بریده‌هایی از کتاب زمانی که هم خانه‌ داوینچی بودم

خوشم می‌آید گاهی وقت‌ها زل بزنی تو صورت بعضی‌ها و هرچه دلت می‌خواهد به آن‌ها بگویی

در زندگی هر آدمی گاهی پیش می‌آید که آدم‌های بزرگی سر راهش سبز شوند. من خودم سر راه آدم‌های بزرگ سبز می‌شدم. یکی از این آدم‌های بزرگ «لئوناردو داوینچی» بود.

در زندگی هر آدمی گاهی پیش می‌آید که آدم‌های بزرگی سر راهش سبز شوند.

هیچ‌کس دربارهٔ خوندن دفترچهٔ دایی‌بزرگه حرفی نمی‌زنیم. -‌ به هیچ‌کس دربارهٔ خوندن دفترچهٔ ... اینجا را محسن سکته زد و ریتم تکرار به هم خورد. مینا چپ‌چپ نگاهش کرد: «دوباره بگین.» -‌ به هیچ‌کس دربارهٔ خوندن دفترچهٔ ... پریسا پرید وسط: «به‌نظرتون کار زشتی نیس؟»

اگه می‌خواهین بدون خنده شاد به‌نظر بیاین به بهترین اتفاقی که می‌تونه تو زندگی براتون بیفته فکر کنین. هر اتفاقی که می‌تونه راستی‌راستی خوشحالتون کنه.»

مانی فکر کرد پُربیراه هم نمی‌گوید. موبایلش را از جیب بیرون آورد و شمارهٔ محسن را گرفت.

«آره ... خودشه ... اینو بهش می‌گن شادی ... حتی وقتی غمگینی، سعی کن شاد باشی ... این مهمه. بخند تا دنیا رو به خنده بندازی ... ادامه بدین.»

«هر کس برای یه کاری تو این دنیاست. یکی برای این که استاد داوینچی باشه، یکی برای اینکه از کارهای داوینچی نگهداری کنه و یکی هم برای رفاقت خوبه. تو یه رفیق خوبی.»

خوراک مردم همین رشته‌های دراز ماکارونی بود که خودشان به آن پاستا می‌گفتند و با اینکه مدعی بودند غذای بومی‌شان است، اما اصلاً به‌خوبی ما درستش نمی‌کردند. این غذای بومی هم که می‌گفتند یک چاخان محض بود. چون بعدها جایی خواندم یا شنیدم که زمان ژولیوس سزار چینی‌ها این رشته‌ها را از مملکت خودشان به آنجا آورده بودند، ولی ایتالیایی‌ها آن‌قدر از آن خوششان آمد که نه‌تنها آن را به اسم خودشان ثبت کردند، بلکه ملکه‌شان که آن‌موقع کلئوپاترا بود آن‌قدر یک شب از این رشته‌ها خورد که اسهال گرفت و چند روز تو جا افتاد. کلئوپاترا هم که باشی، اگر کاه و کاهدان را از هم تمیز ندهی نفخ می‌کنی و مجبوری دم‌به‌دقیقه توی دستشویی باشی.