دانلود و خرید کتاب صوتی اگر اشتباه کرده باشیم چه؟

کتاب صوتی اگر اشتباه کرده باشیم چه؟ نوشتهٔ چاک کلاسترمن و ترجمهٔ نوشین سلیمانی است. فرهاد اتقیایی گویندگی این کتاب صوتی را انجام داده و پندار تابان آن را منتشر کرده است. این اثر صوتی به طیف گسترده‌ای از پرسش‌های عینی و ذهنی انسان‌ها می‌پردازد.

درباره کتاب صوتی اگر اشتباه کرده باشیم چه؟

کتاب صوتی اگر اشتباه کرده باشیم چه؟ جهان معاصر را طوری در پیش چشم نمودار می‌کند که گویی متعلق به سال‌های بسیار دور است.

چاک کلاسترمن سؤالاتی مطرح می‌کند که گرچه به نظر ساده هستند اما بسیار عمیق‌اند: تا چه میزان نسبت به درک خود از نیروی جاذبه اطمینان داریم؟ تا چه میزان نسبت به درک خود از زمان اطمینان داریم؟ ۵۰۰ سال آینده چه خاطره‌ای از موزیک راک به جا می‌ماند؟ تا چه میزان باید نسبت به درکمان از محتوای خواب‌هایی که می‌بینیم جدی باشیم؟ تا چه میزان باید نسبت به درکمان از تلویزیون جدی باشیم؟ آیا همهٔ رشته‌های ورزشی دست‌آخر روزی منقرض خواهد شد؟ آیا این احتمال وجود دارد که برجسته‌ترین هنرمندِ زمان ما کاملاً گمنام باشد (و یا حتی عجیب‌تر از آن، کاملاً نامی باشد، اما مورد بی‌احترامی قرار بگیرد)؟ آیا ممکن است به «دموکراسی» اهمیتی بیش از اندازه داده باشیم؟ و یا از همه زجرآورتر این سؤال که آیا ممکن است جادهٔ دانش به بن‌بست خورده باشد؟

مبنای این کتاب صوتی برپایهٔ اشتباه‌بودن است؛ اشتباه‌کردن انسان‌ها درمورد درک همهٔ چیزهایی که شاید همیشه آن‌ها را به‌عنوان معیارهایی استاندارد و فرضیاتی بدیهی در زندگی پذیرفته بودند. اکنون تمرکز کلاسترمن بر این است که طوری به زمان حال نگاه کنیم که گویی زمان گذشته است تا شاید بشود کمی بیشتر به اشتباهات خود پی برده و دیگر هر چیزی را همان‌طور که هست چشم‌بسته نپذیریم.

چاک کلاسترمن از تاریخ نظریه‌های علمی گرفته تا درک ما از نابغه‌های تاریخی و علاقهٔ جمعی به سرگرمی و ورزش‌های حرفه‌ای، همه چیز را با طنزی بی‌سابقه به چالش می‌کشد و درست همان لحظه که فکر می‌کنید در اشتباه بودید، شما را به همان پلهٔ اول بازمی‌گرداند. این شما و این هم جهان دیوانهٔ این نویسنده که در آن، چهره‌های برجسته، جهان‌های موازی، زمان، رؤیاها، دموکراسی، نمایش‌های تلویزیونی، ورزش، موسیقی و... از هم باز شده و دوباره از نو چیده می‌شوند.

شنیدن کتاب صوتی اگر اشتباه کرده باشیم چه؟ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

شنیدن این کتاب صوتی را به دوستداران کتاب‌هایی که به پرسش‌های ذهن بشر می‌پردازند، پیشنهاد می‌کنیم.

