کتاب همسری در طبقه بالا

کتاب همسری در طبقه بالا نوشته ریچل هاوکینز و ترجمه سحر قدیمی است که داستان زندگی عجیب و پر اتفاق دختری به‌نام جین را روایت می‌کند که درگیر اتفاقات عجیبی می‌شود. 

درباره کتاب همسری در طبقه بالا

جین دختری است که شهر خودش را رها کرده است و به شهر دیگری آمده است. او در یک آپارتمان قدیمی و دلگیر در منطقه‌ای متوسط رو به پایین شهر زندگی می‌کند. هم‌خانه‌ای‌اش مردی بی‌ادب و خودخواه است که تمام تلاشش را می‌کند جین را آزار دهد و به او توهین می‌کند اما جین مجبور است تحمل کند، زیرا امکان پیدا کردن یک هم‌خانه دیگر را ندارد.

جین در یک محله بالاشهر و بسیار ثروتمند پرستار سگ‌ها است. او سگ آدم‌های ثروتمند را به گردش می‌برد اما گاهی از آن‌ها دزدی هم می‌کند. در این محل خانه زیبا و بزرگی است که جین هرگز صاحب آن را ندیده است تا اینکه یک روز بارانی وقتی یک سگ را به گردش برده است یک ماشین نزدیک است او را زیر بگیرد. مردی از ماشین پیاده می‌شود و خودش را ادی معرفی می‌کند. او صاحب آن خانه بزرگ است. ادی به جین می‌گوید می‌خواهد سگ بخرد و کم‌کم ارتباطی میانشان شکل می‌گیرد. 

جین می‌فهمد همسر ادی که بئا نام داشته به همراه و دوست صمیمی‌‌اش بلانش در یک حادثه مشکوک مرده‌اند و او حالا تنها است. این آشنایی کم‌کم رازهای بزرگی را برای جین مشخص می‌کن. 

خواندن کتاب همسری در طبقه بالا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

همه دوست‌داران رمان‌های عاشقانه و جنایی مخاطبان این کتاب‌اند.

بخشی از کتاب همسری در طبقه بالا

ادی سر تکان می‌دهد، جرعه‌ای از قهوه‌اش می‌نوشد و جلوی خودم را می‌گیرم که روی چهارپایه وول نخورم و از او نپرسم آخر چرا برای این حرف‌های پیش‌پاافتاده مرا به خانه‌اش که همسرش هم در آنجاست، آورده، چرا در محل کارش یا هر جای دیگری نیست که صبح امروز به آن سرعت به آنجا می‌رفته.

اما ظاهراً، به همین راضی است که آنجا، با من، در آشپزخانه بنشیند، قهوه بنوشد و طوری نگاهم کند که انگار معمایی هستم که باید کشفش کند.

این فکر دست از سرم برنمی‌دارد که امروز صبح سرم محکم به آسفالت خیابان خورد و بعد، از جهان متفاوتی سر درآوردم که در آن، برای مردان پول‌دار خوش‌تیپ جالبم.

می‌پرسم: «شما چطور؟ اصالتاً اهل بیرمنگامین؟»

«همسرم بود.»

بود. آن کلمه، استفاده‌اش از زمان گذشته را به ذهن می‌سپارم.

«اون... اون اینجا بزرگ شده بود و می‌خواست برگرده اینجا.» این را می‌گوید و با انگشت‌ها کنارهٔ لیوانش ضرب می‌گیرد، همان حالتی که در خیابان دیده بودم. بعد، لیوانش را پایین می‌گذارد و دست‌به‌سینه روی جزیرهٔ مقابلش دولا می‌شود.

می‌پرسد: «توی ماونتین بروک زندگی می‌کنی؟» ابروهایم را بالا می‌دهم و او به خنده می‌افتد. «غیرعادیه؟ سؤال بیجاییه؟»

شاید باشد، اما راستش، حس خوبی است که برای کسی واقعاً اهمیت داشته باشی ـ نه آن اهمیت تصنعی و دروغین خانم رید، بلکه چیزی واقعی، اصیل. به‌علاوه، ترجیح می‌دهم در آشپزخانهٔ محشر او بنشینم، حرف بزنم و قهوه بنوشم تا اینکه بِر را در باران بگردانم.

با انگشت‌هایم خطی روی مرمر می‌کشم و می‌گویم: «یه‌کم غیرعادی، نه ناجور.»

باز هم لبخند می‌زند و پایین ستون فقراتم مورمور می‌شود. «از پس یه‌کم غیرعادی بودن برمی‌آم.»