کتاب باور

کتاب باور نوشته دیگو سیمئونه با ترجمه رضا کریمی منتشر شده است این کتاب روایت سرنوشت دیگو سیمئونه بازیکن آرژانتینی فوتبال است که سابقه بازی در ۱۰۶ بازی ملی در این تیم را دارد. او هم‌چنین بازیکن و مربی تیم اتلتیکو و مادرید هم بوده است.

درباره کتاب باور

وقتی پسربچه‌ای فوتبال را آغاز می‌کند، مثل یک تردست به نظر می‌رسد که خودش را وقف یک بازی انفرادی کرده است؛ اما بعد می‌فهمد که فوتبال ورزشی تک‌نفره نیست و باید با دیگران و افراد دیگری که جلوتر از او هستند، بازی‌کرد. بعد رقابت را شروع می‌کند و تنها چیزی که به دنبال آن است، غلبه به دیگران است. در هشت یا نه سالگی اصلا به فکر تیم نیست. خیلی زود منطقه‌ای حساس درون زمین بازی را انتخاب می‌کند و کم‌کم یاد می‌گیرد در این شرایط با دیگران کنار بیاید. کتاب باور روایت یکی از این کودکان است که می‌خواهند سرنوشت ورزشی‌شان را بسازند.

خواندن کتاب باور را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌ندان به فوتبال مخصوصا فوتبال آرژانتین پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب باور

از آن سال‌ها اتفاقی زیبا را به یاد دارم. در تیم جوانان بودیم و با تیم بزرگسالان مسابقه داشتیم و سرمربی تیم اول، ویکتوریو اسپینتو بود که در سن هفتاد سالگی به عنوان یک قهرمان در فوتبال شناخته می‌شد. من بچه بودم و در گروه هشتم قرار داشتم. وسط بازی، اسپینتو بازی را قطع کرد و به من گفت: «سیمئونه! بیا!» به میانهٔ زمین، یعنی جایی که او ایستاده بود، رفتم و او سنم را پرسید. به او گفتم: «چهارده» بعد به من گفت: «تو دو سال دیگه به تیم اول می‌رسی». با توجه به اتفاقاتی که پس از آن افتاد، باید بگویم انگار او آینده را می‌دید.

بازی کردن با پسرانی که از من بزرگتر بودند، باعث شد در وضعیتی قرار بگیرم که مجبور به تفکر و استدلال بشوم.

بازیکن در سال‌های آغازین بازی‌اش ارتباط بین بازی انفرادی و بازی در تیم را تجربه می‌کند. فوتبال مثل زندگی است؛ چون در زندگی باید مثل فوتبال بین مسائل فردی و اجتماعی ارتباط ایجاد کرد. برای اولین‌بار در سال‌های شکل‌گیری فرم فوتبالم در وِلِز یادگرفتم که هدف جمعی چیست و چگونه باید به وظایفی که سیستمی جمعی را می‌سازند توجه کنم. آن‌جا هرکسی باید مثل قطعه‌ای از سیستم وظیفه‌اش را انجام بدهد؛ اما وجود خود قطعات به تنهایی هیچ ارزشی ندارد.

اولین تاکتیک‌های سازمان‌دهی که یاد گرفتم، ۲-۱-۳-۴ بود که به شکل یک قلاب بود و دو مهاجم، کم و بیش در کنار بودند؛ و ۳-۳-۴ که تقریبا سیستم مرسوم آن زمان بود که دو تا از پسران در دو طرف، یک شماره ۹ در جلو، دو بازیکن در کنار و سه بازیکن، یعنی یک بازیکن پست ۵ و یک بازیکن پست ۱۰، و یک بازیکن پست ۸ در مرکز زمین بازی می‌کردند. نمی‌دانم نقشه روشنی از بازی داشتم یا نه. اما هرروز در حال شکل‌دهی به فرم فوتبالی خودم و یادگیری چیزهایی آموزنده بودم. خوش‌شانس هم بودم؛ چون از زمان کودکی که فوتبال را آغاز کردم تا وقتی که به لیگ برتر کشور رسیدم، به جز دروازه در تمامی پست‌های زمین مثل پست ۲، ۳، ۴، ۶، ۸، ۵، ۹ و ... بازی کردم. چرا؟ چون چیزی بود که باید تجربه‌اش می‌کردم.