کتاب جنگ یا صلح

آنچه برای بسیاری از آزاد اندیشان مشکل پیش آورده همین تکیه بر بینات فکری و مبانی فقهی بدون توجه به موازین است در حالی که بدون میزان امکان استفاده از کتاب و سنت و سیره و تاریخ نیست؛ چون وسعت آثار و تنوع سلوک معصوم تا حدی است که هر دسته می‌توانند برای خود شاهدی بیاورند

شورا هم جمع آوری اطلاعات است و تصمیم‌گیری با رهبری است.

هنگامی که دشمن دست به کار شده تا جوان‌هایت را با شبهات و شهوات و فتنه‌ها و بدعت‌ها و انحراف‌ها و خدعه‌ها و نیرنگ‌ها خنثی و خراب و یا درگیرِ با هم و سر در جان هم بسازد، تو نمی‌توانی به‌خاطر ضعف‌های تربیتی و یا اجرایی به گوشه‌ای بخزی و قلم بزنی و دست از تربیت مجریانی که لازم هستند و باید در حد ایثار کار کنند و مزد نخواهند و سپاس نخواهند و خائف و ترسناک هم باشند ـ که کوتاهی کرده‌ایم و آن طور که باید و می‌توانسته‌ایم کار نکرده‌ایم ـ بکشی؛ که به شهادت سورهٔ هل اَتی تا این حد باید گام برداشت: ‌«یطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَیٰ حُبِّهِ»،‌«لَا نُرِیدُ مِنْکمْ جَزَاءً وَلَا شُکورًا»،‌«إِنَّا نَخَافُ»، تا حد ایثار، بدون توقع مزد و سپاس و همراه ترس و خضوع.

به‌راستی، اگر جنگ ایران و صدام به این مرحله برسد که صدام حکمیت قرآن را فریاد کند و نه دادگاه لاهه، که حکمین از مسلمانان را بخواهد، شما چه خواهید گفت؟ آیا مثل آن روز که خوارج فریب خوردند و با تحمیل ابوموسی و کنار گذاشتن مالک و ابن‌عباس کار را به رسوایی کشاندند، فریب می‌خورید؟ و یا این‌که شعار سلم و رحمت را کنار می‌گذارید و به مقاصد و انگیزه‌ها هم توجه می‌کنید و صدق و کذب و اختیار و اضطرار را در نظر می‌آورید؟

شما معتقدید همین‌که دشمن پرچم سفید را بالا برد، باید او را پذیرفت و با او همراهی کرد و از کید و مکر او نهراسید که با توکل بر خدا و بیداری مؤمنین، مشکل حل می‌شود... . این اعتقاد شماست، ولی نمی‌دانم چرا علی (ع) این فرزند کعبه و قرآن، آن روز که معاویه قرآن‌ها را بر سر نیزه کرد و نه پرچم که قرآن را بالا گرفت، آنها را نپذیرفت و فریاد کشید که آنها را بکوبید و فرمود که این کید و نقشه است.

حق را با افراد و حتی با معصوم نمی‌توانی بفهمی؛ چرا که کارهای متنوع هر یک و اختلاف سلوک آنها انسان را به حیرت و یا تناقض و بن‌بست می‌کشاند.

اسوهٔ حسنه بدون میزان نیست. با موازین، حدود و شرایط مشخص می‌شود که چه کسی نماز شکسته بخواند و چه کسی نماز تمام و چه کسی فریاد کند و چه کسی ساکت باشد.

اگر شرایط و موازین را نشناختم، خیال می‌کنیم که مثلا عیسی مهربان است که در میلاد و مرگ و بعثت، او مبارک است، پس با کفار و مشرکین درگیر نیست و رحمت است، پس با سکهٔ رایج قیصر (ظلم و اعدام و و و) برای کودکان یتیم شیرینی و شکلات می‌خرد، در حالی که در همین انجیل محرَّف آیات جهاد هست و در قرآن حکایت از پیمان قتال و جهاد از تورات و انجیل هست

مادام که اهداف دست نخورده‌اند باید با حکومت همراه بود، حتی اگر تو را کنار گذارده باشد. باید در کنار مشغول بود و نیاز میان‌دارها را تأمین کرد.

