کتاب وحدت اسلامی در نگاه اهل بیت (ع)

وحدت اسلامی در نگاه اهل بیت (ع) کتابی به قلم شیخ حسین الراضی است که با ترجمه دکتر حجت‌الله فسنقری  و ام‌البنین قزلسفلو منتشر شده است.

اتحاد و وحدت امت اسلامی به منزله قدرت و دژی نفوذناپذیر در برابر رخنه دشمنان است؛ دشمن، شبانه روز در تلاش است تا از یک‌سو بر منابع امت اسلامی تسلّط یابد و از سویی دیگر مانع گسترش و انتشار اسلام شود؛ بنابراین امت اسلامی با انواع مختلف تهاجم‌های فکری، فرهنگی و نظامی روبروست؛ منظور از تهاجم فکری همان شبیخون فرهنگی است که همه مذاهب و فرقه‌های مختلف اسلام اعم از شیعه و سنی و عرب و عجم را مورد تهدید قرار می‌دهد. هم‌چنان که جنگ نظامی در کشورهای اسلامی نیز به نفع دشمن است و بارزترین نمونه آن، اتفاقاتی است که در فلسطین، افغانستان و عراق در حال وقوع است؛ پس دشمن، فساد را رواج داده و منابع مسلمانان را به یغما می‌برد و پیوسته برای چپاول کشورهای اسلامی نقشه می‌کشد.

نویسنده می‌گوید آیا زمان آن فرا نرسیده که امت اسلامی متحد و یک‌دل شوند و در شرایط حساس امروز که پیشرفت هر امتی در گرو اتحاد و هم‌صدایی است، هم‌چون بنیانی باشند که یکدیگر را تقویت و حمایت می‌کنند و دوشادوش همدیگر به پیش می‌روند

آیا امروز نباید دو فرقه سیاسی شیعه و سنّی با یکدیگر دست اتحاد و برادری دهند و سیاستی که در گذشته عامل جدایی آنان بوده است، امروز آنان را به یکدیگر پیوند دهد؟! چرا که میان این دو فرقه و سایر فرقه‌های اسلامی چنان اختلاف اساسی و مهمی در اصل دینشان وجود ندارد که باعث جدایی و تفرقه آنان شود؛ چون خدا، قرآن و پیامبرشان یکی است و اختلافات فقهی آنان اختلافاتی بر اساس اجتهاد مجتهدان است که این نوع اختلاف نظر در درون هر یک از مذاهب پنج‌گانه نیز وجود دارد و همه فقها به این نوع اختلاف نظر واقف هستند.

مهم‌ترین محورهایی که در این کتاب مورد بررسی قرار می‌گیرد، عبارتند از:

۱. برخی از عوامل و اسباب اختلافات، انحطاط و عقب‌افتادگی امت اسلامی؛

۲. چگونگی قدرت‌یافتن یک امت؛ آیا اتحاد عامل قدرت است یا تفرقه؟! «وَ لَا تَنَازَعُوا فَتَفْشَلُوا وَ تَذْهَبَ رِیحُکُم.»

۳. نقش و پافشاری پیامبر اکرم بر اتحاد امت اسلامی؛

۴. نقش امام موحدان و امیر مؤمنان علی بن ابی‌طالب در جهت اتحاد و همبستگی امت اسلامی، با وجود مخالفت‌های شدیدی که با بسیاری از اتفاقات زمان سه خلیفه پیش از خود داشت؛

۵. نقش امام حسن مجتبی برای آرام کردن شرایط و اوضاع سیاسی در جهت حفظ آرامش و اتحاد همه مؤمنان و مسلمانان؛

۶. نقش سرور شهیدان، امام حسین به عنوان نماد و منادی همیشگی وحدت تمام امت اسلامی؛

۷. بیان نقش علما در یکپارچگی امت و اشاره به برخی از آنان از جمله شیخ بهایی؛

۸. بررسی چگونگی تعامل با دیگران - منظور از دیگران، کسانی هستند که از نظر دینی، مذهبی، سیاسی، اجتماعی و غیره با شما اختلاف نظر دارند - و نحوه تعامل پیامبر اکرم و جانشین بر حقش با آنان؛

۹. و در پایان: نقش علمای برجسته شیعه در حفظ اتحاد اسلامی و جلوگیری از اهانت، توهین، استفاده از الفاظ ناشایست و تعرّض به سایر مسلمانان؛

 خواندن کتاب وحدت اسلامی در نگاه اهل بیت (ع) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 علاقه مندان به مباحث عقیدتی و سیاسی  مخاطبان این کتاب‌اند.

