کتاب چطور هوش اجتماعی مان را بالا ببریم؟

کتاب چطور هوش اجتماعی‌مان را بالا ببریم؟ نوشته‌ی ایزابل فیوزا و با ترجمه‌ی مریم زرینی، اثری است که نشر داهی آن را منتشر کرده است. این کتاب به بررسی مهارت‌ها و ظرافت‌های ارتباطی انسان‌ها در زندگی روزمره می‌پردازد و تلاش کرده با تکیه‌بر تجربه‌های درمانی نویسنده، راهکارهایی ملموس و کاربردی برای بهبود روابط اجتماعی ارائه دهد. نویسنده با نگاهی واقع‌گرایانه به چالش‌های ارتباطی، از تجربه‌های شخصی و حرفه‌ای خود بهره گرفته تا نشان دهد چگونه می‌توان با شناخت بهتر خود و دیگران، کیفیت تعاملات اجتماعی را ارتقا داد. این کتاب برای کسانی که به دنبال فهم عمیق‌تر از رفتارهای اجتماعی، ریشه‌های احساسات و واکنش‌های خود و دیگران هستند، می‌تواند راهگشا باشد. نسخه‌ی الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب چطور هوش اجتماعی مان را بالا ببریم؟

کتاب چطور هوش اجتماعی‌مان را بالا ببریم؟ نوشته‌ی ایزابل فیوزا، روان‌درمانگر فرانسوی، با رویکردی تحلیلی و تجربی به موضوع هوش اجتماعی می‌پردازد. این کتاب ساختاری مرحله‌به‌مرحله دارد و هر فصل آن به یکی از جنبه‌های ارتباط انسانی اختصاص یافته است؛ از اولین برخورد و سلام‌کردن تا زبان بدن، فاصله‌ی شخصی، نگاه، صدا و حتی جزئیاتی مانند دست‌دادن و بوسیدن. نویسنده با مثال‌های واقعی و روایت‌های شخصی، نشان داده که بسیاری از رفتارهای اجتماعی ما ریشه در تجربه‌های گذشته، باورهای نهادینه‌شده و حتی فرهنگ خانوادگی دارد. کتاب با زبانی روشن و بی‌پیرایه، به بررسی موانع ارتباطی، ترس‌های اجتماعی و نقش پیش‌داوری‌ها در شکل‌گیری روابط می‌پردازد و تلاش کرده است راه‌هایی برای افزایش آگاهی و حضور در لحظه ارائه کند. فیوزا در این اثر، علاوه‌بر تحلیل رفتارهای فردی، به تأثیر محیط، فرهنگ و حتی ساختارهای اجتماعی بر کیفیت روابط انسانی اشاره کرده و اهمیت شبکه‌های ارتباطی را در سلامت روان و جسم برجسته ساخته است.

خلاصه کتاب چطور هوش اجتماعی مان را بالا ببریم؟

کتاب چطور هوش اجتماعی‌مان را بالا ببریم؟ با تمرکز بر مهارت‌های ارتباطی، به بررسی ریشه‌های رفتارهای اجتماعی و راه‌های بهبود آن‌ها می‌پردازد. نویسنده ابتدا با روایت تجربه‌ی شخصی خود از نقل‌مکان به جنوب فرانسه، به تفاوت‌های فرهنگی و نقش پیش‌داوری‌ها در شکل‌گیری روابط اشاره می‌کند. سپس در فصل‌های مختلف، به موضوعاتی مانند اهمیت سلام‌کردن واقعی، حضور ذهن در برخورد با دیگران، تأثیر نگاه، صدا و زبان بدن، و نقش فاصله‌ی شخصی در ارتباط می‌پردازد. کتاب تأکید کرده که بسیاری از واکنش‌های ما به دیگران، بازتابی از تجربه‌های گذشته و باورهای ناخودآگاه است و برای ایجاد ارتباطی سالم، باید این الگوها را شناسایی کنیم و تغییر دهیم. همچنین به نقش ترس‌های اجتماعی، کم‌رویی، اضطراب و حتی رفتارهای سلطه‌جویانه یا منفعلانه در روابط پرداخته و نشان داده که چگونه می‌توان با افزایش آگاهی، مسئولیت‌پذیری و تمرین حضور در لحظه، کیفیت تعاملات را بهبود بخشید. نویسنده با مثال‌های ملموس، اهمیت زبان بدن، لبخند، دست‌دادن و حتی آغوش را در انتقال پیام‌های غیرکلامی و ایجاد حس تعلق بررسی کرده است. در نهایت، کتاب بر این نکته تأکید دارد که هوش اجتماعی مهارتی اکتسابی است و با تمرین و بازنگری در رفتارها می‌توان آن را تقویت کرد.

