دانلود و خرید کتاب صوتی بدن

کتاب صوتی بدن اثری از بن مدلاک یک سخنرانی تد است که با صدای رضا خاکی زمانی می‌شنوید. این کتاب به بررسی هوش مصنوعی انسان‌وار و حلقه مفقوده ماشین‌های حقیقتا هوشمند می‌پردازد. 

تِد (به انگلیسی: TED، مخفف Technology, Entertainment, Design) یک مجموعه همایش جهانی است که توسط بنیاد Sapling که سازمانی غیرانتفاعی خصوصی است، با شعار «ایده‌ها ارزش گسترش دارند»، برگزار می‌شود.

درباره کتاب صوتی بدن

هوش مصنوعی در یک تعریف کلی، به سامانه یا سامانه‌هایی گفته می‌شود که می‌تواند واکنش‌هایی مشابه رفتارهای هوشمند انسانی داشته باشند. رفتارهایی مانند درک شرایط پیچیده، شبیه‌سازی فرایندهای تفکری و شیوه‌های استدلالی انسان و پاسخ موفق به آن‌ها، یادگیری و توانایی کسب دانش و استدلال برای حل مسایل. هرچند ما به عنوان انسان، پیشرفت‌های بسیاری در این زمینه داشته‌ایم، اما باید مرتبا به خودمان یادآوری کنیم که ما هنوز حتی یک قدم هم به هوش مصنوعی انسان‌وار نزدیک نشدیم. دلیل این موضوع بسیار ساده است: ما حلقه مفقوده‌ای در ماشین‌های هوشمند داریم. می‌توانید حدس بزنید این حلقه مفقوده چیست؟ 

بن مدلاک این موضوع را در کتاب صوتی بدن به طور کامل می‌شکافد و توضیحاتی درباره آن می‌دهد. توضیحاتی که ذهن ما را درباره این موضوع روشن‌تر از پیش می‌کند. 

کتاب صوتی بدن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

شنیدن کتاب صوتی بدن را به تمام علاقه‌مندان به تکنولوژی و دوست‌داران علوم مربوط به کامپیوتر و هوش مصنوعی، پیشنهاد می‌کنیم. 

بخشی از کتاب صوتی بدن

آدم وسوسه می‌شود اینطور فکر کند که ذهن لایه‌ای است که روی یک‌سری ساختارهای شناختیِ بنیادی‌تر کشیده شده. به هر جهت، طبق تجربه، ما موجوداتی آگاهیم؛ و این احساسی است که با شنیدن ضربان قلب‌ یا قاروقور شکم‌ فرق دارد. اگر بشود فعل‌و‌انفعالات مغز را بیرون کشید و طبقه‌بندی کرد، شاید بتوان چیزی دقیقاً شبیه به همان لایه‌ی فوقانی ساخت و با دور زدن تنِ گوشتین و درهم‌و‌برهمی که مشخصه‌ی حیات ارگانیک است، به هوش مصنوعی انسان‌وار دست پیدا کرد.

من جذبه‌ی این دیدگاه را متوجهم، چون خودم از بنیانگذاران «سوئیفت‌کی» (SwiftKey) بودم، یک شرکت برنامه‌نویسیِ نرم‌افزارهای پیش‌بینی متن که توسط مایکروسافت خریداری شد. قصد ما این است که از فرآیندهای شگفت‌آوری که انسان‌ها به واسطه‌شان قادر به فهم و دست‌کاری در زبان هستند، تقلید کنیم. اندک‌ پیشرفت‌هایی هم در این زمینه کرده‌ایم: افتخار این را داشتیم که بین سال‌های 2012 تا 2014، یک سیستم ارتباطی جدید و ظریف برای استفان هاوکینگ ساختیم. اما با وجود دستاوردهای دلگرم‌کننده‌مان، بیشتر وقت‌ها به خودم متذکر می‌شدم که ما فعلاً به هیچ عنوان به هوش مصنوعیِ انسان‌وار حتی نزدیک هم نشده‌ایم. چرا؟ چون مدل لایه‌ای از شناخت اشتباه است. امروزه اکثر پژوهشگرانِ هوش مصنوعی، تکه‌ی اصلی پازل را گم کرده‌اند: بد‌ن داشتن.

در همان ابتدای تأسیس رشته‌ی هوش مصنوعی در دهه‌ی 1950، سمت‌وسوی اوضاع از مسیر درستش خارج شد. دانشمندان علوم کامپیوتر تصمیم گرفتند که از طریق ایجاد سیستم‌های منطقی مبتنی بر نماد، بکوشند از استدلال آگاهانه تقلید کنند. این روش بر ایجاد تناظری بین نهاده‌های جهان واقع و کدهای دیجیتال مبتنی بود تا بدین‌وسیله مدل‌هایی مجازی از محیط پیرامون ایجاد شود؛ مدل‌هایی که بعداً می‌شد آنها را باز بر جهان خارج پیاده کرد. مثلاً شما با استفاده از منطق نمادین می‌توانید ماشینی بسازید که با کدگذاری یک گزاره‌ی مشخص از طریق یک فرمول ریاضی، «یاد بگیرد» که گربه یک حیوان است. چنین فرمول‌هایی را می‌توان در قالب گزاره‌های پیچیده‌تری جمع کرد که به سیستم امکان دستکاری و آزمودن گزاره‌ها را هم بدهد – مثلاً اینکه آیا گربه‌ی کاملاً معمولی‌تان به بزرگی اسب هست یا نه، یا اینکه آیا احتمال دارد که به دنبال یک موش بدود یا نه.

این روش در برخی محیط‌های ساده‌ی ازپیش‌چیده‌شده، موفقیت‌های اولیه‌ای هم به دست آورد: در شِردلو SHRDLU، جهان مجازی‌ای که توسط دانشمند علوم کامپیوتر، تِری وینوگراد بین سال‌های 1968 تا 70 در دانشگاه MIT صورت‌بندی شد، کاربران می‌توانستند به کامپیوتر بگویند که برخی اشیای ساده مثل کُره یا مخروط را جابجا کند. اما وقتی پای مسائل این‌جهانی در میان باشد که در آنها نمادهای خوش‌تراش، قافیه را به تعریف‌های ناواضح و هزاران‌هزار سایه‌روشن تفسیر می‌بازند، منطق نمادین به طرز مأیوس‌کننده‌ای ناکافی است.