کتاب گزینه‌ی اشعار حافظ موسوی

هراس از دست دادنت مشق‌های شب عید است تمام نمی‌شود و تعطیلات کودکانه را تا روز سیزدهم سیاه می‌کند

نه زمستان می‌ماند نه بهار می‌آید در بی‌فصلی تباه می‌شویم ما درختان بلاتکلیف

اما همیشه فاصله بد نیست رؤیای سرخِ سیب، گاهی زیباتر است از سبدی سیب سرخ...

برای تو پیغام فرستادم: با کمی پول انبوهی سیگار و نوشیدنی و چند تکه لباس گرم خودت را به من برسان تا خودمان را از اردیبهشت خفه کنیم تو با کارنامه‌ای درخشان   خرداد را پشت سر گذاشتی من، اردیبهشت را نفله کردم و حالا، هر دومان پیر شده‌ایم و حواس‌مان هست که قرص‌هامان را به موقع بخوریم.

ما با زبان تاریخ حرف می‌زنیم خواب‌های تاریخی می‌بینیم و بعد با دشنه‌های تاریخی سرهای همدیگر را می‌بریم   از شام تا حجاز از حجاز تا بغداد از بغداد تا قسطنطنیه از قسطنطنیه تا اصفهان از اصفهان تا بلخ بر سرزمین‌های ما مرده‌ها حکومت می‌کنند   اینجا خاورمیانه است و این لکنته که از میان خون ما می‌گذرد تاریخ است.

تمام این مسافرخانه از عطر دست‌های تو پر خواهد شد   دهان اگر باز کند این چمدان!

«گاهی خاطره‌ای زلال از ذهن می‌گذرد و آدمی خیال می‌کند تمام آب‌های جهان زیر انگشت‌های اوست»

این ماه هم تمام خواهد شد ما جیب‌هایمان را خواهیم گشت سری تکان خواهیم داد و ماهِ تازه را، مثل یک کتاب کهنه برای بارِ نمی‌دانم چندم دست خواهیم گرفت

کودکی‌هایم زیر آوار مانده است باریکه‌راهی که مرا به جنگل می‌بُرد پوشیده از سرخس و گزنه راهم نمی‌دهد دیوارها در کوچه‌هایی که دیگر نیستند دراز کشیده‌اند   زیر هر خشت استخوانی از من می‌پوسد   سایه‌های من آن‌سوی رودخانه آن‌سوی سرخس‌ها و گزنه‌ها و بوته‌های تمشک است   باریکه‌ راهی که مرا به جنگل می‌برد...

پروانه رنگ بال‌هایش را از یاد برده است پرنده آوازش را به یاد نمی‌آورد دعا کنید سطرهای عاشقانه از یادمان نرود!