در حالی که نه شرق و نه غرب و نه جهان سوم، نه غیر متعهدها، نه ناسیونالیزم و نه ملیت مقدس شما هیچ کدام تکیه‌گاه خوبی نیستند. و برای درگیری رشته محکمی نیستند که فقط بر خدا و مؤمنین می‌توان تکیه کرد.

و اما جنگ ایران جنگی نبود که ما شروعش را بخواهیم و جنگی نیست که آنها که روشنش کردند، این شعله‌اش را خواستار باشند. صلح در این مرحله که دشمن متزلزل است و تو آماده هستی و مردم خود را با آن هماهنگ کرده‌اند، جنایت است و مخالف سیرهٔ علی (ع) و سیرهٔ عقلا و حکم عقل است که می‌گوید: «اگر گلویی را از دشمن رها می‌کنی، گلوگاه سخت‌تری از او بگیر». و این صلح، همان باطل کردن جهاد و کوششی است که ما را از آن نهی کرده‌اند؛ که: ‌«لاٰ تُبطِلُوٓا اَعْماٰلکمْ... ‌».

و اما جنگ ایران جنگی نبود که ما شروعش را بخواهیم و جنگی نیست که آنها که روشنش کردند، این شعله‌اش را خواستار باشند. صلح در این مرحله که دشمن متزلزل است و تو آماده هستی و مردم خود را با آن هماهنگ کرده‌اند، جنایت است و مخالف سیرهٔ علی (ع) و سیرهٔ عقلا و حکم عقل است که می‌گوید: «اگر گلویی را از دشمن رها می‌کنی، گلوگاه سخت‌تری از او بگیر».

رهبری پشت‌سر جامعه نیست، که جلودار است و امام است.

‌«وَلَقَدْ أَرْسَلْنَا إِلَیٰ ثَمُودَ أَخَاهُمْ صَالِحًا أَنِ اعْبُدُوا اللَّهَ فَإِذَا هُمْ فَرِیقَانِ یخْتَصِمُونَ». طرح دعوت، دودستگی و اختصام در این آیه مشخص است. با چنین فکری قدرت‌ها درگیر هستند و برای محاصره کردن آن برنامه دارند و تذبذب و میان لحاف خوابیدن مورد ندارد؛ یا با آنهایی و یا بر آنها،

اگر ما پذیرفتیم که مردم اسلام را می‌خواستند و بیشتر از نان و مسکن و آزادی را در اسلام می‌جستند، ناچار دعوت اول اسلام، توحید و نفی بت‌ها و طاغوت‌هاست. این دعوت مرزها را به دار الاسلام و دار الکفر تغییر می‌دهد. و حبّ این‌چنین وطنی اساس ایمان است.

نه شرق و نه غرب و نه جهان سوم، نه غیر متعهدها، نه ناسیونالیزم و نه ملیت مقدس شما هیچ‌کدام تکیه‌گاه خوبی نیستند. و برای درگیری رشته محکمی نیستند، که فقط بر خدا و مؤمنین می‌توان تکیه کرد: ‌«حَسْبُک اللَّهُ وَمَنِ اتَّبَعَک مِنَ الْمُؤْمِنِینَ».

حزب خدا و حزب شیطان با هم قدر مشترکی ندارند

اسوهٔ حسنه بدون میزان نیست. با موازین، حدود و شرایط مشخص می‌شود که چه کسی نماز شکسته بخواند و چه کسی نماز تمام و چه کسی فریاد کند و چه کسی ساکت باشد.

این کتاب، هم در روش‌های صحیح استنباط مباحث روز و هم درباره مراتب نحوه برخورد با دشمن، به مثابه یک کارگاه عملی است که می‌توان نتایج نوع نگاه استاد به قرآن، روایات و سیره اهل‌بیت را در آن ملاحظه کرد.

آنها که با یک دنده راه نمی‌روند و مدام شگردها و روش‌های خود را نقد می‌زنند، تداوم می‌یابند و حتی در باطل خود عمر بیشتری خواهند داشت تا آنها که در حق خود خام و گنگ هستند و فقط با یک پا راه می‌روند و همیشه یک نوع برخورد می‌کنند.