بخش‌هایی از کتاب صوتی اگر اشتباه کرده باشیم چه؟

«زبان از محتوا مقاوم‌تر است. عمر واژگان از تعاریفشان بیشتر است. آمار نشان می‌دهد در ۲۰۱۵ حدود ۶ درصد فروش موزیک متعلق به صفحهٔ گرامافون بوده است؛ اما مردم همچنان می‌گویند وقتی صحبت از مجموعهٔ موسیقی می‌شود فقط به سراغ «رکوردها»، «آلبوم‌ها» و (در مواقع نادر) «آلبوم‌های پرآهنگ» می‌روند. این حتی برای موسیقی‌ای که هرگز روی صفحهٔ گرامافون گذاشته نشده بود نیز صحت دارد. این گونه رکوردهای طولانی تا ۱۹۴۸ به مردم معرفی نشده بود و تقریباً تا دههٔ شصت میلادی از حیث تجاری اهمیت چندانی نیز نداشت. اما بعد از آن کلمهٔ «رکورد» ماهیتی کاملاً جداگانه برای خود پیدا کرد. از آن‌جایی که کتاب بسیار بسیار قدیمی‌تر است حماسهٔ گیلگمش چیزی حدود ۲ هزار سال قبل از میلاد مسیح به نگارش درآمد ــ محال است از این واژه در آینده استفاده نکنیم؛ حتی اگر معادل «کتاب» در آینده پاکتی باشد از داده‌ای تکه‌تکه‌شده که به طور مکانیکی مستقیماً به کورتکس مغز تزریق می‌شود. همچنین صفات کمکی بسیاری برای کلمهٔ کتاب وجود دارد که با آن‌ها می‌توان ریشهٔ لغت را در آورد («طرف تو عالم کتاب سیر می‌کنه»، «طرف خیلی خرخونه»، «اون آدمای پست بد انتقامی ازش می‌گیرن»). بسیاری از افراد هستند که از کتاب‌های فیزیکی برای قشنگیِ دکوراسیون خانه‌شان استفاده می‌کنند. کتابخانهٔ کنگره هم که احتمالاً با بمب هسته‌ای از بین خواهد رفت. این احتمال وجود دارد که در آینده‌ای خیلی دور افراد دیگر کتاب نخرند (و یا نخوانند) اما می‌شود (به طور امتحانی) فرض کرد مردمان آن عصر دست‌کم بدانند «کتاب» چیست: کتاب‌ها واحدهای جمع‌آوری‌شده‌ای هستند حاوی هر آنچه نویسنده در آن‌ها نوشته باشد. بنابراین، گرچه شاید نویسندگان آینده چیزی شبیه به آنچه اکنون بدان کتاب می‌گوییم تولید نکنند، اما همچنان همانی خواهد بود که جامعه به هر گونه اثری که تولید می‌کند اطلاق می‌کند.

[دلم می‌خواهد قول دهم بقیهٔ این کتاب مثل دو بند قبلی تا این اندازه موشکافانه و فرسایشی نباشد. می‌خواهم باور کنم دیگر هزاران لغت را برای توضیح این‌که چرا اسم‌های مختلف در تروپوسفر فرهنگی تبخیر نمی‌شوند خرج نکنم، اما نمی‌توانم قول دهم. کاملاً امکان دارد ــ دویست صفحه از الان به بعد ــ را به چیستیِ «غذا» اختصاص دهم و توضیح دهم غذا آن چیزی است که ما برای از گرسنگی نمردن به داخل دهانمان می‌ریزیم و بعد استدلال کنم که ما همیشه از غذا به عنوان چیزی که وجود دارد صحبت خواهیم کرد؛ اما هیچ نگران نباشید، هر جای کار خسته شدید به راحتی می‌توانید خواندن این کتاب را رها کنید؛ اما من نمی‌توانم.]

چند صفحهٔ پیش بود که نام رمان موبی‌دیک را آوردم و آن را مصداق بارز کتابی دانستم که مردم کاملاً در موردش اشتباه می‌کردند؛ دست‌کم در زمان حیات نویسنده‌اش؛ اما این بدان معنا نیست که هیچ کس خوب بودن این رمان را درک نمی‌کرد؛ چرا که حقیقتاً برخی قدر این اثر را نیک می‌دانستند. اما به طور کلی نکته این نیست. این ماجرا ربطی به سلیقهٔ شخصی افراد ندارد. آنچه هر فردی در ۱۸۵۱ در مورد موبی‌دیک فکر می‌کرد درست به همان اندازه بی‌معنا و بی‌ربط بود که هر فردی اکنون در مورد این اثر فکر می‌کند.»