کتاب خویش را باور کن

ملتی که تنها به گذشته خود افتخارمی کند، دیگر ملت نیست، یک موزه است. بکوشیم ملت خود را از موزه بودن خارج کنیم.

هرچه ویرانی از تیشه ماست رستگاری         شادی آبرو         آبادی آرزو         آزادی همه از رویش اندیشه ماست باز باید برویم... خاک ما تشنه باریدن ماست

کسی که خود تغییر می‌کند جهان را تغییر می‌دهد. کسانی که تاب شنیدن و تحصیل اندیشه‌های گوناگون دارند اندیشه آفرین می‌شوند. کسانی که در پارادایم‌های (PARADIGM) منحصر به فرد گرفتار نیستند، جهان را توسعه می‌دهند. کسانی که برای ذهن خود برنامه ریزی می‌کنند و ذهن خود را از رکود گذشته خارج می‌کنند. کسانی که حتی پارادایم‌های آینده را می‌سازند و زندگی آن‌ها تنها براساس کامیابی‌ها و افتخارات گذشته استوار نیست.

آدمیزاده درختی ست که باید خود رابالابکشد ببرد ریشه خود را تا آب بی امان سبزشود سایه دهد خویش را با خود نزدیک کند دگران را با خویش کاش می‌شد همه جا می‌رستیم کاش می‌شد همه جا می‌بودیم کاش می‌شد خود را تقسیم کنیم بین چندین احساس بین چندین انسان بین چندیم شهر چندین ملت گاه می‌اندیشم که چه موجود بزرگی هستیم

اسب اندیشه خود را زین کن تک‌سوار سحر جاده تو باید باشی و خدا می‌داند که خدا می‌خواهد تو «خودآ» یی باشی بر پهنه خاک نازنین داس بی‌دسته ما سال‌ها خوشه نارسته بذری را برمی‌چیند که به دست پدران ما بر خاک نریخت کودکان فردا خرمن کشته امروز تو را می‌جویند خواب و خاموشی امروز تو را در حضور تاریخ، در نگاه فردا هیچ‌کس بر تو نخواهد بخشید باز هم منتظری؟

برخیز تا سواره ازین شب سفر کنیم با هم شبانه عزم طلوع سحر کنیم در تیرگی به خویش خزیدیم سال‌ها سالی بیا که خویش ز خود باخبر کنیم

ای رهسپار علم بیا مرد درد باش با این چراغ شاید ازین شب گذر کنیم

مهاتما گاندی در بخشی از نوشته‌های خود با عنوان (چه هستم) می‌گوید: من نمی‌خواهم خود را در چهاردیواری خانه‌ام با پنجره‌های بسته زندانی کنم بلکه می‌خواهم اطاقم دارای پنجره‌های گوناگونی باشد که نسیم اندیشه‌ها و فرهنگ‌های گوناگون از آن‌ها برمن بوزد اما به آن‌ها اجازه نخواهم داد که مرا با خود ببرند.

عشق یعنی دشت گلکاری شده در کویری چشمه‌ای جاری شده یک شقایق در میان دشت خار باور امکان با یک گل بهار

عشق یعنی آهویی آرام و رام عشق صیادی بدون تیرو دام