دانلود رایگان کتاب رئالیسم کاپیتالیستی م‍ارک‌ ف‍ی‍ش‍ر ترجمه آراز بارسقیان
تصویر جلد کتاب رئالیسم کاپیتالیستی

کتاب رئالیسم کاپیتالیستی

معرفی کتاب رئالیسم کاپیتالیستی

کتاب الکترونیکی «رئالیسم کاپیتالیستی» نوشتهٔ م‍ارک‌ ف‍ی‍ش‍ر با ترجمهٔ آراز بارسقیان در نشر یکشنبه چاپ شده است. نئولیبرالیسم، رئالیسم کاپیتالیستی است به متعالی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ترین شکل ممکنش.

درباره کتاب رئالیسم کاپیتالیستی

آن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها جشن نابودی فضای عمومی را گرفته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند ولی در مقابل، امیدها و نهادهای آلترناتیوِ رسمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شان چندان موضع هم نگرفته و نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیرد. ایدئولوگ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های نئولیبرال وقتی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواستند علیه سوسیالیسم تشکیل پرونده بدهند معمولا دست به نکوهش سرتاپای بورکراسی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زنند که مثلا قرار بوده تصلب نهادی و بی کفایتی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای را در مقابل اقتصاد ایجاد کنند. با پیروزی نئولیبرالیسم بروکراسی قرار بود منسوخ شود؛ قرار بود باز مانده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای عتیقه باشد از دوران حسرت نخوردنی استالینی.

چپ جدید می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند با ساختن امیالی شروع کند که نئولیبرالیسم ایجاد کرده ولی خود توان ارضای آن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها را ندارد. شب تاریک و طولانی پایان تاریخ می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بایست تبدیل به فرصتی مهم شود. این قدرت اشباع کننده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی رئالیسم کاپیتالیستی یعنی امکان دیدن سوسوی نوری از اقتصاد و سیاست آلترناتیو می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند به شکلی نامتناسب تاثیر بزرگی بگذارد. کوچک‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ترین رخداد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند حفره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای در پرده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی خاکستری واکنشی باشد که باعث ایجاد افق‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های ممکنی در زمان سلطه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی رئالیسم کاپیتالیستی است. از موقعیتی که هیچ چیزی در آن ممکن نیست به ناگهان هر چیزی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند ممکن شود.

کتاب رئالیسم کاپیتالیستی را به چه کسانی پیشنهاد می کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به جامعه‌شناسی پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب رئالیسم کاپیتالیستی

۱. تصورِ پایان جهان، ساده‌تر از تصورِ پایان سرمایه‌داری است

شخصیتِ کلایو اوون در فیلم ابنای بشر (محصول سال ۲۰۰۶، ساختهٔ آلفونسو کوراون) مردی به نام "تئو" است که در یکی از صحنه‌های کلیدی فیلم، دوستی را در نیروگاه برق بَترسی/Battersea Power Station ملاقات می‌کند. این نیروگاه در فیلم ترکیبی از یک ساختمان دولتی و کلیسیون خصوصی است. گنجینه‌های فرهنگی‌ای مثل مجسمهٔ داود اثر مایکلانژ، تابلوی گئورنیکا اثر پیکاسو، خوکِ بادکردهٔ گروه پینک فلوید در ساختمانی نگهداری می‌شود که خودش یک میراث فرهنگی ساختهٔ دست بشر است. این تنها نگاه دزدکی ما به زندگی نخبگان است، زندگی‌ای که در تقابل تأثیرات فاجعه‌باری است که عدم توانایی فرزندآوری ایجاد کرده است: یک نسل است فرزند تازه‌ای زاده نشده است. تئو از دوستش می‌پرسد: "اینا چه اهمیتی دارن وقتی کسی نباشه که ببیندشون؟" دفاع از چنین حرفی نمی‌تواند حواله دادنش به نسل آینده باشد، چون نسل آینده‌ای وجود نخواهد داشت. پاسخی که تئو می‌گیرد حاوی لذت‌طلبی نهیلیستی دوستش است: "سعی می‌کنم بهش فکر نکنم."

چیزی که ویران‌شهرِ ابنای بشر را از دیگر ویران‌شهرهای مشابه‌اش متمایز می‌کند، این نکته است که منطق فیلم برآمده از سرمایه‌داری متأخر است. ما دیگر شاهد همان سناریوی آشنای توتالیتاریستی/تمامیت‌خواهی نیستیم به طور معمول از تمام ویران‌شهرهای سینمایی برمی‌آید (برای نمونه به فیلم "الف مثل انتقام" ساختهٔ جیمز مک‌تیگو، محصول سال ۲۰۰۵ نگاه کنید). اصلِ رمان پی‌دی جیمز که فیلم ابنای بشر براساسش ساخته شده،‌ دموکراسی تعلیق شده‌ای را تصویر می‌کند که در آن کشور توسط زندانبان خودخوانده‌ای اداره می‌شود ولی نسخهٔ سینمایی با زیرکی از کنار این بخش قصه عبور می‌کند. تا آنجایی که ما در فیلم متوجه می‌شویم، معیارهای حاکمیت اقتدارگرای آشنا سازوبرگی داخل ساختاری سیاسی دارد که به طرز موهومی دموکراتیک به نظر می‌رسد. جنگ علیه تروریسم، آمادگی رویارویی با چنین مسئله‌ای را فراهم کرده: عادی‌سازی بحران، موقعیتی ایجاد می‌کند که در آن فسخ معیارها با یک اضطرار تصورنکردنی از راه می‌رسد. (مثلاً اینکه می‌پرسیم کِی قرار است جنگ تمام شود؟)

