کتاب دیپلماسی رو در رو

کتاب الکترونیکی «دیپلماسی رودررو (علوم‌اعصاب اجتماعی و ارتباطات بین‌المللی)» نوشتهٔ مارکس هومز و با ترجمهٔ پریسا ابن‌یامینی، توسط نشر اندیشه احسان منتشر شده است. این اثر به بررسی نقش تعاملات چهره‌به‌چهره در روابط بین‌الملل می‌پردازد و با رویکردی میان‌رشته‌ای، پیوند میان علوم اعصاب اجتماعی و سیاست را واکاوی می‌کند. نویسنده تلاش کرده است تا با تکیه‌بر شواهد تاریخی و یافته‌های علمی، اهمیت دیپلماسی رودررو را در فهم نیات و کاهش سوءتفاهم‌ها در عرصهٔ سیاست جهانی نشان دهد. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب دیپلماسی رو در رو

«دیپلماسی رودررو» اثری در حوزهٔ ناداستان و مطالعات میان‌رشته‌ای است که در سال‌های اخیر نگاشته شده و به بررسی ارتباط میان علوم اعصاب اجتماعی و روابط بین‌الملل می‌پردازد. مارکس هومز، نویسندهٔ کتاب، با بهره‌گیری از مطالعات موردی تاریخی و تحلیل نظری، تلاش کرده است تا نقش تعاملات مستقیم میان رهبران و دیپلمات‌ها را در شکل‌گیری اعتماد، کاهش سوءتفاهم و حتی جلوگیری از بحران‌های بین‌المللی برجسته کند. ساختار کتاب به‌گونه‌ای است که ابتدا به مبانی نظری و فلسفی مشکل «نیات» در روابط بین‌الملل می‌پردازد و سپس با تکیه‌بر شواهد علوم اعصاب اجتماعی، نشان می‌دهد که چگونه تعاملات رودررو می‌تواند به درک بهتر نیات طرف مقابل کمک کند. در ادامه، با بررسی نمونه‌هایی از تاریخ دیپلماسی قرن بیستم، مانند مذاکرات یالتا، کمپ دیوید و پایان جنگ سرد، کارکردهای عملی این نوع ارتباطات را تحلیل می‌کند. کتاب با زبانی تحلیلی و با تکیه‌بر پژوهش‌های نوین، به مخاطب نشان می‌دهد که چرا دیپلماسی رودررو همچنان در عصر فناوری و ارتباطات غیرحضوری، جایگاه خود را حفظ کرده است.

خلاصه کتاب دیپلماسی رو در رو

کتاب «دیپلماسی رودررو» با طرح این پرسش آغاز می‌شود که چرا تعاملات چهره‌به‌چهره میان رهبران و دیپلمات‌ها، علی‌رغم پیشرفت فناوری‌های ارتباطی، همچنان در سیاست جهانی اهمیت دارد. مارکس هومز استدلال می‌کند که بسیاری از نظریه‌های روابط بین‌الملل، به‌ویژه واقع‌گرایان، بر این باورند که نیات بازیگران سیاسی اساساً غیرقابل شناخت است و همین موضوع، ریشهٔ بسیاری از سوءتفاهم‌ها و بحران‌ها در عرصهٔ بین‌المللی است. نویسنده با تکیه‌بر یافته‌های علوم اعصاب اجتماعی، به‌ویژه نقش سیستم آینه‌ای مغز، نشان می‌دهد که تعاملات رودررو امکان شبیه‌سازی نیات و عواطف طرف مقابل را فراهم می‌کند و این امر می‌تواند به کاهش عدم‌قطعیت و افزایش اعتماد میان بازیگران سیاسی منجر شود. در بخش‌های مختلف کتاب، نمونه‌های تاریخی متعددی بررسی شده‌اند؛ از جمله مذاکرات یالتا میان روزولت، چرچیل و استالین، دیدارهای گورباچف و ریگان در پایان جنگ سرد، و اجلاس کمپ دیوید میان کارتر، بگین و سادات. هومز با تحلیل این رویدادها، نشان می‌دهد که چگونه تعاملات مستقیم، به رهبران امکان می‌دهد تا نیات واقعی یکدیگر را بهتر درک کنند، حتی در شرایطی که انگیزهٔ فریب یا بی‌اعتمادی وجود دارد. همچنین، نویسنده به محدودیت‌ها و چالش‌های نظری این رویکرد نیز می‌پردازد و تأکید می‌کند که هرچند علوم اعصاب اجتماعی هنوز در حال تکامل است، اما شواهد موجود نشان می‌دهد که تعاملات رودررو نقش مهمی در شکل‌گیری اعتماد و کاهش سوءتفاهم‌ها دارد. در نهایت، کتاب با طرح این ایده به پایان می‌رسد که دیپلماسی رودررو نه‌تنها یک ابزار ارتباطی، بلکه مکانیسمی برای درک عمیق‌تر نیات و عواطف انسانی در سیاست بین‌الملل است و می‌تواند به حل برخی از معضلات دیرینهٔ روابط بین‌الملل کمک کند.