 بخشی از کتاب وحدت اسلامی در نگاه اهل بیت (ع)

یکی از ضرورت‌های اجتناب‌ناپذیر برای انسان‌ها، هم‌زیستی با کسانی است که افکار، باورها و دینی متفاوت از آنان دارند.

خداوند متعال فرمود:

وَ إِذْ أَخَذْنَا مِیثَاقَ بَنِی إِسْرَائِیلَ لَا تَعْبُدُونَ إِلَّا اللَّهَ وَ بِالْوَالِدَینِ إِحْسَانًا وَ ذِی الْقُرْبَی وَ الْیتَامَی وَ الْمَسَاکِینِ وَ قُولُوا لِلنَّاسِ حُسْنًا وَ أَقِیمُوا الصَّلَاةَ وَ آتُوا الزَّکَاةَ ثُمَّ تَوَلَّیتُمْ إِلَّا قَلِیلًا مِنْکُمْ وَ أَنْتُمْ مُعْرِضُونَ.

«و زمانی که از بنی‌اسرائیل پیمان گرفتیم که جز خداوند یگانه را پرستش نکنید و به پدر و مادر و نزدیکان و یتیمان و بینوایان نیکی کنید و با مردم به نیکی سخن بگویید و نماز را برپا دارید و زکات بدهید. سپس همه شما - جز عده کمی - سرپیچی کردید و روی‌گردان شدید.»

در این دوره‌ای که مسائل به هم گره خورده، مسافت‌ها کوتاه شده، منافع و مصلحت‌ها باهم تداخل پیدا کرده و جهان به یک دهکده تبدیل شده است، طبیعتاً انسان اجتماعی گریزی از معاشرت با دیگران ندارد، از این رو مسلمانان و مؤمنان که بخشی از این جهان را شکل می‌دهند نیز باید با سایر جهانیان در ارتباط باشند، پس دو راه وجود دارد: یکی دوری و گوشه‌گیری از جامعه و اکتفا به خود و راه دوم پیوستن به جامعه و معاشرت و ارتباط خوب و اخلاق‌مدارانه با دیگران.

بدون تردید راه دوم بسیار بهتر و پسندیده‌تر از راه اول است.

اسلام؛ آیین و دینی است که خداوند برای زندگی بشری و انسانی برگزیده است و خداوند بهتر از خود انسان مصلحت او را می‌داند و در کشاکش زندگی، راه‌های گوناگون از جمله وطن مشترک داشتن با دیگران را پیش روی او قرار داده است به همین دلیل از انسان تعهد گرفته است که به قواعد ضروری و اساسی در شکل‌گیری جامعه صالح پایبند بوده و با دیگران انسجام و همبستگی داشته باشد.

این آیه شریفه یکی از نمونه‌هایی است که خداوند متعال در همین رابطه بیان فرموده است از جمله:

۱. عبادت خدای یکتایی که شریکی ندارد. این، یکی از عناصر عقیدتی تخلف‌ناپذیر است؛

۲. نیکی و احسان به والدین خواه دیندار باشند خواه بی‌دین؛

۳. نیکی به خویشاوندان؛

۴. احسان به یتیمان؛

۵. نیکی به مسکینان؛ سه مورد اخیر یعنی احسان به خویشان، یتیمان و مسکینان، اگرچه گاهی اوقات مستحب است، اما در بسیاری از موارد واجب می‌باشد و عهد و پیمان‌گرفتن خداوند درباره آن با واجب‌بودنش تناسب دارد، چرا که موضوعی مهم و ضروری است.

۶. گفتگوی خوب و نیکو با همه مردم؛

۷. برپایی نماز؛

۸. پرداخت زکات.

نام‌بردن از بنی‌اسرائیل در این آیه و عهد و پیمان گرفتن از آنان به معنای منحصر شدن این تعهد به آن قوم و مُعاف بودن دیگران نیست.