سپیده
۱۴۰۳/۰۴/۲۲

ترجمه بسیار روان بود ولی متن برای من نیاز به خوانش چندباره داشت چرا که بحث و موضوع مبتکرانه و تا قسمتی هم سنگین بود.

Πυρια
۱۴۰۲/۰۷/۲۸

کتاب سبکی هست و خوندنش نیاز به دانش چندانی نداره اما نقدهاش جذابه و خوندنشون لذت‌بخش ولی همین میتونه به نقطه ضعف کتاب هم تبدیل بشه اینکه با یک متن آکادمیک روبرو نیستید که به بررسی و آنالیز پدیده‌‌ها بپردازه

- بیشتر
.
۱۴۰۱/۰۹/۲۵

خسته نشدید از جنگ و سیاست وا بدید ترا خدا

رابطهٔ بین سرمایه‌داری و فاجعهٔ زیست‌محیطی نه اتفاقی است نه تصادفی: "نیاز وجودِ بازاری که مدام توسعه پیدا می‌کند" برای سرمایه، همان "بت‌وارگی رشد یافته‌اش است" و این یعنی سرمایه‌داری از بیخ مخالف هر شکل از پایداری‌ای است.
محمدرضا
موجودی با کالبدِ پلاستیکی بزرگ و غول‌پیکر که توانایی سوخت‌وساز دارد و می‌تواند هر چیزی را که در مسیرش قرار می‌گیرد، به طرف خود بکشد.
محمدرضا
بیماری روانی یک فرد به‌عنوان معضلی شیمی‌زیستی مزایای فراونی برای سرمایه‌داری دارد. اول از همه اینکه نیروی دوباره‌ای به سرمایه جهت اتمیزه کردن فردگرایی می‌دهد (شما بیمار هستید چون شیمی مغزتان دچار مشکل است). دوم اینکه بازار پرسود و بزرگی برای کمپانی‌هایی دارویی چندملیتی ایجاد می‌کنند که بتوانند مواد دارویی خود را بفروشند (ما با داروهای ضدافسردگی‌مان شما را خوب می‌کنیم).
سپیده
خرافه اولین پناهگاه ناامیدی است که می‌تواند رشد سریعی داشته باشد.
کاربر ۳۱۷۴۳۴۳
از این منظر، اعتراضات خیابانی همیشه نوعی از سروصدای کارناوالی هستند
آرین
بذر ضدسرمایه‌داری در خودِ سرمایه‌داری به طور وسیع پخش شده و شخصیت‌های شرور در فیلم‌های هالیوودی در نهایت همان "شرکت‌های شرور" هستند. این اشارات ضدسرمایه‌داری عملاً کارش تقویت سرمایه‌داری است.
آرین
"طاعون سلامت روان" در جوامع سرمایه‌داری نشان می‌دهد عوض اینکه آن را تنها نظام اجتماعی کارا ببینیم، باید سرمایه‌داری را وارث ناکاریی بدانیم و بهای ادامه به کارش را بسیار پر هزینه.
محمدرضا
انسانی که همه‌چیز را دیده ولی استفادهٔ افراطی از خودآگاهی‌اش او را تبدیل به موجودی منحط و ضعیف کرده است.
کاربر ۳۱۷۴۳۴۳
فرهنگی که فقط کارش حفظ کردن خودش باشد دیگر اصلاً فرهنگ نیست
کاربر ۳۱۷۴۳۴۳
از موقعیتی که هیچ‌چیزی در آن ممکن نیست به ناگهان هر چیزی می‌تواند ممکن شود.
مایا
پس تا وقتی در وجود خودمان به این باور داریم که سرمایه‌داری بَد است، آزادیم تا بتوانیم شریک مبادلات سرمایه‌دار باشیم. بنا به گفتهٔ ژیژک سرمایه‌داری به طور کل وابسته به این ساختار انکار است. ما باور داریم که پول نشانی بی‌معنی است که هیچ ارزش ذاتی‌ای ندارد ولی رفتارمان این گونه است که نشان دهیم ارزشی مقدس دارد. ما از این هم فراتر می‌رویم چون حتی این رفتار هم بسیار بسته به همان نفی اولیه است
آرین
کوبین می‌دانست این هم فقط قطعه‌ای دیگر از نمایشی عمومی است، اینکه هیچ‌چیزی در شبکهٔ پخش موسیقیِ اِم‌تی‌وی بهتر از اعتراض نسبت به همین شبکهٔ پرطرفدار نیست؛ می‌دانست هر حرکتش کلیشه‌ای از پیش نوشته شده است. حتی می‌دانست که دانستن این هم خود یک کلیشه است.
