کتاب نقد کی است؟

کتاب نقد کی است؟ نوشته  منتقد ادبی، حسین رسول زاده به چاپ انتشارات روزنه است. این کتاب مجموعه‌ای از کتاب ها و مقالات نویسنده است که معنا و مفهوم حقیقی نقد، جایگاه آن و  رابطه‌ی میان نقد و اثر را جستجو می‌کنند، این کتاب بعضی آثار ادبی را مبنا قرار داده است و با رویکرد‌های متفاوت نقد ادبی آن‌ها را بررسی می‌کند.

درباره کتاب نقد کی است؟

در جهان امروز نقد ادبی جایگاه متفاوتی از نظر شخصی دارد. با انتخاب رویکرد و بررسی اثر و ذکر مثال از متن می‌توان یک اثر را بررسی کرد بدون دخالت نظر شخصی و اعمال نظر. این کتاب سعی دارد خاستگاه نقد و ویژگی‌های آن را بررسی کند و در عین حال با رویکردهای متفاوت به سراغ آثار ادبی برود و نشان دهد نقد ادبی از ساخت اثر جدا نیست و هر کدام که باشد به ضرورت دیگری را با خودش همراه دارد.

خواندن کتاب نقد کی است؟ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام پژوهشگران ادبیات و علاقه‌مندان به نقد ادبی پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب نقد کی است؟

ما نقد، متن است و متن واقعیتی‌ست هرچند برخاسته از زمینه‌ها ولی رهیده از آن‌ها. همین است که متن می‌تواند از خاستگاه‌هایش جدا شود و بیرون از زمینه‌ها به حیات خود ادامه دهد. آن‌ها را درنوردد، بر آن‌ها پیشی بگیرد و بدین ترتیب برخاستگاه‌ها که پیش از متن بوده‌اند، پیشی می‌گیرد و آن‌ها که همواره پیشابودگیِ خود را یادآوری می‌کنند، بیش از پیش از متن که پیش می‌رود، پس می‌مانند. متن پیشاهنگ می‌شود و جهان که پیشابودِ متن بود، پیش نمی‌رود. طبیعت که پیش از هنر و خاستگاهِ هنر بود، بدان گونه که هنر را به تقلید از خود وامی‌داشت – بدان‌گونه که ارستو گفت هنر از طبیعت تقلید می‌کند – اکنون خود از هنر تقلید می‌کند، بدان‌گونهاسکار وایلد گفت. زمانی اگر با دیدن یک تابلوی نقاشی بانگ برمی‌آوردیم «آه... عین طبیعت است» اکنون با دیدن طبیعت، شادمانه می‌گوییم «آه... عین نقاشی‌ست» زمینه‌ها گم شده‌اند، خاستگاه‌ها دور شده‌اند، ژانرها درهم خزیده‌اند، از خود رهیده‌اند و دیگر هیچ «بوده‌ای» به صرف پیش‌بودگی بر هیچ «شده‌ای» به صرف پس‌شدگی فرمان نمی‌راند. متن، هر چه باشد – چون ما نمی‌توانیم دقیقاً آن‌گونه که رویای مدرنیستم بود، چیستیِ متن را تعیین و تعریف کنیم – برشالودهٔ گسست، شکل می‌گیرد. از این منظر، همان‌طور که اثر به مثابه متن با گسست از نظام علت و معلولی بیرونی، جهان مستقل خود را می‌آفریند، نقد نیز هم‌چون متن با خروج از جهان اثر، خودبسندگیِ خود را پی می‌نهد. بنابراین، نقد هرچند که اثر را می‌کاود اما نوشتاری دربارهٔ اثر نیست. همان‌طور که اثر که جهان را به پرسش می‌کشد و آن را جست‌وجو می‌کند، به نوشته‌ای دربارهٔ جهان تنزل پیدا نمی‌کند. نقد، آفرینشی‌ست خودبسند. نه فقط بنا به آن‌چه پیشتر نوشتم، بلکه از این رو نیز که نقد، قطع‌نظر از ساخت و جنس اثر – که ممکن است برساخته از رنگ و بوم (نقاشی)، فیلم و نور (سینما)، سنگ و رنگ (مجسمه‌سازی)، واژگان و صفحه (شعر و داستان) و... باشد – تنها در زبان اتفاق می‌افتد.