تا ۸۰٪ تخفیف خرید اشتراک ۴۶هزار کتاب | با هم برای کتابخانه‌ها در ۱۰سالگی طاقچه

کتاب آسو

نویسنده:محمد‌امین پورحسینقلی

انتشارات:انتشارات آرنا

دسته‌بندی:

امتیاز:

۴.۴از ۳۹۱ رأیخواندن نظرات

۴٫۴

(۳۹۱)

خواندن نظرات

معرفی کتاب آسو

محمد‌امین پورحسینقلی( -۱۳۵۹)، نویسنده است. در بخشی از این رمان تاریخی می‌خوانیم: «دومین روز از جشن «آبانگان» بود و شهر «گَنگ‌وَر» مثل همه‌سال شلوغ شده بود. بزرگان قبایل با کاروان‌های خود، در دشت مقابل معبد آناهید، سیاه‌چادرهایشان را برپا کرده بودند. اما جشن آن سال ظاهرش فرق می‌کرد. در تالار اصلی معبد، به جای آوای نیایش، صدای خفیف همهمه‌ای می‌آمد که با صدای جریان آبی که بر کف معبد روان بود، عجین شده بود. تالار معبد دالانی عریض داشت پوشیده در ستون‌های قطور و سقفی طاقی‌شکل از قطعه‌های تراشیده سنگ خارا. از بالا و پایین تالار، جوی‌های کوچکی در کف سنگی معبد تراشیده بودند که آب چشمه‌ای مقدس را به درون معبد می‌آورد و به حوض بزرگ ولی کم‌عمقی در وسط معبد می‌برد. در دو سوی تالار، ردیف‌به‌ردیف، سکوهایی برای نشستن فراهم آورده بودند تا مغان و بزرگان قبائل بر آن بنشینند. در صدر آن انجمن و درست زیر محراب معبد، مردی جوان بر سکویش نشسته بود. دستانش بر زانوها بود و به نجواهای پیرمردی گوش می‌داد که در سمت چپش ایستاده بود. پیرمرد لباسی چین‌دار و گشاد چون سایر بزرگان به تن داشت و گذر ایام، موهای سر و صورتش را یکسره سفید کرده بود. اما «کیاکیسر»، برخلاف وزیرش هنوز جوان بود. لباس ساده و بی‌پیرایه‌ای بر تن داشت و موهای بلند و در‌هم‌پیچیده‌اش را با نواری بر پیشانی بسته بود. صورتش ته‌ریش زبری داشت و سبیل‌های پرپشت و مردانه‌اش هنوز سیاه بودند. با چشمان نافذش، تک‌تک آن مردان پیر و جوان را برانداز می‌کرد. زیر نور مشعل‌ها، سایه‌های مبهمی از چهره‌ها می‌دید و دلش می‌خواست بداند در پس آن چهره‌های گرفته، چه می‌گذرد».

نظرات کاربران

مشاهده همه (۲۳۷)

zahra

۱۳۹۶/۰۶/۰۶

من به حدی تحت تاثیر جذابیت وزیبایی متن قرار گرفته ام که نمیتوانم با کلمات بیان کنم. دست سرنوشت آسوی نوجوان را از سرزمین مادها به شوش پایتخت حکومت ایلام باستان می کشاند تا سواد بیاموزد اما به ناگهان سپاه آشوری

- بیشتر

Mohammad

۱۳۹۷/۰۷/۱۲

روایتی زیبا و دلنشین ، و صد البته بسیار جذاب ، ولی ای کاش پایان شخصیت یافا طور دیگری نوشته می شد ... پایان غم انگیزی داشت.

mohamad

۱۳۹۷/۰۴/۲۳

یک رمان فوق العاده ک از خیلی از رمانهای خارجی بهتره.

my book

۱۳۹۶/۱۱/۲۴

فوق العاده!واقعا الان ک کتاب رو تموم کردم نمیدونم چجوری از کلمات واس توصیف کتاب استفاده کنم!فقط ای کاش انتهای کتاب به این سرعت جمع بندی نمیشد میشد آخر داستان رو پر و بال بیشتری داد... از نویسنده این اثر درخواست

- بیشتر

POORYA98

۱۳۹۶/۱۰/۱۰

سلام من کتاب تموم کردم عالی و جذاب بود ممنون بابت اینکه یه دو هفته ای سرگرممون کردید فقط خواهشا کتاب آسو2هم نشر کنید 😃

alireza72

۱۳۹۷/۱۲/۱۶

به جرات میتونم بگم بهترین رمانی بود که تالا خوندم. اگر مجراهای شخصیت های اصلی رو با دقت دنبال کنید رمان بسیار خوب تموم میشه. به اندازه ای خوب که من از خوشحالی گریه کردم 👌👌 ایکاش این نویسنده خوش

