دارد که بخشی از آن رابطه با شهر باستانی ری دارد. تهران در گذشته با ری که روزی جزء آن بوده است، شریک است؛ از نظر زمانی ادامه ری و از نظر مکانی بخشی از آن است. مرکز این دو شهر که در گذشته حدود یک فرسنگ فاصله داشته، امروز به هم‌پیوسته است. تهران که بیش از دویست سال است پایتخت شده، اکنون کلان‌شهری است که جایگزین ری، این شهر باستانی شده که در عهد شکوفایی خود، قبل از هجوم مغولان، در اوایل قرن سیزدهم ام‌البلاد به شمار می‌آمده است. وجه‌تسمیه‌ای که یاقوت حموی در معجم البلدان آورده و قزوینی در آثارالبلاد تکرار کرده بدین قرار است که مردم این ناحیه در هجوم خصم به زیرزمین پناه می‌برده‌اند و ایشان را ته‌ران گفته‌اند، مشتق از "ته" به معنی "زیر" و "ران" به معنی "راننده از فعل راندن"، یعنی کسانی که به ته می‌رانند و پس از آن این اسم که بدواً بر اهالی اطلاق می‌شده است بدین ناحیه قرار گرفته است. قاضی عمادالدین در تأکید این روایت در عجایب البلدان می‌نویسد: ته‌ران قریه‌ای است معظم جزو ایالات ری دارای باغات زیاد و در آن باغ‌ها اشجار میوه‌دار غرس شده و سکنه در خانه‌های سرداب مانند مسکن دارند و همین‌که دشمنی به آن‌ها حمله می‌نمود به خانه‌های تحتانی پناه برده و هر قدر پنهان شدن آن‌ها به مدت زیادی باشد به علت آذوقه فراوانی که از فرط احتیاط ذخیره کرده‌اند آسوده‌اند و بیرون آوردن آن‌ها تا قبل از رفتن دشمن از آن‌ ناحیه مقدور نیست. می‌توان گفت که این وجه‌تسمیه به ذوق نمی‌نشیند. بخصوص اگر در اسامی قراء اطراف ری تفحص کنیم می‌بینیم لفظ ران در دنباله اسامی بعضی از قرا و محال دیگر مانند جماران، نیاوران، شمیران دیده می‌شود. حتی در برخی از دهات و محلات شهرهای دورتر مانند نوبران در اطراف همدان، خاوران، مازندران، ترخوران از محلات تفرش همگی به لفظ ران خاتمه پیدا می‌کنند و از این قرار همگی باید از فعل راندن مشتق شده باشند. وجه‌تسمیه‌ای که متخصصان زبان آن را به زبان آورده‌اند این است که در تهران، ته همان معنای زیر را می‌دهد و ران که به معنای قسمت بالای پا می‌باشد در اینجا به معنی دامنه و دامن کوه آمده است. پس تهران به معنای در "ته دامنه کوه" می‌باشد. در اوایل قرن هفتم بر اثر حمله‌ی چند باره مغول‌ها به ری و رخدادهایی همانند زلزله، ری که از شهرهای پرآوازه‌ی آن دوران بود، ویران گشت. بسیاری از مردمش کشته شدند و گروه‌هایی از آن‌ها نیز به دیگر نقاط پناه بردند؛ یکی از محل‌هایی که پناهگاه مردم ری شد تهران بود که در کنار انتقال دانش ساخت‌وساز، تجارت و شهروندی مردم ری به تهران، توانستند آغاز فصل تازه‌ای برای پیشرفت تهران باشند.»