چرا باید کتاب چطور هوش اجتماعی مان را بالا ببریم؟ را بخوانیم؟

این کتاب با رویکردی عمیق و کاربردی، به جنبه‌هایی از ارتباط انسانی می‌پردازد که اغلب نادیده گرفته می‌شوند؛ از سلام‌کردن و نگاه‌کردن تا درک فاصله‌ی شخصی و زبان بدن. خواندن این اثر کمک می‌کند تا ریشه‌های رفتارهای اجتماعی خود را بهتر بشناسیم و با آگاهی بیشتری در موقعیت‌های مختلف حضور پیدا کنیم. نویسنده با مثال‌های واقعی و تحلیل‌های روان‌شناختی، نشان داده که بسیاری از مشکلات ارتباطی قابل شناسایی و اصلاح هستند. این کتاب برای کسانی که به دنبال بهبود روابط شخصی، شغلی یا اجتماعی خود هستند، می‌تواند الهام‌بخش باشد و ابزارهایی برای افزایش اعتمادبه‌نفس و کاهش اضطراب اجتماعی در اختیار بگذارد.

خواندن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

خواندن این کتاب به کسانی پیشنهاد می‌شود که دغدغه‌ی بهبود مهارت‌های ارتباطی، افزایش اعتمادبه‌نفس در جمع، کاهش اضطراب اجتماعی یا درک بهتر رفتارهای خود و دیگران را دارند. همچنین برای علاقه‌مندان به روان‌شناسی، مربیان، والدین و افرادی که در محیط‌های اجتماعی یا شغلی با چالش‌های ارتباطی روبه‌رو هستند، مناسب است.

بخشی از کتاب چطور هوش اجتماعی مان را بالا ببریم؟

«سلام‌کردن یعنی دیدن دیگری، به‌حساب‌آوردن و استقبال از او، نشان دادن احترام به او ـ به این معنی که من برای مخاطب قراردادن شما احترام بسیاری قائلم ـ و دادن جایگاهی به او در فکرمان است. حضورداشتن واقعی، یک سلام ساده را برای فرد مقابل کاملاً متفاوت می‌کند. سلام‌کردن «از روی ادب» و به شیوهٔ ناخودآگاه، بدون اینکه به خود فرصت بدهیم نفس بکشیم و فرد مقابل را نگاه کنیم، این تأثیرات را نخواهد داشت. زمانی که کلمهٔ «سلام» از دهان شما خارج می‌شود، کاری غیرارادی توسط مغزتان شروع می‌شود. سریع سلام‌کردن، این روند درونی را نادیده می‌گیرد و اگر در هنگام انجام این کار برای حضور واقعی درنگ نکنید، جایی برای آموخته‌های ناآگاهانهٔ دوران کودکی خود گشوده‌اید. سلام می‌کنید؛ اما شدت صدا، لحن، جهت چشم‌ها، دست‌دادنتان، همه‌شان، رابطهٔ شما را با والدینتان بیان می‌کنند؛ یعنی فرمان‌برداری، سرکشی... و قطعاً این امر نگاهی را که مخاطبتان به شما خواهد داشت، تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. خوب می‌دانیم که اگر در گذشته از رفتار یکی از نزدیکان رنجیده باشیم، تمایل داریم که با افراد جدید کمابیش با بی‌اعتمادی برخورد کنیم؛ اما این عمل آن‌قدر غیرارادی و ناخودآگاه است که اغلب اوقات قضاوتمان نادرست است. بی‌اعتمادی ما بی‌دلیل است؛ زیرا هنوز هیچ تجربه‌ای از این فرد بخصوص نداریم.»