- بیشتر

Arefe

۱۳۹۸/۰۲/۰۶

این کتاب عااالیه😊 همیشه دنبال یه کتاب میگشتم که بتونم ایران باستان رو برای خودم مجسم کنم. کاش بتونن انیمیشن یا فیلمش رو بسازن

احمدرضا نوری

۱۳۹۶/۰۹/۲۹

عالی

Helena Heiat

۱۳۹۸/۰۲/۰۷

بعد از مدت ها کتابی خوندم که کلی کیف کردم نویسنده ی این داستان اطلاعات تاریخی خوب و دقیقی داشتن گرچه رشته ی تحصیلیشون نه ادبیات هست و نه تاریخ و نه معماری ولی خیلی زیبا شرح دادن . اینقد لذت بردم

- بیشتر

asgari33

۱۳۹۷/۰۷/۰۲

خیلی خب بود. به نظرم نثر خوبی داشت. البته من ادیب نیستم ولی به عنوان یه خواننده از متن روان و در عین حال زیبای این کتاب واقعا لذت بردم. هیچ جایی از خواندنش خسته نشدم. خدا قوت به نویسنده.

- بیشتر

بریده‌هایی از کتاب

مشاهده همه (۱۴۳)

«هر جنگی آزادی نمی‌آورد... اولین چیزی که می‌آورد خون است...»

my book

آسو با لحنی که ناگهان پرحرارت شده بود، پاسخ داد: «ما خدای خورشید را‌ نمی‌پرستیم.» شیموت با تعجب گفت: «خدای خورشید که مقتدر و روشنایی‌بخش است!» -آئین ما پرستش آفریدگار یگانه، مزداست. ما فقط یک خدا را نیایش می‌کنیم. شیموت با تعجب گفت: «یک خدا؟» -آری. مزدا قدرتی یکتا و آسمانی است. شیموت چینی به پیشانی انداخت: «یعنی این یک خدا به تنهایی همه جهان را اداره می‌کند؟» آسو با اشتیاق گفت: «او بی نیاز است. صفتی که او را خدا کرده، همین بی‌نیازی است.»

هنرمند هنردوست

انسان اگر نیک باشد، سرانجامش هم به نیکی خواهد بود.

«روزگار غریبیست و مردمانش هر روز سنگدلتر می‌شوند. اما نمی‌دانند دست تقدیر به دنبال همه است.»

fateme

آنچه رفته را نمی‌توان باز آورد. ولی آنچه که هست را می‌توان دو‌دستی چسبید.

🌹Nilou🌹

«انسان چه بی‌نواست... چون غذا نباشد گرسنه است و چون آب نباشد تشنه... دیو بیماری بر او هجوم می‌آورد و سختی روزگار بر زانوها خمش می‌کند... برهنه از مادر زاده شده و برهنه در خاک خواهد خفت. بدی بر او چیره است و غم بر نهادش ابدی است. چه بی‌نواست انسان...»

شادمهر

زیر لب زمزمه کرد: «از بزرگی این بیابان می‌ترسم...» یافا نگاهش را روی چهره پسر جوان سُراند و با خنده گفت: «اگر تو باشی من از چیزی نمی‌ترسم.»

my book

«روزگار غریبیست و مردمانش هر روز سنگدلتر می‌شوند. اما نمی‌دانند دست تقدیر به دنبال همه است.»

هنرمند هنردوست

جوان، پیر می‌شود و صورت صاف و شادابش پژمرده می‌شود. چشمهایش را می‌چرخاند و می‌بیند که ناگهان خمیده شده است و نفهمیده برای چه آمده و چه کرده و چه دستی او را به چه سویی کشانده است!

کامکار

آدمها به این دنیا می‌آیند و روزی هم می‌روند. اما نه آمدنشان به اختیار خودشان است و نه رفتنشان. در میان این آمدن و رفتن، و در زمانی کوتاه که سرنوشت، بودن را بجای نیستی به آنها هدیه داده، چه می‌کنند؟ مرد برای زندگی خودش و خانواده‌اش، فرسوده می‌شود. زن بعد از آنکه چند شکم زائید، تکیده می‌شود. جوان، پیر می‌شود و صورت صاف و شادابش پژمرده می‌شود.

my book

سرگذشت آب و آتش؛ مهرگان

سپاه گمشده کمبوجیه و یازده داستان دیگر