چرا باید کتاب دیپلماسی رو در رو را بخوانیم؟

این کتاب با رویکردی میان‌رشته‌ای، پیوندی میان علوم اعصاب اجتماعی و سیاست برقرار کرده و به یکی از چالش‌های اساسی روابط بین‌الملل یعنی «مشکل نیات» می‌پردازد. خواننده با مطالعهٔ این اثر، با دیدگاه‌های نوینی دربارهٔ نقش تعاملات چهره‌به‌چهره در سیاست جهانی آشنا می‌شود و درمی‌یابد که چگونه علوم اعصاب می‌تواند به فهم بهتر رفتارهای سیاسی و دیپلماتیک کمک کند. بررسی نمونه‌های تاریخی و تحلیل‌های نظری کتاب، فرصتی برای بازاندیشی دربارهٔ اهمیت ارتباطات انسانی در تصمیم‌گیری‌های کلان فراهم می‌آورد. همچنین، این اثر می‌تواند الهام‌بخش پژوهش‌های جدید در حوزهٔ سیاست، روان‌شناسی و علوم اعصاب باشد.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

مطالعهٔ این کتاب برای علاقه‌مندان به روابط بین‌الملل، علوم سیاسی، روان‌شناسی اجتماعی و پژوهشگران حوزهٔ علوم اعصاب اجتماعی مفید است. همچنین، برای دیپلمات‌ها، سیاست‌گذاران و افرادی که دغدغهٔ فهم بهتر رفتارهای سیاسی و نقش ارتباطات انسانی در تصمیم‌گیری‌های کلان را دارند، این اثر توصیه می‌شود.

بخشی از کتاب دیپلماسی رو در رو

«این سفر یکی از محرمانه‌ترین سفرها در تاریخ آمریکا بود. در ۳۰ ژانویه ۱۹۴۵ فرانکلین دلانو روزولت ده روز قبل از تولد شصت‌وسه‌سالگی‌اش، برای چهارمین بار سوگند یاد کرد. اوضاع جسمانی‌اش خوب نبود. پسر بزرگش، جیمز کمی قبل از رفتن پدرش پشت تریبون، برای گرفتن رأی اعتماد، گفت که خیلی بد به نظر می‌رسد. به‌رغم این موضوع، چند روز بعد روزولت سفری طولانی را آغاز کرد که قطارهای مسلح، عبور از اقیانوس اطلس با کشتی در دوران خطرناک جنگ، سفر هوایی غیرمستقیم و در نهایت لیموزین‌سواری در شوروی شامل آن می‌شد. در مقصدش یالتا، روزولت به همراه وینستون چرچیل با ژوزف استالین دربارهٔ جهان پس از جنگ مذاکره می‌کردند. همانند بسیاری از رهبران قبلی، هم روزولت و هم چرچیل به دیپلماسی فردی باور داشتند. حامیان سفر خواهان ملاقات رودررو با دوستان و دشمنان برای برقراری روابط، شکل‌گیری درک، اطمینان‌بخشی به یکدیگر، انجام معاملات و در نهایت یافتن راه‌حل‌های جمعی برای مشکلات سیاسی بودند. باوجوداین، سرانجام این سفر باعث ناامیدی روزولت شد. با برملا شدن اوضاع سیاسی در طی ماه‌ها و سال‌های بعد، «یالتا» به خاطر خطرات ناشی از دیپلماسی فردی و پذیرش ساده‌لوحانهٔ حرف‌های دیگر رهبران در ظاهر امر به نماد بدی تبدیل شد. شاید رقیبش فقط مونیخ بود؛ حداقل برداشت همگانی متداول این بوده است.»