آرین
ما اجازه می‌دهیم میلیون‌ها آفریقایی از بیماری ایدز بمیرند ولی همچون میلوشویچ ادعای حکومت ملی‌گرای نژادپرستانه نمی‌کنیم. ما عراقی‌ها را با هواپیماهایمان می‌کشیم ولی عین رواندایی‌ها گلویشان را با قمه‌هایمان نمی‌بُریم و الخ."
آرین
بدیو موضوع را این طور بررسی می‌کند: "ما در یک تناقض به سر می‌بریم، در یک وضعیت خشونت‌بار از وقایع ـ که عمیقاً وضع نادری است ـ وضعیتی که در آن تمامی هستی خودش را صرفاً به شکل پول نشان می‌دهد و این را به ما به‌عنوان یک ایدئال ارائه می‌دهند. برای اینکه بتوانند محافظه‌کاری خودشان را توجیح کنند، حامیان قدرت حاکم نمی‌توانند آن را واقعاً ایدئال یا زیبا بنامند. پس در عوض تصمیم می‌گیرند بگوید هر آنچه جز این هست هولناک است. البته که آن‌ها می‌گویند ما در وضعیت پاک‌دستیِ تمام عیار نیستیم ولی خوش‌شانس هستیم که در وضعیت شرِ استالینی/هیتلری زندگی نمی‌کنیم. دموکراسی ما عالی نیست ولی از یک دیکتاتوری لعنتی بهتر است.
آرین
الیوت مدعی است خستگی از آینده دیگر ما را با گذشته تنها نمی‌گذارد. سنت‌ها وقتی مورد چالش و تعدیل قرار نگیرند، دیگر به کار نمی‌آیند. فرهنگی که فقط کارش حفظ کردن خودش باشد دیگر اصلاً فرهنگ نیست.
آرین
"امروز تصورِ پایان دنیا ساده‌تر از تصورِ پایان سرمایه‌داری شده است." این شعار دقیقاً همان معنایی را می‌دهد که مراد من از "رئالیسم کاپتالیستی" است: این معنای گسترده شده که می‌گوید سرمایه‌داری نه‌تنها یکتا نظام زیست‌پذیر اقتصادی و سیاسی است بلکه می‌گوید حالا دیگر حتی تصور آلترناتیو منسجمی علیه‌اش غیرممکن است.
آرین
پیش‌فرضی که می‌گوید منابع نامتناهی هستند، اینکه زمین خودش صرفاً پوسته‌ای است که سرمایه می‌تواند در یک لحظهٔ زمانی مورد نیاز آن را همچون پوستی مُرده بِکَند و هر مشکلی با بازار حل می‌شو
محمدرضا
شبه‌پروپاگاندایی‌ای که کارکردهای تبلیغاتی دارد. بیشتر شبیه اتمسفری متکثر است، نه‌تنها دست‌آموزی تولید فرهنگ است بلکه درعین‌حال قاعده‌مند کردن کار و آموزش هم هست و البته نقش حفاظی مخفی برای بستن دست‌وپای فکر و کنش است.
محمدرضا
سرمایه انگلی انتزاعی است، خون‌آشامی ناپیدا و زامبی‌ساز؛ ولی آن جسم زنده‌ای را که تبدیل به کارِ مُرده می‌کند، تَنِ ماست و زامبی‌هایش ما هستیم. حسی وجود دارد که از طریقش متوجه می‌شویم نخبگان سیاسی همگی مستخدم ما هستند؛ سرویس شرم‌آوری که به ما می‌دهند، از خودِ ماست. می‌خواهند شور جنسی‌مان را تمیز کنند، برای دوباره ارائهٔ مهربانانهٔ امیال نفی‌شده‌مان است که به آن‌ها نیاز داریم، آن هم با این وانمود که انگار هیچ دخلی به ما ندارند.
محمدرضا
جنبش ضدسرمایه‌داری متشکل از یک سری تقاضاهای هیستریک است و اصلاً هم بنا نیست به آن‌ها جامع عمل پوشانده شود. از این منظر، اعتراضات خیابانی همیشه نوعی از سروصدای کارناوالی هستند
محمدرضا

حجم

۹۶٫۹ کیلوبایت

سال انتشار

۱۳۹۸

تعداد صفحه‌ها

۷۹ صفحه

حجم

۹۶٫۹ کیلوبایت

سال انتشار

۱۳۹۸

تعداد صفحه‌ها

۷۹ صفحه

قیمت:
رایگان