دانلود و خرید کتاب صوتی نیم دانگ پیونگ یانگ

کتاب صوتی نیم دانگ پیونگ یانگ نوشته‌ٔ رضا امیرخانی سفرنامه و مجموعه خاطرات او از سفر به کره شمالی است که با صدای محسن حکیم معانی منتشر شده است.

درباره‌ کتاب صوتی نیم دانگ پیونگ یانگ

کره شمالی کشور عجیب و پررمزورازی است. این کشور برای مردم دنیا جای ناشناخته‌ای است و اخباری که از آن به گوش می‌رسد هم عجیب و باورنکردنی است. از طرف دیگر کره‌ شمالی ارتباطش را با تمام دنیا قطع کرده است و مردمش را هم از ارتباط با دنیا منع کرده است، خود بر این باورها صحه می‌گذارد. همین موضوع عدم ارتباط با جهان خارج باعث شده تا روایت‌های ضدونقیضی از این کشور در دسترس ما باشد. هنوز هم نمی‌دانیم واقعاً کیفیت زیست مردم کره شمالی چطور است و آیا آن‌ها در یک‌کلام «خوشحال» هستند یا نه!

نویسنده در این کتاب به همراه یک هیئت سیاسی راهی کره شمالی شده است. او در تلاش است تا بدون قضاوت تأثیرات دیدگاه‌های غربی به کشف و تحلیل اوضاع یکی از سؤال‌برانگیزترین مکان‌های جهان بپردازد. در این کتاب، جزئیات سفر نویسنده به‌خوبی توصیف شده است و شنونده با راوی به دنیای متفاوتی قدم می‌گذارد.

حقیقت درباره کره شمالی تا چه اندازه به شایعاتی که درباره آن می‌شنوید شبیه است؟

تمام تلاش‌ نویسنده در طول سفر پاسخ به این سؤال است و این همان چیزی است که حال و هوای این اثر را متفاوت کرده است. واقعیت نه به سیاهی گفته‌های رسانه‌های غربی است و نه به سفیدی اظهارات دولت کره شمالی؛ بلکه طیفی از رنگ خاکستری است که غباری از تفاوت‌ را به همراه دارد. نویسنده در کتاب صوتی نیم دانگ پیونگ یانگ روایت متفاوتی ارائه کرده است. 

شنیدن کتاب نیم‌ دانگ پیونگ‌ یانگ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به شناخت جهان پیشنهاد می‌کنیم. 

درباره رضا امیرخانی

رضا امیرخانی در سال ۱۳۵۲ به دنیا آمد. او نویسنده، منتقد ادبی و به گفتهٔ خودش، از نویسندگان متعهد به انقلاب اسلامی ایران است. امیرخانی مدتی نیز رئیس هیئت‌مدیرۀ انجمن قلم ایران بود.

رضا امیرخانی، غیر از نگارش رمان، داستان بلند و یک مجموعه داستان کوتاه، به تألیف سفرنامه و مقالات بلند تحلیلی-اجتماعی نیز پرداخته است. او به‌منظور نوشتن وقایع سفرحضرت آیت‌الله سید علی خامنه‌ای در سال ۱۳۸۱ به استان سیستان و بلوچستان (که با نام داستان «سیستان» به چاپ رسیده است) یکی از همراهان وی بود.

برخی از آثار امیرخانی به زبان‌های روسی، اندونزیایی و عربی ترجمه شده است. او دو سفر به کشور کرۀ شمالی داشته و خاطرات و نظرات خود را در کتابی با نام «نیم‌دانگ پیونگ یانگ» منتشر کرده است. او در سفر اول، با افراد مهمی از حزب خلق کره دیدار و گفتگو کرده است.

