کتاب جمهوری مقدس

کتاب جمهوری مقدس نوشته محمد قوچانی است. کتاب جمهوری مقدس را انتشارات نقش‌ و نگار منتشر کرده است. این کتاب برش‌های جالبی از تاریخ جمهوری اسلامی ایران است که برای مخاطبان بسیار جذاب است.

درباره کتاب جمهوری مقدس

تاریخ جمهوری اسلامی، متنی نه تنها برای بازکاوی خاطره قدرت، که جهت مطالعه تجربه حاکمیت یک ایدئولوژی است. ایدئولوژی جمهوری اسلامی گرچه طی بیست سال خویش گونه‌های متفاوتی از گرایش‌های سیاسی، جهت‌گیری اجتماعی و رجال حکومتی را تجربه کرده اما بنیادی ثابت و سرشتی واحد داشته است. بنیاد این نظام سیاسی بر پایه آمیزه سنت و انقلاب شکل گرفته است. در حالی که به نظر می‌رسید انقلاب به عنوان مفهومی مدرن قابلیت آمیزش با سنت را نداشته باشد، و در حالی که گمان می‌شد روحانیان به عنوان اصلی‌ترین حامیان سنت سر سازش با مفاهیم شالوده‌شکنانه مدرنیسم نداشته باشند، انقلاب اسلامی به وقوع پیوست و جمهوری اسلامی تأسیس شد. این هر دو اما به زودی دستخوش تحولات شدند؛ تحولاتی که همپای دگردیسی گفتمان حاکم بر جهان بود. جمهوری اسلامی گرچه بر پایه خودبسندگی و رهایی از همه جهان بنا شده بود، به سرعت چیرگی گفتمان حاکم بر جهان را پذیرفت تا ذیل آن به حیات خویش ادامه دهد. این کتاب برش‌هایی از تاریخ جمهوری اسلامی ایران است. جمهوری مقدس درآمدی بر طرح تاریخ‌نگاری جمهوری اسلامی است: نظامی که در بیست سال راه صد سال را پیمود

خواندن کتاب جمهوری مقدس را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به تاریخ معاصر پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب جمهوری مقدس

آنان که رئیس جمهور نشدند

دوره اول: ۱۳۵۸، ترور، سکوت، فرار

نخستین دوره انتخابات ریاست جمهوری اسلامی ایران زیر سایه یک رقابت ناتمام آغاز شد: رقابت ابوالحسن بنی‌صدر و جلال‌الدین فارسی. ابوالحسن بنی‌صدر، که از سوی روشنفکران لیبرال حمایت می‌شد، در این انتخابات در برابر جلال‌الدین فارسی نامزد حزب جمهوری اسلامی قرار داشت؛ حزبی که در حقیقت ائتلافی از نیروهای مذهبی محسوب می‌شد. این ائتلاف به توصیه امام خمینی از معرفی رهبران روحانی تراز اول خود (به ویژه آیت‌الله بهشتی دبیر کل حزب) به عنوان نامزد مقام ریاست جمهوری خودداری کرده بود. (در آن زمان هنوز بنیانگذار جمهوری اسلامی معتقد بودند روحانیون نباید مقام اجرایی داشته باشند) و در نتیجه فارسی را به عنوان نامزد خود معرفی کرد. فارسی اما متهم به غیر ایرانی بودن شد. حتی هواداران بنی‌صدر او را متهم کردند که نام اصلی‌اش حکمت‌الله باران چشمه است. فارسی در خاطراتش به نقل از امام می‌نویسد: 

برای من مهم نیست چه کسی رئیس جمهور می‌شود، اما نمی‌خواهم شبهه‌ای در مورد اولین رئیس جمهور پیش آید.

در نتیجه بنی‌صدر نامزد بی‌رقیب نخستین دوره انتخابات ریاست جمهوری شد. حزب جمهوری اسلامی عملاً از حسن حبیبی، نامزد جناح چپ نهضت آزادی (که توانسته بود مهدی بازرگان را از نامزدی منصرف سازد) حمایت کرد و جامعه روحانیت مبارز تهران از ابوالحسن بنی‌صدر حمایت کرد. در این دوره از انتخابات ۱۲۴ نفر برای کاندیداتوری ثبت‌نام کردند که در نهایت هشت نفر به رقابت پرداختند: ابوالحسن بنی‌صدر، حسن حبیبی، احمد مدنی، کاظم سامی، داریوش فروهر، صادق قطب‌زاده، صادق طباطبایی و محمد مکری. همچنین حسن آیت نیز که در ابتدا نامزد انتخابات شده بود از رقابت کناره گرفت. او که در سال ۱۳۶۰ ترور شد عضو حزب جمهوری اسلامی بود. آیت از هواداران آیت‌الله کاشانی و مخالفان محمد مصدق بود که مدتی در حزب زحمتکشان عضویت داشت. صادق قطب‌زاده که پس از انقلاب اسلامی مسئولیت‌هایی چون سرپرستی سازمان صدا و سیما و نیز وزارت خارجه را برعهده گرفت، در این انتخابات ۴۸۰۰۰ رأی (کمترین میزان آرا) را به دست آورد. وی اندکی بعد به دست داشتن در کودتایی علیه جمهوری اسلامی، با همکاری فرزند آیت‌الله شریعتمداری، متهم و اعدام شد. کاظم سامی نخستین وزیر بهداری جمهوری اسلامی نیز در این انتخابات ۸۹۰۰۰ رأی به دست آورد. او که عضو مرکزیت جاما یکی از گروه‌های ملی -مذهبی بود، در آذرماه سال ۱۳۶۷ ترور شد.