کتاب شکل‌گیری تئاتر رئالیستی در ایران و چند مقاله دیگر

شکل‌گیری تئاتر رئالیستی در ایران و چند مقاله دیگر نوشته غلامحسین دولت‌آبادی مجموعه مقالاتی با موضوع تئاتر با تاکید بر تئاتر رئالیسیتی ایران است. در دهه‌ی بیست، با سقوط حکومت رضاشاه، فضای فکری و سیاسی کشور باز شد و نویسندگان و هنرمندان توانستند از شرایط ایجاد شده به نفع پیشرفت هنر در ایران سود جویند. 

در این دهه اتفاقات بزرگی در ادبیات و تئاتر ایران اتفاق افتاد. این دوره، دوره‌ای پُرتلاطم است. تا سال ۲۷ آزادی نسبی برقرار است؛ روزنامه‌ها و سازمان سیاسی و صنفی پدید می‌آید، هدایت بوف کور را می نویسد، نیما مهم‌ترین شعرهای نوی خود را منتشر می‌کند، انجمن نوگرایان اران شکل می‌گیرد، نخستین کنگره‌ی نویسندگان در سال ۱۳۲۵برگزار می‌شود و بنیان اندیشه‌ی ادبیات و تئاتر نوین ایران با تکیه بر جهان‌بینی چپ و در قالبی رئالیستی شکل می‌گیرد. در پی این دگرگونی‌ها تئاتر هم در ایران دچار تغییراتی می‌شود و به سمت و سوی آثاری همچون باغ آلبالوی چخوف، کسب‌وکار میسیز وارن اثر برنارد شاو و بسیاری آثار چپ‌گرای دیگر می‌رود و کسانی همچون عبدالحسین نوشین به‌طور جدی به تئاتر رئال روی می‌آورند. و بعد از او شاهین سرکیسیان و در اواخر دهه ۳۰ مصطفی اوسکویی از شاگردان نوشین کسانی هستند که تئاتر رئالیستی را در ایران رونق می‌بخشند.

۴ مقاله کتاب حاضر به این موضوعات می‌پردازند؛ شکل‌گیری، تئاتر رئالیستی در ایران از اوایل دهه های ۲۰ و ۳۰، رونق گرفتن این هنر با تاسیس هنرستان هنرپیشگی، تاثیر زمینه‌های فکری انقلاب مشروطه در پیدایش نمایش کمدی غربی در ایران  و یکی از منابع نمایشی دوره قاجار به اسم رساله خلسه مشهور به خواب‌نامه.

 خواندن کتاب شکل‌گیری تئاتر رئالیستی در ایران و چند مقاله دیگر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 دوست‌داران تاریخ هنر به ویژه تئاتر را به خواندن مقالات کتاب حاضر دعوت می‌کنیم.

 بخشی از کتاب شکل‌گیری تئاتر رئالیستی در ایران و چند مقاله دیگر

نوشین که اندیشه‌های تئاتری‌اش در فرانسه شکل گرفته بود، آغازگر تحولات بنیادین در تئاتر ایران شد. هنگامی‌که او بعد از اتمام تحصیلات خود در فرانسه (۱۳۱۱) به ایران بازگشت، فضای سیاسی کشور با شتاب به سوی خفقان وحشت‌آوری پیش می‌رفت. نوشین تحت تأثیر نوع تئاتری که در فرانسه آموخته بود قصد داشت که دست به دگرگونی‌های وسیعی بزند اما این مهم در چنان فضا و شرایطی غیر ممکن بود، خاصه آن که نوشین با گرایش‌های کمونیستی‌اش در مظان اتهام قرار داشت. از این رو تا پایان حکومت رضاشاه مجال چندانی نیافت تا تئاتر آرمانی خود را پایه‌ریزی کند. اما پس از سقوط رضاشاه تئاتر ایران یک دهه تحت تأثیر او قرار گرفت و پایه‌های آنچه را که ما اکنون به عنوان تئاتر نوین ایران می‌شناسیم با تلاش‌ها و کوشش‌های او و همراهانش گذاشته شد. میراث او در دهه‌ی 30 توسط شاهین سرکیسیان، گروه تئاتر آناهیتا و دیگران توسعه یافت و باعث شکوفایی هر چه بیشتر تئاتر ایران در دهه‌های ۴۰و ۵۰ شد.