دانلود و خرید کتاب صوتی دختری با هفت اسم (خلاصه کتاب)

کتاب صوتی «دختری با هفت اسم»نوشتهٔ هیون سو لی با ترجمهٔ بهاره رستمی و گویندگی فرزانه فائزی در آسمان نیلگون منتشر شده است. سرگذشت لی یکی از بهترین خود‌زندگی‌نامه‌های شناخته شده و نامزد جایزهٔ بهترین اتوبیوگرافی سال ۲۰۱۵ به انتخاب گودریدز و از پرفروش‌ترین کتاب‌های نیویورک تایمز بوده است.

درباره کتاب دختری با هفت اسم

«دختری با هفت اسم» داستان فرار «هیون سئو لی» است. این دختر یکی از میلیون‌ها نفری است که در دام رژیم مخفی‌کار وکمونیست و ستمگر کرهٔ شمالی اسیر بود. رژیمی که مدت‌ها کشور خود را برای مردم چشم و گوش بسته و از همه‌جا بی‌خبرش، بهترین کشور روی زمین معرفی کرده‌ و سال‌ها آن‌ها را شست‌وشوی مغزی داده‌ بود. «هیون سئو لی» در آن سال‌ها فهمید که با این همه فقر و بدبختی و بیچارگی اطرافیانش، کشورش نمی‌تواند «بهترین کشور روی زمین» باشد؛ پس در سن هفده سالگی تصمیم گرفت از کره شمالی بگریزد، در حالی که هیچ گاه فکر نمی‌کرد برای دوباره دیدن خانواده‌اش باید دوازده سال صبوری کند.

کتاب دختری با هفت اسم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به کتاب‌های زندگی‌نامه‌ای پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب دختری با هفت اسم

«سنگبون نوعی سیستم طبقاتی است که در کرهٔ شمالی اعمال می‌شود. براساس اینکه پدر یک خانواده قبل‌از تأسیس کشور در سال ۱۹۴۸، در آن سال و بعداز آن چه کاری می‌کرده، خانواده‌ها به طبقات وفادار، مردد و دشمن تقسیم‌بندی می‌شوند. اگر پدربزرگ خانواده‌ای تبار کارگری یا دهقانی داشت و در جنگ کره، در جبههٔ درستی بود آن خانواده در طبقهٔ وفادار قرار می‌گرفت. اما اگر اجداد خانواده‌ای از اربابان و مقامات رسمی بودند و هنگام اشغال و استعمار برای ژاپنی‌ها کار می‌کردند، یا هرکسی از آن خانواده هنگام جنگ کره، به کرهٔ جنوبی گریخته بود، آن خانواده در طبقهٔ دشمن قرار می‌گرفت. در زیرمجموعهٔ این سه طیف گسترده، پنجاه‌ویک درجه‌بندی دیگر وجود دارد، از خانواده سلطنتی کیم در بالای فهرست گرفته تا زندانیان سیاسی در پایین آن که هیچ امیدی به آزادی‌شان نیست. درواقع حکومت کمونیستی جدید، یک سری سلسله‌مراتب اجتماعی به‌وجود آورده بود که نسبت به زمان امپراتوری‌های فئودال بسیار دقیق‌تر و منظم‌تر طبقه‌بندی شده بود. کسانی که در طبقهٔ دشمن قرار داشتند و حدود ۴۰ درصد جمعیت را تشکیل می‌دادند، یاد گرفته بودند که آرزوی چیزی نداشته باشند. آنها باید در بخش‌های کشاورزی و معدن و کارهای یدی مشغول به کار می‌شدند. افراد طبقهٔ مردد بیشتر معلم، مقامات جزء یا نظامیان دور از مراکز قدرت می‌شدند. فقط طبقهٔ وفادار حق داشتند در پیونگ‌یانگ زندگی کنند، آنها شانس ملحق‌شدن به حزب کارگر را داشتند و در انتخاب شغل آزاد بودند. در سیستم سنگبون هرگز رتبهٔ دقیق اجتماعی شخص را به او نمی‌گفتند ولی فکر کنم اکثر مردم به‌طور غریزی، خودشان می‌دانستند؛ همان‌طور که در یک گله با پنجاه‌ویک گوسفند، هر گوسفند دقیقاً می‌داند کدام گوسفند از او بالاتر است و کدام پایین‌تر. زیبایی مزورانهٔ این سیستم این بود که هرکسی راحت به رتبه‌های پایین‌تر می‌رفت، اما بالارفتن رتبه تقریباً غیرممکن بود، حتی با ازدواج. مگر با پادرمیانی شخص رهبر کبیر. نورچشمی‌ها که بین ۱۰ تا ۱۵ درصد جمعیت را تشکیل می‌دادند باید حواسشان را جمع می‌کردند تا هرگز خطایی مرتکب نشوند.»