بخشی از آثار رضا امیرخانی عبارت‌اند از:

اِرمیا (داستان، ۱۳۷۴)،

ناصر ارمنی (مجموعه داستانک، ۱۳۷۸)

مَنِ او (داستان، ۱۳۷۸)،

اَزبه (داستان، ۱۳۸۰)

نَشتِ نِشا؛ جُستاری در پدیده فرار مغزها (مقاله بلند، ۱۳۸۴)

بیوَتَن (داستان، دنباله ارمیا، ۱۳۸۷)

سرلوحه‌ها (مجموعه یادداشت‌های پراکنده سال‌های ۸۱-۸۴، ۱۳۸۸)

نَفَحاتِ نفت؛ جستاری در فرهنگ نفتی و مدیریت دولتی (مقاله بلند، ۱۳۸۹)

جانِستان کابُلِستان (سفرنامه افغانستان، ۱۳۹۰)

رَهِ‌ش (داستان، ۱۳۹۶)

نیم‌دانگ پیونگ‌یانگ (سفرنامه کره شمالی، زمستان ۱۳۹۸)

قِیدار (داستان، ۱۳۹۱)

داستان سیستان؛ ده روز با رهبر (سفرنامه سیستان و بلوچستان، ۱۳۸۲)

بخشی از کتاب نیم دانگ پیونگ یانگ

«تهران تا پکن اتفاق قابل ذکری نیافتاد. الا شگفت‌زده‌گی مسؤول خط ماهان در تهران. به او گفتیم بارمان باید اتومات برود پیونگ‌یانگ، با ایرکوریو... هیچ نشانی از ایرکوریو در خطوط مرتبط پیدا نکرد. از من خلاصهٔ نام فرودگاه پیونگ‌یانگ را خواست. مثلاً فرودگاه امام خمینی می‌شود آی. کی. اِی. (ایندیا کیلو آلفا.) هر چه زور زدیم نتوانستیم چیز باربطی گیر بیاوریم. عاقبت روی بلیت ایرکوریو کد یاتای مقصد را پیدا کردیم. اف. ان. جِی. (فاکس نومبر جولیت) خورده بود که هیچ تلخیص باادبانه‌ای به‌ش رد نمی‌داد. اگر به جای جِی، جی بود، مؤدبانه‌ترین حالت‌ش در فرهنگ سربازی امریکایی می‌شد همان آش‌خور خودمان! سربازان تازه‌واردی که (اف‌ورد نیو گای‌ز) خوانده می‌شدند. (بعدتر فهمیدم که نام محلی کشور را جوسان یا چوسان می‌نامند و البته قسمت جداشده را نیز جوسان جنوبی. این جِی احتمالاً به جوسان برمی‌گشت.) حالا این چه ربطی داشت به فرودگاه بین‌المللی پیونگ‌یانگ، من نمی‌دانستم. مسؤول خط ماهان هم نمی‌دانست و نمی‌توانست روی بارهامان تگ و برچسب پیونگ‌یانگ بزند، چون در سیستم‌ش تعریف نشده بود. البته اطمینان‌مان داد که در پکن به راحتی بارهامان به صورت خودکار به هواپیمای کرهٔ شمالی منتقل خواهد شد. حالا در بدترین حالت اگر منتقل هم نمی‌شد، یکی دو نفر از اعضای تیم می‌رفتیم و برشان می‌داشتیم و دستی می‌آوردیم داخل... خیلی نگرانی ندارم.

نشسته‌ام در فرودگاه پکن. کمی کتاب می‌خوانم و بعد می‌افتم به جان لپ‌تاپ. برای این سفر یک لپ‌تاپ قدیمی سنگین را خالی کرده‌ام و آورده‌ام. راه‌انداختن دوباره‌اش کار بسیار شاقی بود. توقف در فرودگاه پکن فرصت مناسبی است که نرم‌افزار وُردش را مرتب کنم...

رفقا در ترانزیت فرودگاه گشت می‌زنند و من کنار گیت و دروازهٔ تنها خط هوایی کرهٔ شمالی، یا آن‌جور که خودشان می‌خوانند، جمهوری دموکراتیک خلق کره نشسته‌ام. نام خط هوایی ایر کوریو است. تمام تلاش‌م این بود که قبلِ سفر عمیق تحقیق نکنم. آثار مربوط به کرهٔ شمالی را کم‌تر بخوانم و فیلم‌ها را نبینم. دنبال این بودم که تصویر اولیه‌ام سالم باشد و فارغ از پیش‌داوری.»